i lost my colour vision
Κάθε φορά δυσκολεύομαι να συνηθίσω το γεγονός ότι πλησιάζει εννιά το βράδυ και όμως το φως επιμένει πεισματικά να δηλώνει παρόν έξω από το παράθυρό μου. Μην πάει ο νού σας σε γότθικες ανησυχίες, μακριά από μας τέτοια πράγματα. Αλλά ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες, στην Ελλάδα, το βράδυ είναι μια από τις πιο όμορφες ώρες που μπορείς να έχεις, πρώτον γιατί επιτέλους αρχίζει να πέφτει λίγο η θερμοκρασία και το όποιο αεράκι κάνει σαφώς πιο αισθητή την παρουσία του, αλλά και γιατί ειδικά στη γειτονιά εδώ επέρχεται μια πολύ όμορφη ησυχία και σε κάνει να θες να κάτσεις στο γραφείο ή στο κρεβάτι, βάζοντας την μουσική λίγο χαμηλά και με ένα ποτήρι οτιδήποτε (η τελευταία προτίμηση εδώ είναι το γάλα) και να χαζέψεις. Πάλι οτιδήποτε, δεν έχει και πολύ σημασία.
Ανάμικτα τα συναισθήματα αυτές τις μέρες. Μερικά καλά, μερικά κακά, μερικά μπερδεμένα, ξέρετε πως έχει η κατάσταση. Ελλείψη πολλών νέων κυκλοφοριών έπιασα αυτό το σαββατοκύριακο να ξεθάψω κάποια από τα πάμπολλα φετινά album που πέρασαν απο το στερεοφωνικό μου, αλλά δεν διεκδίκησαν πολύ χρόνο. Πάντα το κάνω αυτό όταν έχω ώρα. Και πάντα ανακαλύπτω δίσκους που την πρώτη φορά, είτε λόγω εποχής, είτε λόγω προσήλωσης, είτε λόγω περιστάσεων δεν με είχαν εντυπωσιάση, αλλά που στη δεύτερη ή τρίτη διαφορετική στιγμή ακρόασης μου λένε κάτι περισσότερο. Το «Aboa Sleeping» των Burning Hearts κυκλοφόρησε στα μέσα του Φλεβάρη, αλλά νομίζω ότι θα είχαν κάνει καλύτερα να το κυκλοφορούσαν κάπου στα τέλη Μαϊου. Έπρεπε να περάσει το θερμόμετρο τους 30 βαθμούς Κελσίου για να μπορέσω να εκτιμήσω την ομορφιά της κλασσικής synth-pop τους. Δεν είναι και από τους μεγάλους έρωτες μου το είδος, αλλά οι Φινλανδοί αυτοί νομίζω ότι θα κερδίσουν μια θέση στο κομμάτι εκείνο της δισκοθήκης μου που κατοικούν και οι Eleanoora Rosenholm με τους Bel Canto. Μ’ αρεσουν τα καλογραμμένα pop κομμάτια που μόνο με την μελωδία τους σου δίνουν μια αίσθηση ξεγνοιασιάς. Είναι σίγουρα ευχάριστο διάλειμμα από τα πιο «σοβαρά» πράγματα που συνήθως απολαμβάνουμε (όταν δεν έχουμε διάθεση). Όχι δηλαδή ότι η μουσική των Burning Hearts διακρίνεται από έλλειψη σοβαρότητας, απλά μάλλον ξέρει να περνάει καλά ακόμα και όταν δεν έχει και πολύ όρεξη.
Επίσης το καινούριο album των Gomez, «Α New Tide», μοιάζει ιδανικά φτιαγμένο για την στιγμή που θα έχεις απλωθεί σε μια καρέκλα σε μια παραλία και θα πίνεις την μπύρα σου, χαζεύοντας την θάλασσα. Υπό άλλες συνθήκες δεν νομίζω ότι θα κέρδιζε πολύ ώρα το, αρκετά αναμενόμενο, indie rock τους, αλλά σε αυτό το περιβάλλον μου μοιάζει ιδανικό. Και για να είμαστε ειλικρινείς, πιστεύω ότι είναι δύσκολο να βρίσκεις την πραγματικά κατάλληλη μουσική για την κάθε στιγμή.
Α και που είστε; Αρχίστε να ψάχνετε τα προγράμματα των καλοκαιρινών κινηματογράφων.
sonic death monkey 