And call to you across the sky….
Μου κάνει πραγματικά εντύπωση το ότι δεν έχουμε ξαναμιλήσει για το «Echoes» στο Sonic Death Monkey. Είμαι σίγουρος ότι όλοι προσκυνούμε (ίσως σε διάφορους βαθμούς) το μεγαλείο του και σίγουρα έχουμε συζητήσει πολλές φορές μεταξύ μας το τι συμβαίνει ακριβώς σε αυτό το τραγούδι.
Το «Echoes» είναι από εκείνα τα τραγούδια που σου δείχνει με τον πιο απόλυτο τρόπο ότι οι δημιουργοί του δεν ήταν ακόμα ένα συγκρότημα της εποχής αλλά ότι, ειδικά πριν αρχίσουν να πλακώνονται αναμεταξύ τους (και ήταν ακόμα τζόβενοι) αυτά που γίνονταν στο μυαλό τους κινούνταν σε εντελώς διαφορετικές σφαίρες από ό,τι των περισσοτέρων συνοδοιπόρων τους που μάλλον τους ένοιαζε μόνο να rock-άρουν. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι αυτά που είχαν στο μυαλό τους μπόρεσαν να τα εκφράσουν και όταν έγραφαν κομμάτια και όταν τα ηχογραφούσαν. Αυτή η μεταφορά είναι νομίζω ό,τι κοντινότερο σε μαγεία μπορεί να δημιουργήσει η μουσική. Το «Echoes» ανήκει στην κατηγορία εκείνη κομματιών που για πάντα θα οδηγεί τους ακροατές του να αναρωτιούνται τι περνούσε από το μυαλό των τεσσάρων αυτών ανθρώπων τη στιγμή που το συνελάμβαναν.
Το πρώτο πράγμα που θα σου τραβήξει την προσοχή στο «Echoes» είναι πιθανότατα οι στίχοι του. Δεν ξεφεύγουν πολύ στην ψυχεδέλεια όπως οι προκάτοχοί τους, όσο και αν η μουσική του τραγουδιού είναι από τα πιο space-y πράγματα που έχουν κάνει οι Pink Floyd. Αντίθετα οι στίχοι μοιάζουν να είναι πεισματικά γήινοι, ίσως μέσα από αυτή την αντίθεση τονίζεται ακόμα περισσότερο το νόημά τους.
«Strangers passing in the street
By chance two separate glances meet
And I am you and what I see is me.
And do I take you by the hand
And lead you through the land
And help me understand
The best I can. «
και
«And no one sings me lullabyes
And no one makes me close my eyes
So I throw the windows wide
And call to you across the sky….»
Και αν οι στίχοι είναι αυτοί που θα σε κάνουν να ερωτευτείς το τραγούδι, αυτά που συμβαίνουν στα 24 λεπτά του θα σε πάνε σε ένα από εκείνα τα ταξίδια που μόνο η μουσική μπορεί να σε πάει. Στο «Echoes» (φαινομενικά) ακούγονται λίγα, αλλά συμβαίνουν πάρα πολλά. Αν το χωρίσουμε, χοντρικά, σε 3 μέρη το πρώτο που ξεκινάει με τις γνωστές μελωδίες του Gilmour στην κιθάρα και το αργό μπάσιμο των drums του Mason (σήμα κατατεθέν σε τόσα τραγούδια τους) για να μπουν μετά τα φωνητικά είναι και το πιο στρωτό, ίσως αυτό που δείχνει την μετέπειτα μουσική πορεία του συγκροτήματος. Εκεί μιλάνε οι μελωδίες κυρίως (αν και στο βάθος ακούγονται αρκετά πράγματα που προετοιμάζουν το έδαφος). Το solo του Gilmour ελίσσεται ξανά και ξανά, ενώ οι υπόλοιποι συνοδεύουν, μετά παίρνουν το πρώτο λόγο τα πλήκτρα του Wright παρέα με το μπάσσο του Waters και αρχίζουν να κάνουν διάλογο με την κιθάρα, ώσπου σιγά σιγά κάπου εκεί στο 11ο λεπτό αρχίζουν να σωπαίνουν τα πάντα και το τραγούδι μεταμορφώνεται στον τίτλο του. Αυτό το δεύτερο μέρος του «Echoes» είναι από τα πιο ιδιοφυή πράγματα που έχουν γραφτεί ποτέ στην παγκόσμια μουσική και μπορώ να το συγκρίνω μόνο με το τελευταίο μέρος του «Moonchild» των King Crimson σε μινιμαλιστικό πλούτο. Ειδικά για να το ντύσουν αυτό το σημείο οι Floyd αυτοσχεδίασαν με ότι μηχάνημα βρήκαν μπροστά τους στο studio δημιουργώντας μερικούς από τους ωραιότερους ήχους που έχει ακούσει ποτέ άνθρωπος να δημιουργούν μουσική. Καθ’ όλη τη διάρκειά του νιώθεις απλά να αιωρείσαι στο κενό, έχοντας ως μόνη απόδειξη ότι δεν είσαι μόνος την μουσική. Το 3ο μέρος ξεκινάει από την σιωπή για να οδηγήσει στο αναμενόμενο καθαρτικό ξέσπασμα που δίνει ζωή στον χώρο γύρω σου. Το «Echoes» είναι μάλλον το καταλληλότερο soundtrack σε περίπτωση που κάποιος θέλει να δημιουργήσει ένα σύμπαν (αν το αποφασίσετε ποτέ, λάβετέ το σοβαρά υπόψη σας). Το «Echoes» είναι το soundtrack των ονείρων μας όταν αυτά αποφασίζουν να πάνε βόλτα σε χώρες θαυμάτων αλλά και κενά διαστήματα.
Το γεγονός ότι το «Meddle» είναι μάλλον ο αγαπημένος μου Pink Floyd δίσκος οφείλεται σε μεγαλύτερο ποσοστό στην ύπαρξη αυτού του τραγουδιού στην δεύτερη πλευρά του. Συνεχίζω να αναρωτιέμαι πώς βγαίνουν τέτοιες μουσικές από ανθρώπους αλλά τελικά δεν προβληματίζομαι μια που είμαι υπερβολικά ευγνώμων για το γεγονός. Η εκτέλεση του κομματιού στο «Live At Pompeii» είναι απλά το κερασάκι στην τετραόροφη τούρτα που είναι η ίδια η ύπαρξη της σύνθεσης αυτής.
«Almost everyday you fall
Upon my waking eyes,
Inviting and inciting me
To rise.
And through the window in the wall
Come streaming in on sunlight wings
A million bright ambassadors of morning»
sonic death monkey 