Kaleidoscope
Κάτι που θέλω να πω πριν ξεκινήσει αυτό το ποστ. Γαμημένοι ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΙ, εσείς που κλέβετε/δανείζεστε CDς και δεν τα επιστρέφετε ΠΟΤΕ στους ιδιοκτήτες τους, να ξέρετε πως η ώρα της SonicDeathMonkey κυριαρχίας πλησιάζει και έχει ήδη δημιουργηθεί ένα ειδικό Άουσβιτς για εσάς μόνο.
Βρίσκουμε τους ταλαιπωρημένους εαυτούς μας μπροστά σε εκείνη τη στιγμή του χρόνου που οι ανοιξιάτικες νύχτες γλυκαίνουν και καλοκαιριάζουν. Η πρόσφατη πανσέληνος μου θύμησε λίγο την φούσκα μιας τσίχλας της μισητής μου συμμαθήτριας στο γυμνάσιο: μεγάλη, προκλητική, έτοιμη να σκάσει αποκαλύπτoντας καινούρια κίνητρα. Οπότε οδηγούμαι με θράσος στο συμπέρασμα πως τα στοιχεία της φύσης έχουν πια σκοπό τους να μου θυμίζουν το πώς ήμουν κάποτε, το πώς πέρασαν τα χρόνια και το αν η φαντασία μου τότε χωρούσε το πού μπορεί να βρίσκομαι σε 15 χρόνια.
Υπάρχουν μερικά μουσικά τούνελ για όλους μας, που στις αντενδείξεις τους συμπεριλαμβάνουν τα παραπάνω συμπτώματα. Νοσταλγία, αναμνήσεις, όχι από εκείνες που ξεθάβονται κατά τραγούδια, αλλά από εκείνες που οποιαδήποτε ανύποπτη στιγμή και να σε ρωτήσει κάποιος, μπορείς να ονομάσεις δισκογραφικά. Δηλαδή λες ας πούμε, το 1996 και τα επόμενα 3 χρόνια έχουν σημαδευτεί από τους τάδε δίσκους.
Μαρτύριο.
Ο Trevor Jackson δισκογράφησε με το όνομα Playgroup και το 2001 βρέθηκα να χορογραφώ τον εαυτό μου μπροστά στον καθρέφτη μου υπό τους ήχους του Number One από τον δίσκο με το όνομα Playgroup.
Εκπληκτικός παραγωγός ηλεκτρονικής ντίσκο και όχι μόνο μουσικής, με τον δίσκο να συμπεριλαμβάνει μια ανανεωμένη έκδοση του 50 Ways to leave your lover σε λίγο από dub με ολίγη από ρέγκε και τον Trevor να ανακαλύπτεται από μια ανυποψίαστη κορασίδα κάπου στην Αγγλία. Τρομερός δίσκος παιδιά.
Μαρτύριο.
Ξαναθυμήθηκα και τους πρώτους δίσκους της Global Underground που αγόρασα. Μια σειρά από samples των καλύτερων δίσκων της από το 1999 μέχρι το 2004 με 2006. Όταν το 2003 απέκτησα το Exposures
και αργότερα το τελευταίο από την σειρά, το Synchronised
δεν είχα ιδέα πως αγόραζα ηλεκτρονική μουσική που θα με εξιτάρει απίστευτα μέχρι και σήμερα και αυτό, για ένα είδος μουσικής που συνεχώς αυτοανακαλύπτεται και αυτοαναιρείται με συνεχώς καινούριους τρόπους είναι πολύ σημαντικό. Μπορούμε να συζητήσουμε το κατά πόσο η ηλεκτρονική μουσική έχει προβλήματα με το θέμα της διάρκειας στο χρόνο αλλά τα δεδομένα είναι συγκεκριμένα. Ένας είδος μουσικής με τόσες χιλιάδες ώρες δισκογραφίας την ημέρα, με άπειρες παραγωγές, συνεργασίες, promotion, με τον φόβο της επανάληψης να κυνηγάει τον κάθε παραγωγό/DJ περισσότερο ίσως από όσο κυνηγάει έναν τύπο που απλά θα σηκώσει μια κιθάρα για να παίξει ένα Black Sabbath riff ή κάτι που να μοιάζει με κάτι παρόμοιο, πρέπει να δουλέψει πολύ σκληρά για να δημιουργήσει δίσκους-ογκόλιθους στην ιστορία του. έχει να κάνει με το πόσο συχνά ανανεώνεις κάτι. Όταν σε ένα είδος, ο δίσκος προ δύο μηνών είναι παλιός, το σύμπαν είναι αναλώσιμο.
Με περηφάνεια λοιπόν, σας παρουσιάζω από την κρυφή δισκοθήκη του Sonicdeathmonkey τα
Exposures
και
Synchronised
για την δική σας ευχαρίστηση.
Το θέμα δεν είναι αυτό όμως. Το 2002 στεκόμουν στο dance κομμάτι του δισκάδικου της φοιτητικής μου πόλης στη Νήσο των Αδικοχαμένων Ποπ Ειδώλων προσπαθώντας να βρω το τελευταίο μεγάλο αστέρι στην ηλεκτρονική μουσική (είπαμε είναι θέμα διάρκειας στο χρόνο).
Steve Lawler ήταν το όνομα που καλωσόρισα στη δισκοθήκη μου, με το δεύτερο Lights Out (πρέπει να παραδεχτώ, για όσους δεν τον γνωρίζουν, ας πηδήξουν κατευθείαν στο Lights Out 2 γιατί το πρώτο του ήταν πολύ μέτριο ενώ στα επόμενα 2 απογειώνεται σαν παραγωγός της progressive house). Δικαίως ακολούθησε το Lights Out 3 και δικαίως ο Lawler βρέθηκε στην κορυφή των αγαπημένων μου παραγωγών/DJ μέχρι και σήμερα. Εκεί που από τους άλλους άκουγα φανφάρες, κινήσεις μουσικού εντυπωσιασμού για να γλυκαθούν τα πλήθη των θαμώνων του ετήσιου Winter Music Conference στο Miami (oh yeah), στον Lawler είχα βρει αυτό που ήθελα. Τραχύς και απότομος όσο πρέπει για να δώσει φόρα στο μουσικό mojo σου, με φωνητικά που στέκονται άξια δίπλα στο ηλεκτρονικό, βαθύ μπάσο, ξέρει να δημιουργεί καταπληκτική ατμόσφαιρα και περνάει με τιμές εκείνο το πιο σημαντικό τεστ του ποδιού που χτυπάει στο πάτωμα για όσο διαρκεί ο δίσκος και του κεφαλιού που κουνιέται χωρίς να το καταλαβαίνεις. Είναι αστείο το πως η μουσική που μας αρέσει μας μετατρέπει αυτόματα σε μια μηχανή που κρατάει 4 διαφορετικούς ρυθμούς ταυτόχρονα ακόμα και αν δεν έχεις σπουδάσει ποτέ το πεντάγραμμο ή το κρουστό.
Μετά από τα samples της GU, τον Lawler είναι και οι Booka Shade, οι μαστόροι της ψυχεδελικής trance Tidy Boys, το πρώτο The Chillout Session του Ministry of Sound του 2001, ένας δίσκος που συνδυάζει remix των Stone Roses με Groove Armada, Sneaker Pimps, Nightmares on Wax και Leftfield και που περήφανα ανεμίζει το λάβαρο των κατατρεγμένων συλλογών της ψηφιακής μας κοινωνίας (what). Να σημειώσω όμως εδώ πως από την συγκεκριμένη σειρά των Chillout Session μόνο το πρώτο αξίζει, μην τρέξετε να ακούσετε ενθουσιασμένοι και τα υπόλοιπα γιατί μετά έχω την εντύπωση πως η αποχώρηση του Jose Padilla από τις συλλογές Café Del Mar έριξε στα ναρκωτικά και τις πουτάνες τον chillout παράδεισο (ή μήπως αυτός είναι ο chillout παράδεισος, χμ) και έγιναν σκατά.
Με αυτά και τα άλλα, ξαναθυμήθηκα εκείνη τη φούσκα. Η μεταφορική φούσκα μιας νύχτας που είσαι εσύ και χορεύεις και τίποτα άλλο δεν έχει σημασία πέρα από την μουσική που σε δονεί μέσα κι έξω και τους αγνώστους που χορεύουν μαζί σου και προσπαθούν να σου περάσουν ουσίες.
Μαρτύριο.
Στην έξοδο σου από τον χώρο, έχει ξημερώσει, τα χέρια σου γλυστράνε γρήγορα από την τσάντα στο πρόσωπό σου, ο δεξιός δείχτης βρίσκει τη μύτη σου και ανασηκώνει τα γυαλιά ηλίου και ακόμα ψιθυρίζεις «We’re gonna dance till three, then you’re coming home with me». Έχεις ιδρώσει μέχρι τις πατούσες σου, η αναπνοή σου βρωμάει, τα ρούχα σου που με τόσο προσοχή είχες επιλέξει για να εντυπωσιάσεις τον εαυτό σου, είναι τίγκα στη σκόνη και το μουλιασμένο αλκοόλ, το κεφάλι σου είναι καζάνι, είσαι κομμάτια, με το ζόρι σε κρατάνε τα πόδια σου και δεν έχεις πάρει ναρκωτικά. Αλλά.
Δονείσαι ακόμα. Δονείσαι πολύ και νιώθεις λες και θα δονείσαι για μια εβδομάδα.
Δονείσαι μέχρι μέσα και έχεις εργαστεί σκληρά για να αποτινάξεις για λίγες έστω ώρες ό,τι δεν σου αρέσει στον κόσμο γενικά, ακόμα και στον κόσμο που δεν σου επιτρέπεται να μην σου αρέσει κάτι. Δονείσαι ακόμα και από το πρώτο φως της μέρας που φαίνεται πολύ διαφορετικό από χθες. Δονείσαι λες και πρώτη φορά άκουσες μουσική στη ζωή σου.
Και μετά είναι και το θέμα του δίσκου του Hernan Cattáneo, από την σειρά Renaissance.
sonic death monkey 