sonic death monkey

Αυτό το post ήταν να αφορά το «Black Cascade» των Wolves in the Throne Room, το οποίο άκουσα για πρώτη φορά με ακουστικά σήμερα μέσα σε ένα λεωφορείο και ξανακατάλαβα το πόσο έχουν πιάσει το νόημα (και το ότι ο καλύτερος black metal ήχος που έχει υπάρξει ποτέ ήταν αυτός του «Filosofem»). Τελικά όμως κάπου προς το τέλος του δίσκου, η σκέψη άλλαξε. Η σκέψη επικεντρώθηκε πάνω στην φωνή εκείνη τη στιγμή. Μπορεί να πει κάποιος ότι είναι εύκολο το να τραγουδήσεις με black metal φωνητικά. Και η αλήθεια είναι ότι τεχνικά ίσως να είναι όντως εύκολο. Εδώ που τα λέμε ούτε καμιά ιδιαίτερη αίσθηση της μελωδίας χρειάζεται, ούτε απαιτήσεις για σωστές νότες και εύρος φωνής, ούτε τίποτα από τα κλασσικά. Όμως τελικά είναι πολύ δύσκολο να έχεις ΚΑΛΑ black metal φωνητικά. Γιατί; Απλά γιατί στη μεγαλύτερη πλειονότητα των επίδοξων ερμηνευτών λείπει το πάθος. Περισσεύει η «κακία» και η «γαμωσταυροσύνη» αλλά ξεχνάνε την ουσία αυτής της φωνής. Ότι είναι η πεμπτουσία του ουρλιαχτού που ο οποιοσδήποτε κάποια στιγμή στη ζωή του θέλει να φωνάξει. Ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για να οδηγηθείς στην κάθαρση μέσα από τα διάφορα σκατά (per aspera ad astra το έλεγαν οι φίλοι μας οι Λατίνοι). Και αν δεν μπορείς να βάλεις την ψυχή σου σε αυτή τη φωνή, όχι γιατί θες να δείξεις ότι είσαι ακόμα πιο κακός από τους υπόλοιπους και οτι δικαιολογείς τα δεκαπέντε κιλά καρφιά στη φωτογράφηση στο generic δάσος, αλλά γιατί θες να φωνάξεις και θες να πας πιο ψηλά, με οποιοδήποτε τρόπο, άστο γάμησε το αγόρι μου, πήγαινε να μαζέψεις παπαρούνες. Οι Wolves ευτυχώς το έχουν αυτό, δικαιολογώντας με τον καλύτερο τρόπο το πρώτο συνθετικό του ονόματός τους. Δεν σε πολυνοιάζει τι λένε, αρκεί που μπορείς να ακούσεις το ουρλιαχτό τους και να το κάνεις δικό σου εκείνη τη στιγμή, μπας και καταφέρεις να τρομάξεις αυτά που σε πειράζουν.

Το χουν πιάσει αρκετοί το νόημα. Οι τεράστιες ερμηνείες δεν έρχονται από τους άρτιους. Έρχονται από αυτούς που ζούνε αυτό που τραγουδάνε. Ακούστε το «7 Νάνοι στο S-S Cyrenia» και πείτε ότι υπάρχει καλύτερη εκτέλεση από αυτή που έχει αποφασίσει να το πάρει πάνω του ο ίδιος ο Μικρούτσικος. Και τολμήστε να πείτε ότι η φωνή του είναι μέτρια, ότι είναι ψευδός, ότι δεν μπορεί να χρωματίσει τη χροιά του. Αλλά εκείνη τη στιγμή που τον ακούς στη μέση του τραγουδιού να φωνάζει, απλά να φωνάζει, παραδέξου αν τολμάς ότι δεν τον βλέπεις μπροστά σου να προσπαθεί να διαλύσει το πιάνο. Και έλα να μου πεις μετά, ότι εκεινή τη στιγμή δεν ανατρίχιασες, ότι δεν ήσουν και εσύ πάνω σε εκείνο το πλοίο.

Ο «Σταυρός του Νότου» και κατ’ επέκταση ο Γιάννης Κούτρας είναι η άλλη όψη του νομίσματος στο θέμα της φωνής. Πάνε 4-5 χρόνια, όχι παραπάνω που κάποιοι φίλοι με πήραν από το χέρι και με έφεραν μπροστά σε αυτό το δίσκο. Μέχρι τότε οφείλω να ομολογήσω ότι ο Μικρούτσικος για μένα ήταν μια «Ρόζα» και 5-6 ακόμα τραγούδια. Ποτέ δεν είχα μπει ιδιαίτερα σε αυτό το χώρο. Όμως πλέον μπορώ με σιγουριά να πω του Rob ότι όταν κάνουμε εκείνο το top 5 με τα τραγούδια που θα παίξουν στην κηδεία μας, η «Εσμεράλδα» θα είναι σίγουρα μέσα σ’ αυτά. Ο Κούτρας δεν φωνάζει, σχεδόν δεν τραγουδάει καν. Περισσότερο σου φαίνεται ότι σου μιλάει και μάλιστα χωρίς να αλλάζει ιδιαίτερα τον τόνο της φωνής του. Και όμως ρε παιδί μου, κατάφερε πριν λίγα χρόνια, 25 χρόνια μετά την κυκλοφορία του δίσκου να είναι από τους ελάχιστους τραγουδιστές που με έχουν κάνει να δακρύσω σε συναυλία. Δεν παραβλέπω τη δύναμη των λέξεων που μας τραγουδά, κάθε άλλο. Δεν νομίζω ότι το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο χωρίς αυτές, καθώς χτυπάνε χορδές που οι περισσότεροι μας έχουν και μπορούν να τους μαγέψουν. Αλλά αυτή η φωνή, αυτή η φωνή είναι που σε κάνει να μην θες απλά να είσαι πάνω σε εκείνο στο καράβι, αλλά να θυμάσαι ότι ήσουν πάνω σε εκείνο στο καράβι. Ρε πούστη μου, δεν μπορείς να μην ζηλεύεις λίγο γιατί εσύ δεν θα μπορείς να το κάνεις ποτέ αυτό. Τουλάχιστον, παρά το γεγονός ότι δεν είσαι ο δημιουργός, αυτή η μουσική είναι και δική σου.

~ από KsDms στο 25 Μαρτίου, 2009.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized