got a spot at Lukin’s
Το μπλογκ έχει πολλάκις αναφερθεί στο παρελθόν στο ζήτημα του φετιχιστή-ακροατή-θύματος.
Νομίζω το χειρότερο χαρακτηριστικό του εν λόγω είδους είναι αυτή η ντροπή που νοιώθει το υποκείμενο εκείνα τα κρίσιμα σαρανταδώδεκα κατά μ.ο. λεπτά αμέσως μετά την αγορά ενός ακόμα αχρείαστου σκατού που γράφει πάνω κάτι που υποτίθεται έχει πολύ μεγάλη σημασία. Δε μοιάζει με την ντροπή που καταστρέφει ερωτευμένους εφήβους πριν το κρίσιμο «θες να χορέψουμε;», ούτε με εκείνη μικρού παιδιού που μόλις έχει σπάσει το βάζο μιας υπερβολικά βαμμένης εορτάζουσας θείτσας. Είναι ένα ολόδικό μας πράγμα.
Δεν είναι καλό πράγμα πάντως, είμαι σίγουρος. Οι άλλοι χαμογελούν συγκαταβατικά και προσπαθούν να αλλάξουν θέμα. Σε βλέπουν σαν το χαμένο κρίκο ανάμεσα στον Τάκη της κυρά Νίτσας που κατέληξε πρεζόνι να κόβει βόλτες στη Σοφοκλέους για να βρει μια δόση και κάποιο κλασσικό geek, δεύτερο ρόλο σε αμερικάνικη ταινία που γεμίζει το μεσημέρι Κυριακής στο πρόγραμμα του Star πριν τα Φιλαράκια. Σκέφτομαι τον Έρκλ με μια σύριγγα και γελώ. Εμμέσως προσπαθώ να αλλάξω θέμα. Άμεσα γυρνώ. Χέσε τους άλλοι, δεν πρόκειται να καταλάβουν. Εσύ που είσαι υποτίθεται έξυπνος και γαμάτο τυπάκι και τα πάντα όλα, πως δεν το βλέπεις; Είναι μυστήριο, αλήθεια. Πως. Δεν.
Ενενήνα και άλλες εννέα λίρες είναι πολλές; Σίγουρα.
Είναι αρκετές για να μην; Με τίποτα.
Νοιώθω βρώμικος.
Υπάρχει πρόβλημα, είναι σαφές.
sonic death monkey 
Vinyl anonimous φορωντας καλτσες ((((enter random band)))) τις οποιες βρηκαμε στο πιο προσφατο κουτι που περιειχε τα ΠΑΝΤΑ για μια καλυτερη ζωη.