England
Well this is just great isn’t it?
Έχω ξεκινήσει να κάνω διάφορες λίστες στο μυαλό μου.
«Μαύρος πρόεδρος στην Αμερική»
«Τσεκ»
«Καινούριος δίσκος Bruce Springsteen»
«Τσεκ»
«Απολύσεις κατά χιλιάδες στην Βρετανία»
«Τσεκ»
«Εξευτελισμός του χρήματος»
«Τσεκ»
«Ανύπαρκτες πιθανότητες για επαναφορά των πραγμάτων σε φυσιολογικά επίπεδα»
«Τσεκ»
«Συναίσθημα απελπισίας»
«Τσεκ»
«Βροχή στο Λονδίνο»
«Ε, τσεκ»
Περίπου ένας μήνας έχει μείνει μέχρι η E.F. αποχαιρετήσει το νησί του Ηνωμένου Βασιλείου και έχουν ήδη ξεκινήσει οι πρώτες σκέψεις για το τί ακριβώς έμαθε στην – παρά ένα (1) χρόνο – δεκαετή θητεία της στο Ήνγκλαντ.
Ο Micky Rourke πάντως δήλωσε στο τελευταίο τεύχος του Empire πως η δουλειά του ηθοποιού όλα αυτά τα χρόνια, δεν ήταν για αυτόν ένα ταξίδι αυτοανακάλυψης, αυτοτιμωρίας, γνώσης ή ενεργητικού αυνανισμού. Είπε και εδήλωσε πως “it was all for the pussy, man”. Και αν αυτό δεν είναι ενεργητικός αυνανισμός, δεν ξέρω τί είναι.
Δημιουργείται στους ανθρώπους γενικά μια τάση να ανοίγουν το μυαλό τους και την καρδιά τους προς όλα τα πράγματα ίντι, όταν επισκέπτονται την Αγγλία. Galleries, εναλλακτικοί κινηματογράφοι, εκθέσεις φωτογραφίας, μερικοί αποκτούν το χόμπυ της φωτογραφίας, αποθανατίζοντας πεζοδρόμια και άστεγους προσπαθώντας να δώσουν στην εμπειρία τους έναν τόνο φθοράς και γνωστικότητας, έναν τόνο «περπατώντας τα πεζοδρόμια του Λονδίνου, βλέπουμε την κατάντια της ανθρώπινης φύσης/αυτή η πόλη σε τρώει» κτλ.
In the year of our Lord, 2000, οι Radiohead έδωσαν στο λαό τους το Kid A, οι White Stripes έδωσαν γενικά το De Stijl, οι Primal Scream το XTRMNTR, οι Godspeed You! Black Emperor το Lift your skinny fists…εγώ άκουσα για πρώτη φορά τον John Peel με τα ίδια αυτιά στα οποία όταν μιλούσε, φώναζε αργά και δυνατά η πρώτη μου εργοδότρια στην Βρετανία, όχι γιατί ήμουν εκτός από καθυστερημένη και κουφή αλλά γιατί ήμουν ξένη.
Το μυαλό μου μπλοκάρει με τους αποχαιρετισμούς και θα ήταν ωραίο να μπορούσα να αραδιάσω πολλές σειρές με συνειρμούς βαθιάς γνώσης για το Ταξίδι και τον Προορισμό, το περιεχόμενο αυτών, τον Οδυσσέα αυτής της διάστασης, της δεκαετίας. Ποιός νοιάζεται όμως. Μπροστά σε περιμένει μια άλλη χώρα, άλλοι άνθρωποι, άλλα μαγαζιά, άλλη πόλη και έτσι πάει η ιστορία. Καινούρια πόλη, καινούρια ιστορία, καινούριες απελπιστικές στιγμές ασφυξίας, αναζωογονητική, καινούρια μουσική, καινούριος καμβάς, κενός αλλά λευκός στα χέρια του καλλιτέχνη, καινούριο μικρόφωνο και χορδές και πώς θα τα συνηθίσω και έτσι πάει η ιστορία. Θα ξυπνήσεις ένα πρωί και θα κοιταχτείς στον καθρέφτη με το ίδιο βλέμμα που κοίταξες και στην άλλη χώρα και θα πεις, τί κάνω εγώ εδώ και τα παπούτσια σου θα αλλάζουν και το μέγεθος των ρούχων σου θα αλλάζει και η μάνα σου θα αλλάζει και ακόμα κι εσύ να μείνεις ίδιος, όλοι οι άλλοι άλλαξαν όσο εσύ προσπαθούσες να κρατηθείς από αυτό τον ίδιο εαυτό σου, έτσι ώστε όταν θα έρθει αυτή η στιγμή να επιστρέψεις να πεις, ε παιδιά εγώ δεν άλλαξα, αλλά εσείς!
Ανοίγουν οι πόρτες μεγάλων αεροπλάνων με ακόμα πιο μεγάλες φιλοδοξίες, για να σε υποδεχτούν και σκέφτεσαι πως θα μπορούσα να ζήσω σε ένα αεροδρόμιο ανάμεσα στο εδώ και στο αλλού, κάπου στη μέση για να μην μου λείψει τίποτα.
Μπάντες πάνε κι έρχονται, η μία καλύτερη από την άλλη, χαρτάκια στις τσέπες παλιών παντελονιών, οι ίντυ πιο ίντυ και οι ροκ πιο ροκ, τα χρόνια περνάνε, πεθαίνει κι ο Cash και αρχίζεις και απελπίζεσαι. Μαθαίνεις τον εαυτό σου να μιλάει στον εαυτό σου, μαθαίνεις να κοιμάσαι στο μετρό, μαθαίνεις να τρέχεις παντού, σου μένει κουσούρι, θέλεις την μουσική όσο πιο δυνατά γίνεται, αρχίζεις και βάζεις τα πράγματα σε ζευγάρια, the Beach Boys make sense, οι Zeppelin κάνουν αρπαχτή, απελπίζεσαι λίγο περισσότερο, στο μετρό κάνουν έργα πάλι, έργα και πράξεις μεγάλων όπως ο Kid Rock στην γιγαντοαφίσα στη μέση της πόλης και λες σίγουρα του σηκώνεται όταν βλέπει τον εαυτό του, η πόλη βγάζει δήμαρχο έναν τέλειο άνθρωπο χωρίς φρύδια κι εσύ λες ε, παιδιά! Εγώ δεν άλλαξα!
Τα κλεφτρόνια σε προειδοποιούν για την ανοιχτή σου τσάντα, τα πρεζάκια σου κουνάνε το δάχτυλο επικριτικά όταν καπνίζεις χόρτο, κι εσύ δεν άλλαξες.
Σιχάθηκες και τα τηλέφωνα και τα msn και η μυωπία χτύπησε κόκκινα, λες καλημέρα στο θάνατο κι αυτός σου εύχεται πίσω καλή χρονιά 2004 και καληνύχτα στη συσκευή και ευχαριστώ για τα ψάρια, αγαπάς το fish and chips, ένας μεταλλάς σου κάνει συμπαθητικό και ζεστό καμάκι από μακριά την ώρα που βγάζεις φωτογραφίες, οι Who σκαρφαλώνουν στον τοίχο σου, δουλεύεις σαν το σκυλί, δεν βρίσκεις ίχνος παρατημένου σκύλου στην πόλη κι αυτό δεν σε άλλαξε.
Νιώθεις άσχημη, καπνίζεις με ευχαρίστηση, στο απαγορεύουν κι αυτό, κάτι είπαν για τα δικαιώματα των μη καπνιστών. Μαθαίνεις να μην διαμαρτύρεσαι, μαθαίνουν όλοι να μην διαμαρτύρονται για τίποτα, βγάζεις το σκασμό, σιγά δεν έγινε και τίποτα, σου λένε στην Ανώτατη Σχολή Αποφυγής Διαμαρτυριών και Κατάπνιξης Αυτοσεβασμού, τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε και δεν έχουν νερό και οι γόπες σου μας ενοχλούν παλιοπρεζάκι της καπνεμπορίας, κι εσύ δεν έχεις αλλάξει.
Κλείνεις βαλίτσα, βγάζεις τα κλειδιά από το μπρελόκ, δέχεσαι ευχές για καλό ταξίδι και παίρνεις το δρόμο, που είναι ίδιος.
Βάζεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και προχωράς.
Ίδια πόδια, ίδιος δρόμος, ίδια αεροδρόμια, ίδια βαλίτσα, ίδιο μετρό, γνώριμη διαδρομή, γνώριμη πόλη, ξαφνικά ζεστή και φιλόξενη, ξαφνικά σε καλοδέχεται, ξαφνικά σε καλοαποχαιρετάει, ξαφνικά κάνεις μια γύρα όλη την πόλη και όλα τα 11 εκατομμύρια πρόσωπα που την κάνουν πόλη και όλοι σε αποχαιρετάνε, ξαφνικά όλα είναι σημαντικά και όλα ήταν ίδια μόνο εσύ δεν είσαι.
Thank you Charlie Brooker, Thank you Guardian, Thank you seaside, Thank you free umbrellas with every Evening Standard, Thank you Underworld.
Thank you centre of the world, Thank you loneliness, Thank you Amersham and Wycombe College, Thank you Jane Watson, Thank you Gerry Montague
Thank you Psychology teacher, whose name escapes me, but who was well impressed with my knowledge of what “somatic” means and was generally very nice to me although I failed you miserably
Thank you trees and grass and green as far as the eye could see, Thank you forests, Thank you Rosie’s Vineyard
Thank you weed, Thank you “oi!”, Thank you Oxford for that one last walk with him
Thank you TFL, Thank you capitalism, Thank you pretentiousness, Thank you lack of money, Thank you Shakespeare, Thank you Pakistan and India
Thank you pub, Thank you twats, Thank you Camden, Thank you Hyde Park
Thank you Chinese food, Thank you 24hour supermarkets, Thank you cornershop
Thank you neighbors for listening to Pearl Jam’s Unplugged album with me for three months non stop on full volume
Thank you polite and diplomatic racism
Thank you Vinyl Exchange
Thank you rain and misery
Thank you chavs
Thank you broken heart
Thank you download speed
Thank you airports
Thank you John Peel
sonic death monkey 