two for the road
Υπάρχουν albums στα οποία κυριαρχεί ένα pattern σχετικά με την τοποθέτηση των τραγουδιών. Μπήκα λίγο απότομα στο θέμα, οπότε το παίρνω από την αρχή. Καλημέρα σας, έχω κουβαλήσει περίπου διακόσια κιλά στόκο και άλλα τόσα πλακάκια, και τώρα πίνω ένα γρήγορο γρήγορο καφέ γιατί σε λίγο δουλειά. Εύχομαι να είστε όλοι καλά και αγαπημένοι. Λοιπόν. Υπάρχουν albums στα οποία κυριαρχεί ένα pattern σχετικά με την τοποθέτηση των τραγουδιών. Για παράδειγμα, μερικά στην αρχή έχουν τα πιο γρήγορα κομμάτια, ενώ κάποια άλλα είναι τίγκα στο (κλισέ και εύκολο) πιανιστικό ιντερλούδιο. Γενικώς ζούμε στην εποχή του μοτίβου, και η μουσική σιγά μην είναι εξαίρεση, ακόμα και η καλή μουσική.
Ένα πολυαγαπημένο μου είναι αυτό του καταστροφικά στενάχωρου κλεισίματος, της προσωπογραφίας του τραγικού, αλλά με μια βαθιά κρυμμένη αισιόδοξη νότα, είτε στους στίχους, είτε στη μουσική, είτε ακόμα και στο feeling απλώς.
Το Sonic Death Monkey επιλέγει δύο υπέροχα τραγούδια που γράφτηκαν με τέτοιο σκεπτικό, και ακούγονται υπέροχα μαζί.
Είναι το «None Shall Die» των Caïna και το «I Can See You» των Neurosis.
Μπορεί στιχουργικά να προσεγγίζουν το ίδιο θέμα από διαφορετική οπτική, αλλά το συναίσθημα είναι θαυμαστά όμοιο. Όμορφο πολύ είναι να ακούς ιστορίες που μοιάζουν πολύ. Με τρόπο ώστε ακόμα και από τη βαριά μελαγχολία τους να μπορείς να δεις κάτι αισιόδοξο.
Και επιμένω, πως τόσο οι Caïna και οι Neurosis είναι τελικά αισιόδοξες μπάντες.
Δεν είναι δυνατόν ένας απαισιόδοξος άνθρωπος να γράψει τόσο θλιμμένη μουσική.
sonic death monkey 