anathema maranatha
Η αθώα αντιμετώπιση στη μουσική είναι κάτι που δεν μπορώ να αποβάλλω από μέσα μου. Με κανένα τρόπο. Και δεν θέλω κιόλας, γιατί έτσι, δε θέλω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που αν και δε θυμάμαι την ακριβή της ημερομηνία, συνέβησαν τα ακόλουθα γεγονότα : Ήταν ενδιάμεσα των πανελληνίων ή των μετέπειτα ενδοσχολικών, όταν σε εξαρχειώτικο δισκοπωλείο χάζευα το εξώφυλλο του «Salvation» των Funeral Mist και ζητούσα ευθύς από τον ιδιοκτήτη να παίξει το cd. Η ακαριαία αγορά και η χαρά του να γυρνάς σπίτι με τη γνωστή σακούλα δεν είναι κάτι παράδοξο, δεν είναι κάτι που ξεχνιέται, αλλά τη συγκεκριμένη φορά είχε μια επιπλέον νότα ευφορίας, καθώς υπήρχε η χαρά της άγνωστης ανακάλυψης χωρίς να έχουν προηγηθεί οι παντογνωστικές συζητήσεις και τα FuNeRaL_MiSt-SaLVaTiOn_2003.rar. Μου πήρε τουλάχιστον ένα χρόνο να καταλάβω την ιδιοφυία του «Salvation». Το απολάμβανα από την πρώτη ακρόαση με το ίδιο πάθος, αλλά το κατάλαβα στα αλήθεια πολύ μετά. Στην αρχή απλώς ψάρωνα με τα καταπληκτικά riffs, την άβυσσο του «In Manus Tuas», την ψυχοφθόρα αισθητική, τις στιχάρες του «Circle of Eyes», και με άλλα τέτοια. Κατανόησα μετά. Δεν έχει σημασία τι ακριβώς, αλλά κατανόησα μετά. Και τώρα που το βλέπω καλύτερα, είναι όμορφο πολύ να αντιμετωπίζεις κάτι έτσι, για μένα τουλάχιστον, και θα το ξαναέκανα ευχαρίστως σε πρώτη ευκαιρία.
Έξι χρόνια μετά, ο Arioch βγάζει το δεύτερο album των Funeral Mist, μόνος του πλέον, αφού τσακώθηκε με τον Necromorbus. Λέγεται «Maranatha» και σημαίνει «O Lord, Come», είναι αραμαϊκή φράση και βρίσκεται στην πρώτη επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους. «If any man love not the Lord Jesus Christ, let him be Anathema Maranatha.». Έτσι κλείνει. Και συνειδητοποιούμε πως ο Arioch δεν εγκαταλείπει το orthodox pattern που έκανε κάποιο κόσμο πολύ περίεργο για το πως μπόρεσε να βρει τις ενωτικές τομές της (ξεκάθαρης) black metal αισθητικής του με τις αντιδιαμετρικές οπτικές της γενικής ορθόδοξης θρησκειολογίας. Έξι χρόνια, πέντε αφότου κατάλαβα τι παίχτηκε στο «Salvation», και δεν περίμενα ένα sequel. Οι ανησυχίες του τύπου επεκτείνονται στη μουσική σκοπιά. Αυστηρά η πρώτη ακρόαση με ξένισε. Μου φάνηκε πιο μοντέρνος. Όχι λιγότερο βαθύς, αλλά λιγάκι πιο ξέγνοιαστος για το αν θα τηρηθεί το Σκοτάδι με ανάλογη θρησκευτική ευλάβεια. Σχεδόν στα αρχίδια του για το θέμα. Κάνοντας τις λεγόμενες post-συζητήσεις, στα internets έχει υπάρξει ένας αναμενόμενος (και γραφικός) blackmetal χαμός «ξεπουλήματος», ενώ στις face to face ανταλλαγές απόψεων έχουν ήδη ακουστεί τα άπειρα. Και φανταστείτε πως το album μας χαρίστηκε στο internet την Πέμπτη, αγοράστηκε την Παρασκευή, και είναι μόλις Δευτέρα πρωί.
Δεν θα αποβάλλω ποτέ την αθώα αντιμετώπιση στη μουσική από μέσα μου. Το «Jesus Saves!», το «A New Light», η εξαιρετική χρησιμοποίηση των φωνών, το υπάρχον Funeral Mist feeling και εκείνο το ΑΣΥΛΛΗΠΤΟ sample-άρισμα του παραδοσιακού Ederlezi στην κομματάρα «Anti-Flesh Nimbus», όλα αυτά, με φέρνουν στην ευχάριστη κατάσταση της έκφρασης των αποθεωτικών σχολίων, της ανάγκης για μοιρασιά του ενθουσιασμού, στην κατάσταση που καταλαβαίνω πως έχω ψαρώσει άσχημα. Ίσως όχι ό,τι πιο βαθύ υπάρχει, αλλά αυτό είναι.
Για το ίδιο το «Maranatha» θα μιλήσουμε στα σοβαρά σε κάνα χρονάκο.
sonic death monkey 
ένας άγνωστος μου έδειξε ότι είχα δίκιο για την μουσική αυτή.to κομμάτι από το οποιο ο Arioch πήρε το sample για το anti flesh nimbus,το ακούω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό mou.ναι θα μου πεις,επειδή έχεις εσύ αναμνήσεις δεν το κάνει και καλύτερο κομμάτι.ώστε τόσο πολύ ειδικοί έχουμε γίνει πια ε?μένω σε μια φράση σου.Δεν θα αποβάλλω ποτέ την αθώα αντιμετώπιση στη μουσική από μέσα μου.
Είναι ωραίο να έχεις συντρόφους,ακόμα και στην κόλαση.σε ευχαρίστω που μου με έκανες να θυμηθώ οτι υπάρχουν και άλλοι
Σ’όλα μέσα ,Mannuell .
Τώρα κατά πόσο «αντιδιαμετρική» είναι η γενική ορθόδοξη θρησκειολογία με την blackmetal αισθητική του Arioch ,των Funeral Mist ,των Malign (ΠΡΟΦΑΝΕΣΤΑΤΑ) και των υπόλοιπων της παρέας, είναι αλλουνού παπά …Evangelium.
Εννοώ, οι νευρώσεις είναι ίδιες: Αυτοπεριφρόνηση, υποβαθμισμός της φυσικής ανθρώπινης υπόστασης (και των λογικών αναγκών της) για χάρη μιας σκεπτομορφικής ,«μη-επίγειας» , «εξ αποκαλύψεως Αλήθειας».
Απλώς, αυτή «Ανώτερη Αλήθεια» πηγάζει από το στόμα της Δεύτερης Φύσης του Διμορφικού YHWH .
Δηλαδή τον ΝΤΙΑΜΠΟΛΟΥΣ(Αμπσκοντίτους Νεκρομπούρμπουρους).
Απέναντι στο «πρόσωπο» του οποίου η εθελοδουλία (ή η προσποίηση αυτής) των Orthodox Blackemtallers δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτή της average 70άρας επαρχιώτισσας απέναντι στον YHWH ,η οποία είναι πλέον πεπεισμένη πως θα πάει στον παράδεισο. Το «πρόβλημα» λοιπόν είναι ενδοχριστιανικό και (με το φτωχό μου μυαλό, εικάζω πως ) δεν αφορά τους ανθρώπους που αγοράζουν blackmetal δίσκους και βγάζουν σπυριά και μόνο στο άκουσμα της λέξης χριστιανισμός. Η παρέα του Arioch ,διαβάζει τη βίβλο. Με Σατανιστική ενόραση μεν και για να «μάθουν τον εχθρό τους»,διαβάζουν όμως την βίβλο.
Δεν μπαίνω καν στον κόπο να αναφέρω τα σαδομαζό «Σφαξε το παιδί σου!!! – Όπα άκυρο ψηλέ, απλά σε δοκίμαζα…» παιχνιδάκια του YHWH στον Αβραάμ για να αποδείξω πως ο Θεός είναι Ένας ,απλά η φύση του διχοτομείται για να πάει καλύτερα η μπίζνα. Έτσι βρίσκει τα δικά της άλλοθι για ότι αηδία κάνει όπως και το «καθ’εικόνα-καθ’ομείωση» έκτρωμα που Αυτός δημιούργησε και λέγεται άνθρωπος.
Παραληρώ.Sorry.
Η ιστορία με αυτή την «αισθητική» ξεκινά από τις παλαβομάρες που (απλά) έλεγε στα περιοδικά ο Euronymous του 1992 , ενσαρκώνεται με τις παλαβομάρες που είπε κάποτε ο Mörkkh των Malign όταν έδωσε συνέντευξη στον Hasjarl (των Deathspell Omega) στο τρίτο τεύχος του Hellish Massacre ‘zine κι απέκτησε σοβαρότητα μόνο όταν την έπιασαν στα χέρια τους οι Deathspell Omega.Αλλά δεν διαφέρει σε τίποτα από την ορθόδοξη θρησκειολογία. Το θεοκρατικό/πολιτοθραυστικό της όνειρο όμως είναι ακριβώς το ίδιο.
Εγώ αυτά τα άτομα δεν θα τα έκανα παρέα.
Αλλά οι δίσκοι τους Γ-Α-Μ-Α-Ν-Ε.
Είναι ακριβώς οι ίδιες νευρώσεις Toliban, αλλά εγώ μια μέρα ήμουν μικρός, και σκεπτόμουν πως το συμβολικό μήνυμα της λατρείας του Έκπτωτου Αγγέλου έναντι ενός κατεστημένου, είναι κάτι εντελώς συνειδητό, μην πω και ρομαντικό ακόμα. Σε εντελώς συμβολικά πλαίσια, στο επίπεδο της ολικής άρνησης της κάθε ορθόδοξης βλακείας. Με την ίδια ακριβώς αφέλεια, που όταν -μικρότεροι- ακόμα, διαβάζαμε με ένα κολλητό σε οπισθόφυλλο Graveland τον τίτλο «White Hand’s Power» και λέγαμε με σιγουριά μεταξύ μας «δε μπορεί ρε μαλάκα, για κάνα Γκανταλφ θα λένε». Και χαιρόμασταν με δάση, φωτιές, καρφί και κιθάρα.
Αλλά μετά βλέπεις πως δε μπορείς να στηρίξεις ένα σκεπτικό πάνω σε μια ΑΝΤΙβάση. Είναι αντισκεπτικό. Είναι παιδικό και -όπως είπες- υποβιβάζει την ανθρώπινη υπόσταση. Ήταν τότε, που αυτά που έλεγαν οι στίχοι, έπαψαν να έχουν οποιαδήποτε σημασία. Σημασία είχε ο τρόπος, μόνο ο τρόπος. Το κοφτό «transilvanian hunger. cold. soul», ως καθαρά ιδιοφυής τοποθέτηση των λέξεων. Χωρίς πάντα να έχει να πει κάτι, για την αλήθει σχεδόν ποτέ λέγοντας κάτι ουσιαστικό. Όταν λέω ουσιαστικό, εννοώ ακριβώς περί ανθρώπινης υπόστασης, κάτι τελοσπάντων που θα μπορούσε να σταθεί μόνο του, χωρίς τη μουσική, σαν δήλωση, σαν κάτι από το οποίο θα μπορούσες να μάθεις πράγματα. Πχ, οι Weakling και οι Thralldom Είπαν πράγματα. Ίσως τα ξέραμε ήδη, αλλά είπαν κάτι. Το τελευταίο Archgoat πήγα τρεις φορές να το πάρω, και τρεις φορές είπα «όχι άλλο album με τραγούδι Dawn of the Antichrist μέσα». Δε μάρεσε κιόλας βέβαια, αλλά κάπου χάθηκε κάτι.
Και ερχόμαστε στην αισθητική. Όταν πρωτοείδα το εξώφυλλο του «Oath of Black Blood» έπαθα την πλάκα μου. Δεν μου έβγαλε κάποιο εξώκοσμο σκότος, αλλά τρελάθηκα με την ομορφιά του σαν ιδέα. Μου φάνηκε σαν comic. To album έχει τόσο εξαιρετική ψυχοσύνθεση δε, που στα αλήθεια, ποιός νοιάζεται για τους στίχους; Οι συγκεκριμένοι γαμάνε κιόλας, έχουν τοποθετηθεί ΣΩΣΤΑ.
Για το θέμα της ψυχοσύνθεσης κιόλας, η μουσική καμιά φορά μιλάει μόνη της. Οι στίχοι των τραγουδιών των Deathtrip δεν είναι αυτό που θέλει να πει το κομμάτι. Απλά είναι εκεί για συνοδεία. Αυτό που νιώθει το στομάχι σου όταν ακούς αυτήν την υπερξινή κιθάρα, λέει πολλά περισσότερα πράγματα από όσο θα λεγαν οποιεσδήποτε λέξεις.
Οπότε το δίπολο χριστιανός-αντιχριστιανός έχει πεθάνει από πάντα, διότι καμία τέτοια σωτηρία δεν είναι για να την παίρνεις στα σοβαρά. Και κανείς δεν αρνείται πως ο Arioch και οι φίλοι του που διαβάζουν τη βίβλο για να μάθουν τον εχθρό τους, είναι ξεκάθαρα και λίγο κάθυστερς, διότι έτσι είναι. Διότι δεν έχει σημασία του πως λες κάτι συναρτήσει με το τι δηλώνεις πως είσαι πάντα. Ο Johnny Cash και Fyodor Dostoyevsky ήταν χριστιανοί, και μάλιστα hardcore. Ο πρώτος έγραψε την πιο ειλικρινή μουσική που γράφτηκε ποτέ, ο δεύτερος πλησίασε τον ανθρώπινο ψυχισμό όσο κανένας. Ε δε θα *μελετήσω* τη βίβλο για να αντιμετωπίσω τις από πίσω ιδέες τους. Δεν υπάρχει χρόνος για όλα αυτά, υπάρχουν σημαντικότερα εκεί έξω. Και λίγος χρόνος. Δεν υπάρχει και νόημα, επιπροσθέτως.
Οι Deathspell Omega έκαναν αυτό το κάτι παραπάνω, έδωσαν το απαραίτητο κίνητρο για να ασχοληθείς. Και ασχολήθηκα, κυρίως με αυτά που έλεγαν στο Fas. Και ήταν ενδιαφέροντα πολύ, αλλά και πάλι, για άλλη μια φορά, η Τέχνη έσκασε μύτη στα κλειστά φώτα και στη μουσική του Chore for the Lost, όχι στις αναγνώσεις με αρχαϊκά αγγλικά λεξικά βοηθήματα των στίχων-δηλώσεων. Αλλά αυτή η σοβαρότητα που αναφέρεις είναι απόλυτο γεγονός εδώ.
Οι δίσκοι των Νοεβδιών γαμάνε διααστρικά δεν τίθεται θέμα. Είναι ωραίο να μην τους έχεις ουσιαστική ανάγκη και να σκάνε έτσι μύτη και να σου μαυρίζουν τις μέρες, εγώ τα γουστάρω πολύ κάτι τέτοια. Πάντα θα τα γουστάρω.