feed the masturbating bunny
Είναι ένα θέμα που το συζητούμε συνεχώς. Δηλαδή δεν «το συζητούμε» ακριβώς, δεν κάθομαι στα μπαρς παραγγέλνοντας το ένα ποτήρι μετά το άλλο με την αγωνία να καταλήξουμε σε ένα κάποιο συμπέρασμα. Στην πραγματικότητα δε θυμάμαι ποτέ να έχω κάτσει σε οποιαδήποτε μπάρα και να αρχίσω με οποιονδήποτε φίλο, μπάρμαν, άγνωστο θαμώνα ή γνωστό ντιτζέη την ανταλλαγή επιχειρημάτων σχετικά. Αλλά ας πούμε ότι όντως έτσι συμβαίνει. Με αυτό στο μυαλό μας λοιπόν καταλήγουμε ότι τελικά είναι αλήθεια, μας απασχολεί και μάλιστα αρκετά, τόσο δηλαδή όσο χρειάζεται για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο το σημερινό. Είναι σαφές. Και με το δίκιο του θα αναρωτηθεί κανείς: «Μα υπάρχει τίποτε άλλο στο νου του απλού του κοσμάκη πλέον;». Φοβούμαι πως όχι. Ή κάτι τέτοιο δραματικό πάντως.
Έχει παραγίνει όμως με τα revivals. Βαριούμαι και εύκολα εδώ που τα λέμε αλλά βαριούμαι, πωσνατοκαμουμετώρα. Δε θα γίνω ο τύπος που ψάχνει αποκλειστικά το πιο αβάν γκαρντ σχήμα, τους μπροστά_από_την_εποχή_τους τύπους, ειδικά αφού στους καλύτερους δίσκους του οκτώ έβαλα Black Mountain ή Fleet Foxes ας πούμε, αλλά δε μου φαίνεται και τόσο λογικό να ξεπηδάει κάθε τόσο και άλλο ένα συγκρότημα που αποφάσισε να πιάσει κιθάρες και μικρόφωνα και ντραμς με μοναδικά ερεθίσματα τη σκονισμένη συλλογή δίσκων του μπαμπά.
Οι Yellow Moon Band είναι το γκρουπ στο οποίο συμμετέχουν οι τύποι που διοργανώνουν το Green Man festival και κάπου εδώ θα μπορούσα να σταματήσω την περιγραφή. Αλλά θα συνεχίσω γιατί δεν υπάρχει λόγος να υποθέσω ότι τον ξέρει κανένας άλλος αυτόν τον πολιτιστικό θεσμό αφού δεν τον ήξερα ούτε εγώ μέχρι πριν μια ώρα. Δεν τους λες σύγχρονη μπάντα. Όπως δε λες για παράδειγμα τους Comets on Fire στους οποίος φέρνουν στην ευρύτερη αισθητική. Ή τους Dexter Jones Circus Orchestra στους οποίους φέρνουν στον τρόπο που την προσεγγίζουν. Κατά κύριο λόγο ορχηστρικοί, δε βιάζονται καθόλου να χτίσουν τα κομμάτια τους αλλά δεν κουράζουν με prog γυμναστικές επιδείξεις. Ο πρώτος εκπληκτικός δίσκος του νέου έτους (τα Crippled Black Phoenix δεν τα βάζω ακόμα μέσα). Είναι μεγάλο κρίμα που η Static Caravan δεν έχει σκοπό να το κυκλοφορήσει σε βινύλιο.
Λοιπόν, ξεχνάμε διακριτικά αυτά που έλεγα πιο πάνω. Επρόκειτο περί σαχλαμάρας. Αυτός εδώ είναι ένας μεγάλος δίσκος και καλό θα ήταν να βγαίνουν μόνο τέτοιοι από εδώ και πέρα. Δεν έχουμε 2009, έχει γίνει κάποιο λάθος, θα αποκατασταθεί η βλάβη συντόμως, περιμένετε στο ακουστικό σας. Στο ηχείο σας. Ωραία πράγματα.
Και αυτό σαχλαμάρα είναι βέβαια. Αλλά την πιστεύω την καινούρια σαχλαμάρα περισσότερο τώρα.
sonic death monkey 
ε τους comets on fire δεν τους λες και μη-σύγχρονους, ξέρουμε πολλούς πάλιουρες που να παίζαν με τέτοια βαβούρα και τόσο ψυχωμενα;
καταλαβαίνω πως το λες αλλά διαφωνώ. εγώ για παράδειγμα νομίζω πως ο καλύτερός τους δίσκος είναι το Avatar που είναι αρκετά πιο κλασικούρα σε σχέση με το Blue Cathedral με το οποίο έγιναν γνωστοί. στο μυαλό μου θα βρίσκονται πάντα πιο κοντά στους Hawkwind από ότι στους Sonic Youth ξερωγω. όχι στο στυλ, δε λέω ότι υπάρχουν τόσες άμεσες αναφορές, εννοώ όμως ότι αντιλαμβάνονται το χάος και τη μελωδία όπως αυτοί οι Άγγλοι και όχι όπως εκείνοι οι Αμερικάνοι.