little latin loope lu
Πάντα είχα μια μεγάλη αδυναμία στα κομμάτια που είχαν δομηθεί γύρω από ένα απλό και συχνά μονότονο loop. Αυτό από τα παλιά τα χρόνια, που είχα πρωτοακούσει το «La masquerade infernale» και άρχισα να συνειδητοποιώ πως το ομώνυμο κομμάτι δεν είναι απλά ένα ιντερλούδιο. Πώς τα θυμήθηκα αυτά όμως θα μου πείτε; Στο σωρό των καινούριων κυκλοφοριών που περιμένουν να πάρουν τη σειρά τους στην playlist είχε χωθεί και η φετινή συνεργασία του Danger Mouse με τον Sparklehorse, που νομίζω ότι θα κυκλοφορήσει κάτω από το όνομα του τελευταίου. Συμπαθέστατο album, «Dark night of the soul» λέγεται σε περίπτωση που ενδιαφέρεστε, έχει μπόλικους πασίγνωστους καλεσμένους (από τον Iggy Pop μέχρι την Nina Persson και τον Julian Casablancas), έχει εκπληκτική (προφανώς) παραγωγή από τον Danger Mouse, έχει άλλα καλύτερα και άλλα λίγο πιο μέτρια κομμάτια και γενικά είναι ένας δίσκος που θα ακούσουμε καμιά δεκαριά φορές και μάλλον θα τον θυμόμαστε μια φορά το εξάμηνο μετά. Α! Έχει και visuals από τον David Lynch (ναι, τον γνωστό).
Και εκεί λοιπόν, που λέτε, που όλα βαίνουν ωραία και καλά, έρχεται το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το ομώνυμο, στο οποίο συμμετέχει ο πολυαγαπημένος Vic Chesnutt και σε αφήνει κάπως με το στόμα ανοιχτό. Είμαι σχεδόν πεπεισμένος ότι αυτό το κομμάτι ειδικά είναι δουλειά του Danger Mouse. Τον άλλονε αν και μας αρέσουν οι δίσκοι του δεν τον έχω τόσο ικανό. Έχουνε βάλει εκεί τα παιδιά ένα loop να ακούγεται κάτω από κάτι βινυλιακά χριτς-χρατς, έχουν βάλει τον Chesnutt να τραγουδάει με ημι-παραμορφωμένη φωνή, έχουν πετάξει και δυο-τρεις μελωδίες από πίσω που έρχονται και φεύγουν και έχουν φτιάξει ένα μικρό αριστούργημα. Κάθε φορά που επανέρχεται το loop νομίζεις ότι τώρα θα τελειώσουν οι μπαταρίες και θα παραδώσει πνεύμα, αλλά αυτό επιμένει να συνεχίζει. Το ίδιο και η φωνή του Chesnutt, μέχρι που σταματάνε τα πάντα και το κομμάτι τελειώνει μόνο με τα προαναφερθέντα βινυλιακά χριτς-χρατς. Γενικά πολύ μεγάλες στιγμές, περιμένουμε ήδη την πρώτη κατάλληλη συλλογή για να το χώσουμε μέσα.
Μετά ακολουθεί και το καινούριο ep του Caina που είναι επίσης καταπληκτική (τον βάζω άνετα στην πεντάδα των καλύτερων sort-of-black-metal των τελευταίων χρόνων), ενώ είμαι πολύ περιεργος να ακούσω το «Music inspired by the film: 30 Century Man», μια συλλογή/tribute στον Scott Walker που έχει μαζέψει ωραίο κόσμο. Καπου αχνοβλέπω και το «Round Black Ghosts 2» για τις dubstep στιγμές μας. Αυτή τη στιγμή όμως το χαζοχαρούμενο indie folk του Jeffrey Lewis δεν θα αντέξει δεύτερο τραγούδι και λυπάμαι πραγματικά που δεν μπορώ να αναγνωρίσω τις αξίες του.
Κρύωσε και ο καφές, βγήκε ο ήλιος και εγώ πάω να συνεχίσω την μέρα μου.
sonic death monkey 