sonic death monkey

Θυμάμαι πως όταν πρωτοάκουσα τη μουσική του Glen Danzig, είχα μείνει ξερός. Ήμουν δεκάξι-δεκαεφτά χρονών, και ο ξάδερφός μου ο Μιχάλης μου είχε γράψει μια συλλογή που είχε μέσα και Misfits, είχε το «We Bite!», είχε φυσικά το «Die Die my Darling», είχε και μερικά άλλα, αλλά πάνω από όλα είχε το «Astro Zombies», τραγούδι με το οποίο αρρώστησα. Μεγάλη κομματάρα, και κάπου εκεί αγάπησα τον Danzig. Μετά έμαθα πως είχε προσωπική καριέρα επίσης. Τους Samhain τους έμαθα στα αλήθεια αργότερα. Μένω στην προσωπική καριέρα, όπου όπως προείπα, είχε και τέτοια. Αγόρασα πρώτα το «How the Gods Kill», που είχε μέσα το «Sistinas», που με διαλύει ακόμα και σήμερα. Μετά ήρθε το «Mother» στα αυτιά μου, το «Black Aria», το «Not of this World», κάποια είναι κομμάτια, κάποια albums, μη μπερδεύεστε, δεν έχει και σημασία. Σημασία έχει πως αυτός ο τύπος ακούει πιο πολύ blues από οτιδήποτε άλλο. Και πως έχει μια Φωνάρα σπάνια, και πως ξέρει να γράφει τραγούδια σε μια εποχή που γενικώς δεν γράφονται τραγούδια. Και είναι η ενσάρκωση του rock’n’roll αισθητικώς. Είναι μαζί ο Elvis και ο Ozzy. Και ο Jim Morrison, και καμιά φορά και ο Nick Cave, όταν ο Nick Cave ήταν νέος. Και είναι θαυμάσιο το γεγονός, πως σίγουρα, τώρα που μιλάμε, ο Glen Danzig θα έχει έτοιμες 2-3 κομματάρες μεγάλες για το επόμενο μέτριο album του.

Το post όμως αυτό δεν είναι για τον Glen Danzig, άλλωστε ο τύπος είναι εκεί, και τα προβλήματά του τα έχει λύσει. Το post δεν έχει τον παραμικρό σκοπό να εκθειάσει ένα από τα μεγαλύτερα rock (πραγματικά rock) είδωλα της σύγχρονης μουσικής. Απλά δεν μου αρέσει να πετάω youtube links και ό,τι γίνει.

Το post έχει σκοπό να δείξει πόσο πάγωσε το αίμα μου, όταν σε τιτλικά πλαίσια, σε μια κατά τα άλλα καθημερινότατη μέρα, κατάφερε να συμβεί κάτι που ήδη ήξερα πως υπήρχε, αλλά δεν είχα δει ποτέ. Δεν αισθάνομαι ασφαλής με τέτοιες μουσικές εκεί έξω.

thirteen

~ από kiwiknorr στο 28 Ιανουαρίου, 2009.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized