who needs two ways
Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς μου μίλησε το αφεντικό για τον Mark Lanegan. Το σίγουρο είναι ότι πριν μου πει γι’ αυτόν αγνοούσα παντελώς το έργο του και τον είχα ακούσει μόνο σαν αναφορά σε σχέση με τους Queens Of The Stone Age. Και παρά το γεγονός ότι μου είχε πει να ξεκινήσω με το «Scraps At Midnight», το κόλλημα ήρθε πρώτα με το «Field Songs», κυρίως λόγω του «One Way Street». Έτσι και αλλιώς νομίζω ότι είναι το αγαπημένο τραγούδι και των δυο μας. Από τότε έχει περάσει πολύς καιρός, αλλά κάθε φορά που βάζω το «Field Songs» (κάθε φορά που με έχει πιάσει μια περίεργη διάθεση), θυμάμαι να τον ευχαριστήσω γιατί θα ήμουν χειρότερος άνθρωπος αν δεν είχα γνωρίσει αυτή τη μουσική.
Το «One Way Street» (αλλά και οι υπόλοιπες δουλειές του Lanegan – εδώ εκθειάζαμε και το «Gutter Twins» άλλωστε περυσι) είναι από τους καλύτερους συντρόφους που συνάντησα ποτέ. Όσο για τον ίδιο τον Lanegan, ίσως να τον αδικώ αν και το αναφέρω ως το καλύτερο κοπλιμέντο, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι είναι ο Tom Waits της επόμενης γενιάς.
Cheers λοιπόν.
sonic death monkey 
το Don’t forget me είναι το αγαπημένο μου κομμάτι του πάντως (θα έλεγα το Carry Home αλλά είναι διασκευή).
και τον αγαπώ τον Lanegan αλλά δε νομίζω πως στέκει η σύγκριση με τον Waits, ο οποίος γενικά έχει δείξει πολύ μεγαλύτερη διάθεση για να πειραματισμούς και γενικότερα να κόβει βόλτες στα σκοτάδια. αυτό για μένανε είναι και το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του και ο κυριότερος λόγος γιατί αποτελεί μια κατηγορία από μόνος του, γιατί δε χωράει σε οποιαδήποτε σύγκριση με άλλο «ρομαντικό τροβαδούρο» :ρ