threefold or another day full of sounds
Ακούγοντας μετά από προτροπή (aka βάζω το όπλο στον κρόταφο) του συν-blogger Μανώλη (του black-μεταλλά, όχι του στονερά) την διασκευή των συμπαθών καμμένων doomsters Reverend Bizarre στο «The Gate Of Nanna» των ψιλο-απαράδεκτων γενικά Beherit, έφτασα για ακόμα μια φορά στο συμπέρασμα του πόσο κουραστικά κουραστικοί μπορεί να γίνουν οι στίχοι των βαριεστημένων (πείτε και το και ανέμπνευστων black-μεταλλάδων). Και εκεί που τα «Ave Satan, Ave Lucifer» (Ave Maria?) δίνουν και παίρνουν, η απόγνωση για το πόσο βλακώδεις έχουν καταντήσει αυτού του είδους οι στίχοι (και στους οποίους οι Beherit φυσικά συνεχίζουν να επιμένουν ευλαβικά και στο νέο τους album). Κατηγορία «necrosatanicus gamostavrius ave sathanas timius laikus».
Για να πάμε και στα πιο σοβαρά και σαφώς πιο ενδιαφέροντα, οφείλω να αναφέρω τι καλό παιδί που είναι ο Peter Broderick και η τελευταία βινυλιακή του κυκλοφορία υπό τον τίτλο «Duets». Θεωρώ ότι είναι πραγματικά δύσκολο για έναν μουσικό οποιουδήποτε «κλασσικού» οργάνου να επιτύχει να είναι προσιτός αλλά και καλός, χωρίς να καταφύγει σε μια από τις μυριάδες εκφάνσεις της pop μουσικής. Ο βιολιστής των Efterklang τα καταφέρνει και με το παραπάνω στις προσωπικές δουλειές του, ακολουθώντας έναν παρόμοιο δρόμο με αυτόν του Max Richter. Κλασσικότροπος χωρίς να γίνει γύψινα απαρχαιωμένος, leftfield χωρίς να καταλήξει χαοτικός, μελωδικός χωρίς να καταλήξει προβλέψιμος. Νομίζω ότι τα album του είναι από τους πιο όμορφους συνδυασμούς ambient, folk και κλασσικίζουσας ορχηστρικής μουσικής (χωρίς να πέφτει ιδιαίτερα στα νερά του electroacoustic ή της folktronica) που μπορεί να συναντήσει κάποιος μπροστά του τα τελευταία χρόνια. Ο έτερος συν-blogger Μάνος τον έχει τιμήσει και σε συλλογή του μάλιστα, οπότε δεν μπορεί, καλός θα είναι.
Αυτές τις μέρες πήρα την απόφαση επιτέλους να δανειστώ να διαβάσω το «Margrave Of The Marshes», την αυτοβιογραφία του John Peel. Εδώ που τα λέμε δεν χρειάζεται να πούμε ποιος είναι ο John Peel και ποιο το μέγεθος του στο θέμα μουσική. Ενώ ποτέ δεν ήμουν μεγάλος φαν του πρώτου προσώπου στην λογοτεχνία (με αρκετές εξαιρέσεις φυσικά), πάντα μου άρεσει η αυτοβιογραφία ή τέλος πάντων η αφήγηση σκέψεων και γεγονότων που αναφέρονται στην πραγματικότητα. Ο Peel μπορεί να έχει κάπως ιδιόρυθμο τύπο γραφής και δομής της σκέψης του, και να μην είναι και ο πλεον δουλεμένος συγγραφέας, αλλά ξέρει να μιλάει γι’ αυτά που θέλει να πει. Είτε αυτή είναι η ζωή του, είτε η μουσική που διεκδίκησε (και κέρδισε) το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Νομίζω ότι θα καταλήξει από τα αγαπημένα βιβλία.
Σε άλλα νέα έμαθα πως το album των Krallice, το οποίο άκουσα κατά τύχη, έχει ξεσηκώσει μπόλικη συζήτηση στους black metal κύκλους, αλλά για να πω και την μαύρη αλήθεια, δεν έκοψα και φλέβες, αν και τις έχει τις στιγμές του (και είναι αρκετές). Ακούω τώρα και το καινούριο album του William Basinski («92982»), τον οποίον εμπιστεύομαι με κλειστά τα μάτια για τις ambient στιγμές μου. Έχει και άλλα η playlist για τη σειρά, μάλλον θα τα μαζέψω για τη δουλειά τη Δευτέρα που, έτσι και αλλιώς, αναμένεται σαπίλα.
Σημείωση: Να θυμηθώ να κατεβάσω το soundtrack για το comic που αγόρασα στο ComicDom Con.
sonic death monkey 
Το ήξερα πως θα κουραστεί το θέμα με τους Beherit.
η αλήθεια ειναι ότι μερικές φορές μπορεί να γίνομαστε λιγο υπερβολικοί, αλλά αυτή τη φορά μάλλον συμφωνείς και εσύ (τουλάχιστον στο θέμα των στίχων) =p από την άλλη feel free να αναλύσεις την σημασία των γαμώσταυρων στίχων για το μπλακμεταλ.
τι θες να λένε μωρέ μαλάκα;
για τουλίπες και λιβάδια και σανγκριά στο σούρουπο;
άσε που με τόσα ναρκωτικά (έκανε χαβαλέ σε stoner σκηνες) σίγουρα δεν υπήρχαν προοπτικές για κάτι καλύτερο.
Δεν ήσουν εκεί – δεν ξέρεις φίλος!
ε νταξ, τωρα κανεις οτι δεν καταλαβαινεις ξερωγω κετσι. και οι εμπερορς ητο αρχικαθυστερες αλλα οι στίχοι τους ήταν σαφως πιο προσεγμένοι. αν οχι νοηματικά, τουλάχιστον αισθητικά.
οι νταρκθρον παντα εκαναν χαβαλε.
Σκέφτομαι τις μεγάλες παρασκευές των τελευταίων ετών και τα αποτελέσματά τους.
Τρομερή επιτυχία η σημερινή.
γελάει ο κοσμάκης.
λέω ότι είναι κρίμα με τέτοιες δισκάρες ο Broderick να αναφέρεται απλά σαν ο βιολιστής των Efterklang, νομίζω ότι έχει βγάλει δίσκους που δεν είναι κατώτεροι ενός Tripper πχ.
λέω επίσης να κάμουμε τα κουμάντα μας να μου το δώκετε και μένανε το βιβλίο του Peel.
λέω τέλος να τα λέμε αυτά από το εμεσέν, τώρα ψαρώνουμε ανυποψίαστους αναγνώστες με τα 12312 σχόλια!