sonic death monkey

Όσοι είστε into Hamas, Fatah or inbetween, και είστε ταυτόχρονα και λάτρεις του πολιτισμού που μπορεί να προκύψει από όλο αυτό, ζόρικο, που ξέρετε όμως, τελοσπάντων όσοι τη βρίσκετε με το σκηνικό από τους καναπέδες στις Ευρώπες σας, μάλλον θα ξέρετε τον Muslimgauze, κατά κόσμον Bryn Jones, ή το αντίστροφο. Αυτός ήταν ένας βρεττανός ο οποίος βάσισε τη δισκογραφία του στο να περάσει το δικό του μήνυμα για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή, την οποία δεν επισκέφτηκε ποτέ, γιατί ήταν κατά της ιδεολογίας του να πατάει σε ανελεύθερα χώματα. Αυτό είναι σχετικά εντυπωσιακό από μόνο του. Ακόμα πιο εντυπωσιακό όμως είναι το γεγονός της χαοτικής δισκογραφίας των διακοσίων κάτι κυκλοφοριών. Ο Muslimgauze έκανε το απίστευτο πράγμα της αναλογικής ηχογράφησης των beats του, ενώ τα ανατολίτικα στοιχεία είναι παιγμένα με φυσικά όργανα, όταν κάποιος παρατηρητής θα βάφτιζε το σύνολο intellectuel τσιφτετέλι, και το καθόλου χορευτικό αποτέλεσμα δεν θα τον δικαίωνε ακριβώς. Έχω περίπου 15gb Muslimgauze στον σκληρό, φυσικά δεν τα έχω ακούσει όλα, ενώ τα αγαπημένα μου «Hamas Cinema Gaza Strip», «The Vampire of Tehran», «Dar Es Salaam», «Alms for Iraq» και «Arabbox» τα έχω αγοράσει κιόλας, άλλωστε αυτά είναι που έχω ακούσει και εκτενώς. Και τη συνεργασία με Bass Communion, όπου ο Steven Wilson εντέχνως χώθηκε και έφτιαξαν κάτι όμορφο μαζί. Ο Muslimgauze πέθανε το ’99 από μια σπάνια μορφή καρκίνου στον εγκέφαλο, ενώ τα εκάστοτε labels που τους μοίρασε master tapes ανά τη ζωή του, θα κυκλοφορούν ακυκλοφόρητα albums του τουλάχιστον ως το 2030, σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς. Σκοπός της δημοσίευσης είναι πως εδώ, ο Steven Wilson επιμελήθηκε της παραγωγής μερικών ακυκλοφόρητων κομματιών και σαν δωρεάν ψηφιακή κυκλοφορία πλέον, το «Wish of the Flayed» ήρθε στα χέρια μας. Δεν είναι το μόνο πράγμα που θα αναφερθεί, αλλά το πρωτοάκουσα πριν καμιαδυό βδομάδες, βράδυ, περπάτημα, δρόμος, mp3, και είναι ο απόλυτος δίσκος για να περπατάς με τον ρυθμό των beats και να Νιώθεις τι θα πει να είναι ιδιοφυής η επαναληψιμότητα. Δεν ξέρω για τι είδους ναρκωτικά είχε φτιαχτεί το «Wish of the Flayed» ώστε να δράσει στο maximum, αλλά το μυστικό είναι πως αν έχεις τα νεύρα σου και συ, άνθρωπος είσαι, αν ακούσεις τις παρούσες μουσικές, υπόσχομαι πως θα συνεχίσεις να έχεις τα ίδια νεύρα, ενώ σε ακραίες περιπτώσεις αυτά θα αυξηθούν. Νόμιζα πως το πάθαινα μόνο με κάτι blackmetals αυτό, αλλά το «Wish of the Flayed» τα έσβησε όλα. Εκτός από τα νεύρα, αυτό θα ήταν παράλογο. Οπότε κατεβάζετε, ρίχνετε σε random i-pod/κινητό (mp3 release είναι, ό,τι θέλουμε κάνουμε, αμέ), and then you hit the road.

Σε άλλα νέα, είναι ένας ποδοσφαιρικός αγώνας. Όχι κανονικός. Ούτε σε αλάνα. Ούτε σε ποδοσφαιράκι μπιλιαρδάδικου. Δεν έχει ακριβώς αθλητική υπόσταση. Δεν διαδραματίζεται σε pro ή σε football manager χάσιμο χρόνου. Ούτε Subbuteo είναι. Είναι κάτι πιο cult από Subbuteo ακόμα. Είναι αυτά τα αρχαία πλαστικά επιτραπέζια ποδοσφαιράκια με τους παίκτες να είναι κολλημένοι με ελατήριο στο «γήπεδο». Τα θυμάστε; Γαμάνε. Ο αγώνας ξεκινάει και οι παίκτες φαίνονται καθηλωμένοι στις θέσεις τους. Είμαστε στο μηδέν, και ο αγώνας είναι κρίσιμος επειδή ο νικητής γλιτώνει τον υποβιβασμό. Τα βλέμματα είναι συγκεντρωμένα στον αγωνιστικό χώρο, δεν υπάρχει ρέφερι, δεν υπάρχει τίποτα, μόνο μερικοί στερεωμένοι παίχτες και οι επίδοξες κινήσεις μερικών δαχτύλων, ώσπου κάπου, ξεσπάνε επεισόδια. Στις κερκίδες η κατάσταση είναι έκρυθμη, καθώς ένας αναπτήρας (φήμες μιλάνε για επιγραφή Hondos Center πάνω του), από ανθρώπινο χέρι, όχι από πλαστικό, βάζει φωτιά στον πλαστικό αγωνιστικό χώρο. Αγωνία επικρατεί, κομφούζιο, αλλά κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα, οι παίκτες παραμένουν καθηλωμένοι στα ελατήριά τους, και με γουρλωμένα μάτια παρατηρούν μερικές (γιγάντιες για αυτούς) σταγόνες betadin να αναπαριστούν το αίμα στο πρόσωπο του πεσμένου και ξεριζωμένου τερματοφύλακα. Στις ανύπαρκτες κερκίδες τα πράγματα έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν, καθώς οι εικονικοί θεατές έχουν κάνει πουτάνα τη θύρα 15 πίσω από το υποθετικό ρολόι, ενώ οι γαλονάδες κάνουν ό,τι μπορούν για να ηρεμήσουν τους διακόσιους που έρχονται από την πίσω μεριά του σταδίου, ο αγωνιστικός χώρος του οποίου έχει πάρει για τα καλά πλέον φωτιά. «Θα σας σκοτώσουν όλους αν μείνετε εδώ» φωνάζει ένας τρεμάμενος με σιμπί στο χέρι. Betadin, φωτιά και σβησμένα τσιγάρα στο πλαστικό τερραίν του παραδείσου, που πεθαίνουν οι οπαδοί σου. Το τραπέζι κινδυνεύει να πάρει στα αλήθεια φωτιά, αλλά κανένας από τους δύο αγωνιζόμενους δεν έχει σκοπό να σταματήσει αγώνα ή επεισόδια. Ένας υποθετικός οπαδός πετάει ένα πλαστικό πoτήρι γεμάτο πλαστικό χώμα στον ώμο ενός υποθετικού οπαδού της αντίπαλης ομάδας, και τα πλαστικά ΜΑΤ δείχνουν να μην μπορούν να κάνουν τίποτα. Στον αγωνιστικό χώρο, καπνοί, δύο παίχτες καμμένοι εντελώς (καμμένα χαρτιά, δεν θα ξαναπαίξουν), ενώ στο πράσινο πλαστικό έχει μείνει μια μικρή περιοχή, το αντίπαλο τέρμα, ενώ αγνοείται η μπάλα. Που είναι η μπάλα; Η μπάλα χάθηκε, οι οπαδοί σκοτώνονται στο ξύλο, οι αστυνομία αιωνίως ανίκανη να μην τα κάνει ακόμα χειρότερα, οι παίχτες πλέον όλοι νεκροί, το μπουκαλάκι με το betadin άδειο, νέα τσιγάρα ανάβουν, καλά το υποθέσατε, όχι σκέτα τσιγάρα, η μπάλα συνεχίζει να μη βρίσκεται, και όταν πια είναι όλα έτοιμα να εκραγούν, ένα αληθινό ποτήρι νερό εκτοξεύεται για να σβήσει το πάθος της πάντα άσβεστης οπαδικής έξαψης. Οι δύο φίλοι δίνουν τα χέρια. Ο αγώνας έχει τελειώσει. Υποβιβάστηκαν οι δύο ομάδες, το γήπεδο καταστράφηκε, οι παίχτες είναι νεκροί, οι οπαδοί στα νοσοκομεία, στα χαντάκια, χωρίς δόντια, ώμους, χέρια, μάτια, αλλά το σημαντικό είναι πως κέρδισε το άθλημα. Η μπάλα δεν έδινε σημάδια ζωής για πολύ καιρό, μέχρι που μήνες μετά, την βρήκε η καθαρίστρια : Ήταν πάνω στο τραπέζι. Ωραία μπαλίτσα, είχε λιώσει από τη φωτιά σε μερικά σημεία, οπότε δεν ήταν πια ακριβώς μπαλίτσα, δεν ρόλλαρε ιδιαίτερα θα έλεγα, αλλά με τον καιρό οι τριβές θα την έκαναν να λειάνει πάλι και να ξαναζήσει υπέρλαμπρες ποδοσφαιρικές δόξες σε νέα πλαστικά γήπεδα. Η καθαρίστρια, Γιοχάνα Μαντού, κοιτάζει την κάπως τετράγωνη μπάλα. Κοιτάζει γύρω της συνομωτικά, αλλά μετά θυμάται πως είναι μόνη στο ξένο σπίτι. «Εσύ δε θα ξαναπαίξεις σε γήπεδο» λέει, αν είναι δυνατόν, σα να μιλάει στη μπάλα. Διστάζει προς στιγμήν. Προς στιγμήν. Προς στιγμήν. Προς στιγμήν. «Δε γαμιέται!» σε άπταιστα ελληνικά. Πέρασε η στιγμήν. Η κόρη της, Ασημίνα, από το απόγευμα της ίδιας μέρας και μετά, θα έχει ένα νέο, στρογυλλοτετράγωνο -και κάπως ντεφορμέ- παιχνίδι να ταλαιπωρεί. Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή, ενώ οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικές καταστάσεις είναι στα αλήθεια τυχαία. Η έκτοτε πορεία της μπάλας αγνοείται, αν η κατάσταση αλλάξει θα είστε οι πρώτοι που θα ενημερωθείτε.

κατά τα άλλα, έχω καεί με διασκευή στο «Black», ενώ το νέο video στο «I am goodbye» είναι πιθανώς το αγαπημένο video της εβδομάδας, για τραγούδι παραμένει αυστηρά το «Black» όμως.

~ από kiwiknorr στο 29 Απριλίου, 2009.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized