vision
Ποτέ δεν ήμουν καλός στο να παρουσιάζω συγκροτήματα, αλλά υπάρχει λόγος για αυτό. Πάντα έβρισκα πως έδιναν βάση σε γεγονότα που δεν ήταν τα πρώτα που θα ήθελα να μάθω. Ας πούμε, σπάνια μια βιογραφία θα παραδεχτεί πως “το τέταρτο album τους είναι για πέταμα”, επειδή ως είθισται, οι βιογραφίες γράφονται από οπαδούς, οπαδούς οι οποίοι θέλουν να συμμετάσχουν κάπως στα αγαπημένα τους πράγματα με όποιον μικρό τρόπο μπορούν. Οι αγαπημένες μου ιστορίες συγκροτημάτων είναι αυτές των Mayhem, Joy Division, Christian Death και Devil Doll. Μην ψάχνετε τα κοινά σημεία που έχουν, παραδείγματος χάριν την άκρατη αυτοκαταστροφή. Ούτε την υπερπροσπάθεια που έκαναν για να μείνουν ζωντανοί, ξεπερνώντας τα εκατοντάδες προβλήματα που οι ίδιοι δημιούργησαν. Ούτε το αν τα κατάφεραν. Απλά έχουν πολύ ψωμί πίσω από τα όσα φαίνονται, και αυτό όσο να ‘ναι, δε γίνεται να μην εξιτάρει κάπως τον αναγνώστη.
Οι Devil Doll είναι μια “dealing with a genius” περίπτωση. Μια κανονική βιογραφία τώρα, θα σας έλεγε πως ο Mr. Doctor (ιδρυτής) έχει πάρει το ψευδώνυμό του από τον συνδυασμό των Dr. Jeckyll και Mr. Hyde, θέλοντας ίσως να προσθέσει κύρος στο αίνιγμα μέσω της γνωστότερης ίσως καλλιτεχνικής αντίφασης. Θα σας έλεγε πως επηρεάστηκε από τον Bartok και τον Shostakovich, ή από ταινία “the man who laughs” (που είναι βασισμένο στο ομότιτλο αριστούργημα του Victor Hugo) και από το “the last man on earth”, όχι που δε θα είχε τρελαθεί με τον Vincent Price. 
Μια βιογραφία, θα τόνιζε το γεγονός πως το πρώτο album των Devil Doll, της σλοβενο-ιταλικής αυτής παράδοξης σύμπραξης, album που φέρει τον τίτλο “The Mark of the Beast”, έχει κοπεί μονάχα σε ένα αντίτυπο, με την αιτιολογία : “This is a painting, not a graphic work”. Θα μαθαίναμε επίσης, πως ο Mr. Doctor δίνει πάντα συνεντεύξεις μέσω εκπροσώπων, πως από τα 500 αντίτυπα του “The Girl Who Was…Death” είχε χαρίσει τα 150 και είχε καταστρέψει ο ίδιος τα υπόλοιπα, πως γενικώς δεν πολυξέρουμε ποιος είναι και τι κάνει, και πως ξαφνικά το 1996, μετά το “Dies Irae” album, εξαφανίστηκε από τα δρώμενα, και οι Devil Doll δεν υπάρχουν πια, όχι πως υπήρξαν και ποτέ.
Αυτή είναι μια βιογραφία, μια παρουσίαση ενός συγκροτήματος, που ακόμα και αν δεν έχεις ακούσει νότα, σε τραβάει από τα μαλλιά για να μπεις στο μυστήριο, να θελήσεις να καταλάβεις γιατί η μπάντα είναι έτσι, να προσπαθήσεις να καταλάβεις πως δεν μπορείς να τους αποκωδικοποιήσεις με τα μέσα που έχεις, να νιώσεις ωραία που υπάρχει κάτι τόσο απρόσιτο, και πως εσύ έχεις τη δυνατότητα να δεις λίγο παραπέρα. Αυτά κάνουν οι βιογραφίες, τα μυστήρια και το πλήρες σκοτάδι γύρω από τα βασικά.
Δεν το γουστάρω πολύ αυτό. Έφαγα χρόνια και χρόνια για να εντοπίσω τα albums των Devil Doll, σε υπέρογκες τιμές, και δεν μετανιώνω για αυτό. Πρώτα άκουσα το “Sacrilegium” και βρέθηκα μπροστά σε κάτι Τόσο ιδιαίτερο μουσικά, που η αναζήτηση άρχισε λόγω αυτού. Οι ιστορίες γύρω από τη μπάντα συνετέλεσαν τα μέγιστα βέβαια σε κάτι τέτοιο, αλλά η αναζήτηση είχε άλλους όρους.
Όταν άκουσα για πρώτη φορά το “The Girl Who Was…Death”, album για το οποίο θα πω μερικά πράγματα σήμερα, κατέρρευσε ένα σημαντικό ως τότε μέρος στο κεφάλι μου, για το τι θεωρώ τέχνη σε προσωπικό βαθμό. Ο Mr. Doctor δεν είναι φυσικά το αποκλειστικό “τελευταίο” (κακός συνειρμός γενικώς) προπύργιο της ουσιαστικής καλλιτεχνικής φύσεως και ρηξικέλευθης δημιουργικότητας και άλλα τέτοια. Η φιγούρα του ταιριάζει σε ένα πολύ μελετημένο art follower (σε όλες τις εκδοχές της) που είχε το απεριόριστο (-τα του Καίσαρος-) ταλέντο να δημιουργήσει πάνω σε πολλές και πολύ ποιοτικές βάσεις (-τα του Καλιγούλα-). Η ιστορία λέει πως ο Mr. Doctor χρησιμοποιεί τη Sprechgesang τεχνική (κάτι μεταξύ σε spoken word / spoken voice και θεατρικού τραγουδιού), ενώ πως το album επηρεάστηκε από την αγγλική τηλεοπτική σειρά των 60’s “The Prisoner”. Αυτό που καμία βιογραφία δε θα μπορέσει να περιγράψει επαρκώς όμως, είναι η έκπληξη της πρώτης ακρόασης ανθρώπων που ούτε με το Prisoner έχουν σχέση, ούτε έχαναν ποτέ χρόνο να δίνουν ονόματα (ή να διαβάζουν ονόματα) από περίπλοκες φωνητικές τεχνικές.
Το “The Girl Who Was Death” αποτελεί μια σπάνια δήλωση τέχνης, που δεν τα μπλέκει με την τεχνική σαν πρώτιστο μέσο. Συνεργάζεται με τον λυρισμό, αλλά δεν παραδίνεται σε αυτόν. Όταν πρωτομπήκε εκείνο το συγκεκριμένο σημείο με το βιολί, ένιωσα τέτοιο αίσθημα πληρότητας, που σχεδόν τρόμαξα με το πόσο το απόμακρο και το ζεστό μπορούν να συνυπάρξουν σε τέτοιου είδους αρμονία. Σε συναίσθημα πως όλα, όλα όσα υπάρχουν, συμβαίνουν εδώ. Για να το κάνουμε πιο ανθρώπινο, ο Mr. Doctor είναι ο καλύτερος μαθητής του Peter Hammill, διότι προσωπικά αδυνατώ να σκεφτώ συνειδητοποιημένο οπαδό των Van Der Graaf Generator που να μη θαυμάσει το μεγαλείο μιας τέτοιας απόδοσης. Οι παλιοί Death SS είναι σχεδόν συγγενείς. Αδυνατώ να πιστέψω πως δεν γνωρίζονται καν. Η gothic rock σκηνή θα μπορούσε να μάθει πολλά για το πώς να μετατρέψει το σκοτάδι της σε Φως. Η progressive rock εδώ πέρα δεν μένει στον τόνο της εποχής που το progressive rock άλλαζε τον κόσμο. Βλέπει υπό το πρίσμα των Univers Zero. 
Προχωράει προς τα μπροστά, κοιτώντας πίσω, και πιο πίσω, και πολύ πιο πίσω ακόμα. Η τρομώδης αισθητική του album πάλι, δεν μεταφράζεται ούτε σε μαύρη θλίψη, ούτε εκλαμβάνεται ως κάτι με το οποίο μπορείς να συνυπάρξεις εύκολα. Εδώ υπάρχει ένα θέμα, καθώς είναι δύσκολο να κατανοήσεις εις βάθος τους Devil Doll, αν δεν είσαι σε θέση να κάνεις κομμάτι σου τις δεκάδες επιρροές τους, πράγμα που δεν ξέρω αν “πρέπει” να συμβαίνει στην τέχνη, για την οποία δεν ξέρω αν υπάρχουν καν τέτοια “πρέπει”. Κάποτε ο Godfrey Harold Hardy, στο “A Mathematician‘s Apology”, είχε γράψει πως η βαθιά κατανόηση των μεγάλων έργων τέχνης ή των μεγάλων ιδεών (έπρεπε να μπλέξει κάπου και την επιστήμη του) είναι για μυαλά δεύτερης κατηγορίας. Στην αρχή το είχα πιστέψει πλήρως, αλλά μετά κατάλαβα τη μαγεία της τετράγωνης μαθηματικής λογικής. Αν έχει κάποια βάση το κρίνει ο καθένας, απλώς εδώ ο Mr. Doctor κατάφερε να βασιστεί στις επιρροές του, μόνο για να τις ξεπεράσει, για να ξεπεράσει τον μύθο του τον ίδιο. Δεν έχει να κάνει με το αν όλα πηγάζουν αυστηρά από μέσα σου, αυτό και αν είναι αδύνατο. Η απάντηση του ιδίου βέβαια, έγκειται στον τρόπο οπτικής του. Στο booklet. “A man is less likely to become great the more he is dominated by reason: few can achieve greatness – and none in art – if they are not dominated by illusion”. Οπότε βρήκε εκεί το άλλοθί του, σε εισαγωγικά.
Η μουσική του “The Girl Who Was…Death” είναι ένα θαύμα της μουσικής. Είναι ένα εξηντάλεπτο κομμάτι μέσα στο οποίο δε μπορούμε να κρυφτούμε με ασφάλεια. Δεν ακούω συχνά τους Devil Doll, νομίζω μονάχα μια (με βία δύο) φορές το χρόνο θα με πιάσει να ακούσω τα πέντε albums τους στη σειρά, και να τα νιώσω ξανά, σαν να ήταν η πρώτη φορά. Και αν ας πούμε υπάρχει κάτι μεγάλο εδώ και εκεί, ένα τεράστιος λόγος που είναι μεγάλο, είναι το γεγονός πως δεν ξεθωριάζει Ποτέ. Οι Devil Doll του Mr Doctor, με το δικό τους δρόμο, άγγιξαν την αιωνιότητα. Και έμειναν εκεί.
«Without corpses there’s No War and without War there’s No Victory,
My Dear!»
sonic death monkey 