the remains of the day
Το sonicdeathmonkey είναι σαν το δωματιό μου. Λείπω πέντε μέρες, και δεν έχει πειράξει κανείς τίποτα. Αν εξαιρέσω το δελτίο τύπου του Synch που βρήκα στο γραφείο μου. Σαν χτες το θυμάμαι το προπέρσινο, ωραίο synch. Μια συνεχόμενη δημοσίευση με ίδιο θεματικό πυρήνα όμως, ισοδυναμεί με μια άχρηστη δημοσίευση, οπότε θα ξαναπούμε για το όμορφο αυτό σκηνικό όταν θα το έχουμε βιώσει.
Σήμερα, δυο-τρείς κουβέντες είναι αρκετές. Μια μέρα είχα συναντηθεί με το -τότε!- υπόλοιπο crew του ταχέως αναπτυσσόμενου τότε blog μας, και ο ΚΤΟ μου έδωσε στο χέρι το -φρέσκο τότε- «You are there» των Mono, με σχεδόν εκβιαστικές πιέσεις ακρόασης. Μου το έβαλε στην αγκαλιά, και μου έδωσε την ευχή του. Ως τότε είχα ασχοληθεί μονάχα με το «One step more and you die», κυρίως επειδή με τέτοιο τίτλο είναι δύσκολο να μην ασχοληθεί κανείς. Οι Mono, ως μια μουσική εκδοχή του φαντασιακού υποσυνείδητου, έχουν ένα τερατώδες ταλέντο στο να δημιουργούν εικόνες στο μυαλό, μονάχα με artworks, τίτλους και νότες. Κυρίως με νότες. Το «Moonlight», τελευταίο κομμάτι του album, κατάφερε με το στήσιμό του να προκαλέσει σαστιμάρα ανάλογη του «Popplagid» των Sigur Ros, και μιας και το εν λόγω είναι από τις δυνατότερες στιγμές στην Τέχνη με τις νότες, οι Mono, από μια φοβερή νέα μπάντα (αν και κάπως αποπροσανατόλιστη στις αρχές της), με το «You are There» για μένα εκτινάχθηκαν στους μεγαλύτερους του είδους. Σε μια συζήτηση που είχα πρόσφατα με φίλο οπαδό του Ταακίρα Τάκα Γκότο και του Ταμάκι, αποφασίστηκε πως ένας κυρίαρχος λόγος για τον οποίο οι Mono ξεχωρίζουν ουσιαστικά εκεί έξω, είναι επειδή το συναίσθημα της (εξαιρετικής) μελωδίας τους φιλτράρεται από μια αξιοθαύμαστη τεχνική κατάρτιση που όμοιά της δύσκολα συναντάμε, ακόμα και στη γενικότερη ασαφή post rock σέκτα. Σιχαίνομαι να λέω πως μ’αρέσει η post rock, αλλά λατρεύω να ακούω μπάντες τις οποίες μέσα μου δεν θεωρώ post rock, αλλά ίσως είναι. Οι Mono δεν έχουν παγιδευτεί ούτε σε μισό κλισέ, και όταν τους είδαμε στο An εκείνο το βράδυ διαπιστώσαμε πόσο ανεπαρκής είναι η μέση μπάντα του ιδιώματος, που ένα βράδυ μαζεύεται, πίνει μπύρες, και ακούει τόσες φορές Mogwai, μέχρι να έρθει στο κατάλληλο mood ώστε να συγχρονίσει το jam-άρισμα του κάθε οργάνου. Σε εποχές που ακόμα και οι ίδιοι οι Mogwai είναι για μένα ανεπαρκείς, αλλά αυτό άλλο κεφάλαιο.
Οι Mono, στις 24 του Μάρτη κυκλοφορούν το πέμπτο album τους, «Hymn to the Immortal Wind», με τον Steve Albini αγκαλιά, όσο και με μια κτηνώδη ορχήστρα με βιολιά, τσέλα, βιόλες, κοντραμπάσα και φλάουτα. Στις αρχές του φεβρουάρ έφτασε στο winamp μας, και το γεγονός πως πρόκειται για τον πληρέστερο και καλύτερο δίσκο τους, δεν μου το ξεκολλάτε από το κεφάλι. Είναι μαγικό που διαρκεί σχεδόν εβδομήντα λεπτά και δεν υπάρχει μισό περιττό δευτερόλεπτο. Εδώ έχουμε ακαδημαϊκό σεμινάριο δημιουργίας του τέλειου album ενός ιδιώματος. Η αισθητική τους, για άλλη μια φορά παραμένει υψηλότατη.
Μέχρι να τους δούμε ζωντανά λοιπόν τον επόμενο μήνα, χαζέψτε το video που σκάρωσαν για το «Follow the Map».
sonic death monkey 