sonic death monkey

«What came first, the music or the misery? People worry about kids playing with guns, or watching violent videos, that some sort of culture of violence will take them over. Nobody worries about kids listening to thousands, literally thousands of songs about heartbreak, rejection, pain, misery and loss. Did I listen to pop music because I was miserable? Or was I miserable because I listened to pop music?»

Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές έχω ακούσει ή διαβάσει το παραπάνω απόσπασμα. Από την πρώτη φορά όμως ήταν αυτό που με έκανε να πιστέψω ολοκληρωτικά ότι το «High Fidelity» έχει γραφτεί για εμάς. Δεν νομίζω ότι έχουν υπάρξει λέξεις που να περιγράφουν καλύτερα το μεγαλύτερο (συντριπτικα) κομμάτι της σχέσης μας με τη μουσική.

Πριν μερικές μέρες σε συνήθη έξοδο με τα υπόλοιπα 2/4 του Sonic Death Monkey (ολομέλεια από 2 Μαρτίου!!), πάνω από τρια ποτήρια μπύρες (1 Guinness και 2 γκεη φλωρικες για τους άλλους δυο που έτσι και αλλιώς έχουν ξεμωραθεί), ήρθε η συζήτηση πάνω στα τραγούδια που κατά κύριο λόγο μιλάνε για τις ανθρώπινες σχέσεις. Μη φανταστείτε κάτι πολύ υψηλό ή φιλοσοφικό, για το αν μας γουστάρει η Γιαννούλα στο διπλανό θρανίο μιλάμε. Πάνω στη συζήτηση λοιπόν και εξαιτίας ενός (όχι και πολύ δυνατού ομολογουμένως) επιχειρήματος από τον φίλο που παρακάτω ανακάλυψε πάλι το μεγαλείο της γερμανικής λογοτεχνίας, τον προκάλεσα (και προσκάλεσα!!) να μου βρει 5 τραγούδια που μας αρέσουν και μιλάνε για ευτυχισμένες σχέσεις/καταστάσεις/ανθρώπους. Περιττό να πω ότι η προσπάθεια απέτυχε οικτρά και επεδίωξε να αποφύγει τον δημόσιο εξευτελισμό καταφεύγοντας σε φτηνό χιουμορ.

Η αλήθεια είναι ότι το σκεφτόμουν και μόνος μου πριν λίγο καιρό και πραγματικά δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι πάνω από 1% της μουσικής που ακούμε μιλάει για χαρούμενα πράγματα. Σίγουρα δεν είναι όλη μέσα στη μαύρη κατάθλιψη, αλλά από την άλλη δεν θα βρεις καθόλου λουλούδια, πεταλουδίτσες και πουλάκια να τιτιβίζουν. Από την άλλη καλύτερα βέβαια γιατί αυτά είναι λίγο βαρετά. Αλλά μπορώ να το πάω και λίγο παραπέρα αν θέλετε. Όσο μαζοχιστικό και ακούγεται, πιστεύω ότι απολαμβάνω περισσότερο την μουσική όταν πιστεύω ότι όλα αυτά τα σκατόψυχα που γράφουν οι εκάστοτε καλλιτέχνες μιλάνε για μένα. Δεν ξέρω αν αυτός είναι ο νορμάλ δρόμος προς την κάθαρση μετά από ένα στραπάτσο (κυρίως ερωτικό, αλλά όχι απαραίτητα), αλλά σίγουρα νιώθω καλά (ή έστω καλύτερα) πιστεύοντας ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της μουσικής έχει γραφτεί για να περιγράψει, να εξυψώσει και να τραγουδήσει το κατά-δικό μου προσωπικό (πλεονασμός αλλά θέλει έμφαση) δράμα. Που βέβαια κάθε φορά το δράμα είναι λίγο διαφορετικό, αλλά οι βασικές παράμετροι και η στερεοτυπική Γιαννούλα παραμένουν αρκετά σταθερές ώστε να κάνουν την εμπειρία της ακρόασης αυτών των «thousands, literally thousands of songs about heartbreak, rejection, pain, misery and loss» σχεδόν υπερβατική εμπειρία. Και ίσως εκεί κρύβεται και η μεγαλύτερη μαγεία της μουσικής. Μας κάνει να απολαμβάνουμε να νιώθουμε σκατά.

Φυσικά και όταν δεν νιώθουμε σκατά συνεχίζουμε να γουστάρουμε να ακούμε τραγούδια που δεν είναι χαρούμενα, απλά τότε νιώθουμε ότι μιλούσαν για μας σε μια περίοδο της ζωής μας, και ότι ίσως θα ξαναμιλήσουν για μας στο μέλλον, αλλά αυτή τη στιγμή είμαστε δυο φίλοι που συναντήθηκαν μετά από κάποιο καιρό και αναπόλησαν τα παλιά. Είναι πολύ ωραίο, αλλά δεν είναι η τέλεια εμπειρία που ένιωσες εκείνη τη στιγμή. Είμαστε μαζοχιστές, έτσι δεν είναι;

Αν θέλετε σας προκαλώ και εσάς. Βρείτε μου πέντε τραγούδια (καλά τραγούδια βέβαια ε – το κακό γούστο σας θα απορριφθεί πάραυτα) που να μιλάνε για πεταλουδίτσες, λουλουδάκια και πουλάκια να τιτιβίζουν.

Δύσκολο ε;

~ από KsDms στο 5 Φεβρουαρίου, 2009.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized