sonic death monkey

Πριν 2-3 μέρες στη δουλειά έψαχνα να βρω αν υπάρχει video του «Highwayman» (των Jennings/Cash/Nelson/Kristofferson, όχι αυτό της Λορίνας) μια που σκεφτόμουν ότι είχα πάρα πολύ καιρό να το ακούσω. Ναι, το ξέρω, ότι θα έπρεπε να δουλεύω περισσότερο, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Τελικά υπάρχει video, και live και original, αλλά η ακρόασή του με έκανε να θυμηθώ κάτι άλλο.

Η σχέση μου με την country δεν ήταν ποτέ η καλύτερη. Ακόμα και τώρα που εκτιμώ κάποια κομμάτια της (είτε alt, είτε όχι), δεν αντέχω με τίποτα τα πιο πανηγυρτζίδικα «ας βγάλουμε τα γελάδια έξω να βοσκήσουν και ας πάμε να χορέψουμε» κομμάτια της. Έτσι λοιπόν ποτέ δεν είχα κάτσει να ψάξω τι παίζει και με τους μεγάλους του είδους, με πρώτο και κυριότερο τον ίδιο τον Cash. Όπως πολλά πράγματα στη (μουσική) ζωή μου, έτσι λοιπόν και η εισαγωγή μου στην country, προήλθε κατά μια έννοια από το νορβηγικό black metal. Έχουν περάσει έξι χρόνια από τότε, από το φθινόπωρο του 2003, όταν κυκλοφόρησε το διπλό, αποχαιρετιστήριο live album των In The Woods… (το «Live At Caledonien Hall»). Στη συσκευασία του, η νεοσύστατη τότε Karmakosmetix είχε βάλει και ένα sampler cd της, με την παρέα εκείνων των συγκροτημάτων που την αποτελούσαν, πολλά από τα οποία (αν όχι τα περισσότερα) ήταν τα καινούρια projects των μελών των In The Woods… Είχε μπόλικα κομμάτια μέσα, άλλα ωραία, άλλα λιγότερο καλά, άλλα από ονόματα που ξέραμε ότι αιωρούνταν γύρω από το κυρίως συγκρότημα, άλλα παντελώς άγνωστα. Ένα από αυτά που μου είχε κάνει τότε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το «Highwayman» από τον Egil Olsen (αγνώστων λοιπών στοιχείων), που φαινόταν ότι επρόκειτο για σύνθεση τεραστίων διαστάσεων, ειδικά στην αίσθηση της μελωδίας που είχε. Ψάχνοντας από εδώ και από εκεί να βρούμε, ποιος είναι επιτέλους αυτός που γράφει τέτοια κομμάτια, έμαθα (κοκκινίζοντας λίγο είναι η αλήθεια) ότι το συγκεκριμένο κομμάτι το είχαν γράψει το ’85 οι Highwaymen, το country super-group που είχε σχηματιστεί τότε από τους Johnny Cash, Kris Kristofferson, Waylon Jennings και Willie Nelson. Με τους περισσότερους από αυτούς δεν είχα πει ούτε καν γεια από μακριά, εκτός από το να γνωρίζω την ύπαρξή τους ως ονόματα, άντε να έχω δει και καμιά b movie που να παίζει ο Kristofferson (αυτός ο άνθρωπος όσο συμπαθής μουσικός είναι, σε τόσες ηλίθιες ταινίες έχει παίξει).

Από τότε έχουν υπάρξει μερικές προσεγγίσεις προς την country. Μη φανταστείτε τίποτα μεγάλους έρωτες και πάθη, στην καλύτερη καμιά ξεπέτα που και που (με την εξαίρεση του «Hurt» φυσικά), και αυτή κυρίως με τον Cash, που έχω και εδώ τον φίλο μου τον Μανώλη να μου πρήζει τα αρχίδια συνεχώς με την πάρτη του («Satan Cowboy Mongo»;). Ο πρώτος δίσκος των Highwaymen παραμένει όμως μια από τις ωραιότερες δουλειές που έχω ακούσει στο χώρο. Αυτή λοιπόν η υπενθύμιση, με έκανε σήμερα να αναρωτηθώ τι έκανε από τότε εκείνη η παρέα της Karmakosmetix, με την οποία δυστυχώς οι αποστάσεις μας χώρισαν μετά από λίγο καιρό και την έχασα. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να ψάξω να βρω τι έχουν κάνει από τότε οι φίλοι μας οι Naervaer (αν και αυτοί δεν κυκλοφορούσαν ποτέ στην Karmakosmetix), οι Stille Oppror, ο Jan Kenneth και οι υπόλοιποι. Και για να πω και την μαύρη αλήθεια, με έχει πιάσει μια νοσταλγία, καθώς πλέον είναι αρκετά σπάνιο να αγαπήσεις τόσο έντονα όσο τότε. Με τεράστια χαρά βλέπω ότι η Κarmakosmetix υπάρχει ακόμα και βγάζει 1-2 δίσκους το χρόνο (μάλιστα ετοιμάζεται να βγάλει το 2009 συνεργασία Stille Oppror με Transit και πολύ χαίρομαι που θα χω να το περιμένω και αυτό – το Μάιο, μετά το When, αν όλα πάνε καλά). Τώρα δε ακούω τους δίσκους και είναι λες και ανακάλυψα θησαυρό καταχωνιασμένο σε ξεχασμένη γωνιά του σπιτιού.

Φαίνεται πως δεν είναι κακό πράγμα να κινείσαι σε κύκλους λοιπόν. Πότε πότε απλά χρειάζονται για να σου υπενθυμίζουν κάποια πράγματα.

~ από KsDms στο 28 Μαρτίου, 2009.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized