wild signs of the endtimes
Εν αναμονή της συλλογής «Wild Signs of The Endtimes» των Joyless που έβγαλε η ATMF, ξανάπιασα να ακούω τη δισκογραφία της μπάντας. Παρήγγειλα και τη συλλογή. Έκανα παζάρια με την εταιρία. Τελικά μου το άφησαν 10 ευρώ. Και είναι η καλύτερη retro 60’s μπάντα που έχω ακούσει ποτέ. Νιώθω πως ακούω 13 Floor Elevators μαζί με Janis Joplin. Οι Joyless είναι ένα project των Forgotten Woods, και έτσι αναγκαστικά μετά από τη δισκογραφία των, στράφηκα και στους ξεχασμένους. Τα είχαμε πει στην ώρα τους, θα τα ξαναπούμε στο μέλλον, αλλά είναι απαραίτητο να το πούμε και τώρα.
Το «Race of Cain» σφύζει προσωπικότητος και αισθητικής, ενώ κάθε μα κάθε κομμάτι είναι κομματάρα. Μια μεγάλη ηχάρα για μια τεράστια δισκάρα, ενώ ανησυχώ που αρέσει μόνο σε μένα.
Τώρα κάποιους μπορεί να σας ενοχλεί που η No Colours τους έδιωξε επειδή σε ένα τραγούδι (Third Eye) είχαν μερικά παραπάνω «Sieg Hail!», η No Colours όλα αυτά, που μια δεκαετία πριν έκανε ντου η αστυνομία στα γραφεία της και παραλίγο τους έκλεινε μέσα. Ή όλο και κάποιος θα ξινίσει τη μούρη του βλέποντας τη φάτσα του γερουσιαστή McCarthy στο (θεϊκό) booklet. Γενικώς αν αυτά τα «αναρχοαυτόνομα» σας ενοχλούν, προσπαθήστε να τα ξεχάσετε, επειδή ο δίσκος είναι μεγάλος.
Και εκείνο το απόσπασμα (επίσης στο Third Eye) από την εκπομπή «Talk Back» του καραγκιόζη τηλε-πάστορα και ευαγγελιστή Bob Larson είναι από τα απολαυστικότερα (και ταιριαστά) samples που έχω ακούσει ποτέ.
sonic death monkey 
περιττό να πω ότι οι joyless είναι περίπου 17 φορές καλύτεροι από τους forgotten woods. και τώρα που ακούω το wisdom and arrogance, αναρωτιεμαι γιατί είναι αυτό το project και όχι το κυρίως συγκρότημα. επισης νομίζω ότι αν δεν είναι και fw ήχο θα ήταν ακόμα καλύτεροι.