Heinrich Böll
Μιά ματιά προς τα πάνω: και το δωμάτιο του παιδιού θεοσκότεινο. Τα γειτονικά σπίτια χωρίζονται με διπλά ιδιωτικά δρομάκια και βραγιές. Τηλεοράσεις φέγγουν αρρωστιάρικα. Ο καλός οικογενειάρχης και σύζυγος που επιστρέφει, είναι μπελάς, θα ‘ταν μπελάς ακόμα κι η επιστροφή του ασώτου. Ούτε μοσχάρι θα σφαζόταν, ούτε κοτόπουλο θα ‘μπαινε στο φούρνο: θα τον παρέπεμπαν βιαστικά στο πατέ που έχει μείνει στο ψυγείο.
Κάθε Σαββάτο απόγευμα, όλοι μια οικογένεια, μπαλάκια με φτερά πετούσαν πάνω απ’ τους φράχτες, γατιά και κουτάβια ξεπόρτιζαν, τα μπαλάκια επιστρέφονταν πάνω απ’ τους φράχτες, τα γατιά -«αχ το γλυκούλι μου!»- και τα κουτάβια -«αχ το γλυκούλι μου!»- παραδίνονταν απ’ τις αυλόπορτες κι απ’ τις τρύπες του φράχτη. Η ένταση των φωνών μαλακωμένη, ποτέ προσωπική. Καμιά φορά μόνο, οι φωνές ξέφευγαν απ’ την κανονική τους καμπύλη και γρατζούνιζαν τον ουρανό της γειτονιάς, πάντοτε για ασήμαντες αφορμές, ποτέ για τις αληθινές: όταν το πιατάκι του τσαγιού έσπαζε με κρότο, όταν κυλούσε η μπάλα και τσάκιζε τα λουλούδια, όταν κάποιο παιδικό χέρι πετούσε μια χούφτα χαλίκια κι έγδερνε την μπογιά του αυτοκινήτου, όταν τα φρεσκοπλυμένα και τα φρεσκοσιδερωμένα μούσκευαν με το λάστιχο του ποτίσματος -τότε οι φωνές στρίγκλιζαν, οι φωνές που δεν κάνει να στριγκλίζουν για την απάτη, τη μοιχεία, την έκτρωση. «Α, παραείναι ευαίσθητα τ’ αυτιά σου, γιατί δεν παίρνεις κάτι;»
Μην πάρεις τίποτα, Μαρί
Ανοίγεις την εξώπορτα: ησυχία, μια ζέστη γλυκιά. Πάνω, κοιμάται το μικρό Μαράκι. Πόσο γρήγορα έγιναν όλα, γάμος στη Βόννη, μήνας του μέλιτος στη Ρώμη, εγκυμοσύνη, γέννα -καστανές μπούκλες στο χιονάτο παιδικό μαξιλαράκι. Θυμάσαι τότε που μας έδειχνε το σπίτι του και μας εξηγούσε με στόμφο: Υπάρχει χώρος για δώδεκα παιδιά. Και τώρα, κάθε πρωί με τον καφέ, σε κοιτάζει ερευνητικά, έχει το «λοιπόν;» στο στόμα, αλλά δεν το λέει, κι οι πιο άξεστοι φίλοι του απ’ το Κόμμα κι απ’ την Εκκλησία το φωνάζουν έξω απ’ τα δόντια μετά το τρίτο κονιάκ: «Ένα το κρατούμενο, κι ως το δώδεκα μένουν άλλα έντεκα. Απλά μαθηματικά!»
Στην πόλη άρχισαν τα κουτσομπολιά. Πάλι σινεμά πήγες, τέτοιο ηλιόλουστο απόγευμα, χαρά Θεού, σινεμά! Και πάλι σινεμά -και πάλι.
Όλο το βράδυ μόνη στον Κύκλο, στο σπίτι του Μπλότερτ, τ’αυτιά σου βουίζουν απο’ το Κα Κα Κα, κι αυτή τη φορά δεν τελειώνει σε -γκελάριος, αλλά σε -θόλου. Η λέξη κατρακυλάει στ’αυτί σου σαν ξένο σώμα, σαν γκαζά κροταλίζει, αλλά μπορεί να ‘ναι και κακό σπυρί. Ο Μπλότερτ έχει μετρητή Γκάιγκερ για να ανιχνεύει «καθόλα». «Αυτός έχει – αυτός δεν έχει – αυτή έχει – αυτή δεν έχει». Σα να μαδάς τη μαργαρίτα: μ’αγαπά, δε μ’αγαπά. Μ’αγαπά. Ποδοσφαιρικές ομάδες, κομματικοί φίλοι, κυβέρνηση και αντιπολίτευση ελέγχονται για να διαπιστωθεί αν έχουν αυτό το «καθόλου». Το αναζητούν σαν φυλετικό γνώρισμα και δεν το βρίσκουν. Βόρεια μύτη, μεσογειακό στόμα. Μόνο ένας το έχει αναντίρρητα, το έχει φάει με το κουτάλι, το περιπόθητο, το περιζήτητο «καθόλου»: Ο Μπλότερτ -αλλά φυλάξου από τα μάτια του, Μαρί. Γεροντικά πάθη, θεοσοφικές αντιλήψεις περί Έκτης Εντολής, κι όταν μιλά για ορισμένες αμαρτίες, μόνο λατινικά. In sexto, de sexto. Σαν να λέει σεξ. Και τα καλά του τα παιδάκια. Ο μεγαλύτερος, ο Χούμπερτ, δεκαοχτάρης, η Μαργαρίτα δεκαεφτά, τους αφήνει να κάθονται λίγο παραπάνω για να επωφελούνται απ’ την κουβέντα των μεγάλων. Περί καθολικισμού, ταξικού κράτους, θανατικής ποινής -που κάνει τα μάτια της κυρίας Μπλότερτ να σπιθίζουν τόσο παράξενα, τη φωνή της ν’ανεβαίνει ερεθισμένη στα ύψη, το γέλιο και το κλάμα να σμίγουν ηδονικά. Προσπάθησες να παρηγορηθείς με τον ξινισμένο αριστερό κυνισμό του Φρέντεμποϋλ: του κάκου. Του κάκου θα προσπαθήσεις να θυμώσεις με τον ξινισμένο δεξιό κυνισμό του Μπλότερτ. Υπάρχει μια ωραία λέξη: τίποτα. Μη σκέφτεσαι τίποτα. Ούτε τους καγκελάριους ούτε τα «καθόλα». Σκέψου τον κλόουν που κλαίει μέσα στη μπανιέρα, κι ο καφές στάζει στις παντόφλες του.
sonic death monkey 