rambling
Λοιπόν την αμαρτία μου θα τηνε πω. Τους Animal Collective ποτέ δεν τους πολυσυμπάθησα (ακόμα και οι Panda Bear απόπειρες δεν έπιασαν πολύ χρόνο στην playlist μου). Διαβάζοντας αποθεωτικές κριτικές για το τελευταίο τους album (το καλύτερό τους κλπ κλπ), από το Mojo μέχρι και την Δέλτα της γειτονιάς μου, είπα να τους δώσω μια ακόμα ευκαιρία μπας και έκαναν αυτή τη φορά την υπέρβαση.
«Merriweather Post Pavilion» λέει ο ποιητής δηλαδή και εγώ ακόμα ψάχνω να βρω το μεγαλείο της μουσικής τους. Δεν θα τους πω κακή μπάντα, αυτό θα ήταν σίγουρα αδικία. Τα 55 λεπτά που διαρκεί το καινούριο τους album περνάνε σίγουρα αρκετά ευχάριστα με αυτό το psych pop folk meets electronica υφάκι τους. Εξάλλου τέτοια στυλ είναι φτιαγμένα για να μην σε ενοχλούν. Όμως, για μένα τουλάχιστον, σίγουρα λείπει αυτό το wow effect που θα έκανε τον δίσκο, δίσκο του μήνα, του χρόνου, της δεκαετίας, του χωροχρονικού συνεχούς και άλλα τέτοια εύθυμα. Oh well, δεν μπορεί να τους κερδίσει όλους ένα συγκρότημα.
Πάντως γενικά αυτές οι τελευταίες μέρες ήταν μέρες ελαφριών (και μερικών όχι και τόσο) απογοητεύσεων. Το καινούριο Beirut δεν με ενθουσίασε στις πρώτες ακροάσεις, κυρίως στο δεύτερο μέρος του («Realpeople Holland»). Το «March Of The Zapotec» ήταν αρκετά καλό αλλά δεν πλησίαζε τα προηγούμενα. Μπαίνει αστεράκι βέβαια εδώ γιατί αυτές είναι πρώτες εντυπώσεις μόνο. Από την άλλη η μεγαλύτερη απογοήτευση (όχι και τόσο αναπάντεχα βέβαια) ήταν από το «Rocket Science» των Apoptygma Berzerk. Υπερ-απαράδεκτος δίσκος, στον οποίο όμως έμοιαζαν να κινούνται με προδιαγεγραμμένη πορεία μετά το προηγούμενο, το οποίο μας άρεσε αλλά ακροβατούσε επικίνδυνα ανάμεσα στο συμπαθές και στο cheesy καραγκιοζιλίκι. Εδώ επήλθε η ολοκληρωτική καταστροφή και πλέον καλύτερα Κοργιαλάς παρά Apoptygma. Τέλος δεν μπορώ να πω ότι μου έκανε κλικ και ιδιαίτερα το καινούριο Six Organs Of Admittance, αλλά και αυτούς δεν τους έβαζα ποτέ ανάμεσα στα αγαπημένα μου πράγματα.
Τρομερά ευχάριστη (και από το πουθενά) έκπληξη ήταν το «First Love» της πιτσιρίκας (και τέρατος μετριοφροσύνης) Emmy The Great, η οποία κυκλοφόρησε ένα indie-ακουστικό album το οποίο ξεχειλίζει από εξυπνάδα (και τσαχπινιά!) είτε στους στίχους, είτε στη μουσική, κάτι που σίγουρα είναι καλοδεχούμενο σε μια σκηνή που γενικά δεν χαρακτηρίζεται για το έξυπνο humour της. Όταν δε αυτή η εξυπνάδα περπατάει χέρι με χέρι με σωστό συναίσθημα, τα αποτελέσματα νομίζω ότι είναι ξεχωριστά. Μπράβο στο κορίτσι. Επίσης μεγάλη έκπληξη ήρθε και από το «Parish Bar» του Jeb Loy Nichols, που το άκουσα χωρίς καμια προσδοκία αλλά η soul/jazz/country/whatever του με έκανε να το αγαπήσω. Για πρώτη φορά δε εκτίμησα τον κύριο Anthony ως αυτόνομο καλλιτέχνη. Αν και πάντα μου άρεσαν οι συμμετοχές του σε δημιουργίες άλλων (με κορυφαίες ίσως τις «Dull Flame Of Desire» και «Idumæa») αλλά το «I am a bird now» ποτέ δεν το χώνεψα. Αντιθέτως το φετινό «The Crying Light» μου άρεσε πολύ και είμαι περίεργος τι θα πει και ο υπόλοιπος κόσμος γι’ αυτό. Και δεν πρέπει να ξεχάσω και το «The Versailles Sessions» του Murcof, που ήταν απείρως πιο ενδιαφέρον από το προηγούμενό του («Cosmos») και, αν και αρκετά πιο στρυφνό, σε σχέση με το σύνηθες στυλ του, πολύ όμορφο. Και για να κλείνουμε σιγά σιγά, o τίτλος του δίσκου του μήνα πηγαίνει σίγουρα στο «Skin Of Evil» των Blackout Beach (έλα μην ψαρώνετε, ένας είναι μόνο, ο Carey Mercer), δίσκος που αν και θα χαρακτηριστεί από πολλούς ως indie (ή ίσως avant για τους πιο προχωρημένους) rock αλλά είναι σαφώς κάτι πολύ περισσότερο. Παραθέτω δυο μέρη από την κριτική του Consequence Of Sound στην οποία τα λένε πολύ καλύτερα από μένα.
Carey Mercer will never write that perfect three-minute pop song. Or, maybe his sweating, bustling compositions sound like perfect three-minute pop songs to him. Perhaps, he picks up his guitar every time with the intention of writing the next “Louie, Louie”, but what comes out is something closer to “Ella Guru”.
και
He matches this with music that doesn’t sit still or rest comfortably in a groove. It kicks and pulls at the box we try to put it in. It is an odd alliance of gospel, blues, pop and experimental rock. It’s more modern art than pop. It’s no museum piece, however. Mercer sounds like he wants you to get up close and run your fingers over its cracked and bumpy surface
Ακούσαμε και μπόλικο black metal αυτές τις μέρες χάρη στις προτάσεις του φίλου kiwiknorr και απολαύσαμε ιδιαιτέρως τα album των Woe, Aosoth και Ash Pool. Θα μας άρεσαν και οι Silencer αν τα φωνητικά δεν έμοιαζαν με γριά καθυστερημένη μάγισσα. Έχω καταλήξει πάντως ότι λατρεύω το black metal όταν θυμάται ότι πριν από αυτό υπήρξε και το rock n roll.
Στα συμπληρώματα τις προηγούμενης χρονιάς προσθέτουμε το πολύ γλυκό και όμορφο album των Mint Julep (δηλαδή του Keith Kennif και της συντρόφου του), που είναι μια πιο pop εκδοχή της electronica του Kennif και φυσικά την πάνεμορφα μελωδική και ατμοσφαιρική electronica του Cheju (λέγε με Wil Bolton), του οποίου τα δυο περσινά «Homecoming» ep του είναι μεγάλος σύντροφος για τις τελευταίες νύχτες.
Για την ώρα, καφές, κυριακάτικη συννεφιασμένη μουντάδα και «Space Elements Vol. 1» χορηγία του κυρίου Rafael Toral μοιάζουν ωραίος συνδυασμός.
sonic death monkey 