sonic death monkey

Κοιτα να δεις πως έρχονται τα πράγματα μερικές φορές. Ακούς το «Adult Nights» των Wild Light (το οποίο δεν σου κάνει και τρελή εντύπωση είναι η αλήθεια), το πρώτο τραγούδι του οποίου έχει τον τίτλο «California On My Mind». Αν και η Καλιφόρνια μάλλον δεν ήταν ποτέ στο μυαλό σου, θυμάσαι πόσο πολύ σου αρέσει το «California Dreamin'». Ξέροντας ότι και αυτό είναι από τα κομμάτια που χει διασκευάσει άπειρος κόσμος, σου ρχεται η ιδέα να κάνεις κάτι παρόμοιο με αυτό που είχαμε κάνει για το «Ain’t No Sunshine» και το «Fever». Να μαζέψεις δηλαδή όσες περισσότερες εκτελέσεις του κομματιού μπορείς να βρεις. Βρίσκεις καμιά τριανταριά (άλλες γνωστές, άλλες άγνωστες) και ξεκινάς να τις ακούς, αρχικά μην προσέχοντας τους εκάστοτε καλλιτέχνες. Ξαφνικά μπαίνει μια εκτέλεση, αργή, σαφώς soul και μια φωνή βραχνή ξεκινάει να τραγουδάει. Μπαίνει και το section με τα πνευστά και το «California Dreamin'» των σαφέστατα λευκών εχει γίνει ολοκληρωτικά μαύρο. Η μπασσογραμμή έρχεται να ενισχύσει και της funk καταβολές του ερμηνευτή, εσύ θυμάσαι γιατί θεωρείς καλύτερη (με διαφορά) εκτέλεση του «Ain’t No Sunshine» αυτή του Otis Redding και αφού περνάς κάποια δευτερόλεπτα έχοντας παγώσει και ξεχνώντας οποιαδήποτε σκέψη, τρέχεις να δεις ποιου είναι αυτή η εκτέλεση. Βλέπεις το όνομα. Lee Moses λέει. Εντάξει, η σχέση σου με τη soul δεν είναι και η μεγαλύτερη πέρα από τα γνωστότερα ονόματα. Oh well, ας είναι καλά το internet-ι και όλα τα βρίσκουμε. Μετά από ένα σύντομο ψάξιμο ανακαλύπτεις ότι δεν υπάρχουν και πολλές πληροφορίες για τον κύριο αυτό (ακόμα και το wikipedia) σηκώνει τα χέρια ψηλά, αλλά τελικά βρίσκεις ότι έχει βγάλει μόνο ένα δίσκο το 71-72 (το «Time And Place») και κάτι σινγκλάκια, τα οποία ευτυχώς έχουν επανακυκλοφορήσει όλα μαζί και είναι αρκετά εύκολο να τα βρεις.

Η ακρόαση του «Time And Place» ήταν εξίσου μεγάλο shock με την ακρόαση του «California Dreamin'». Πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί χάθηκε εντελώς αυτή η φωνή. Οι συνθέσεις είναι ασύλληπτα όμορφες, οι ενορχηστρώσεις πλούσια προσεγμένες, η funk και η soul βρίσκουν έναν από τους πιο άξιους αντιπροσώπους τους που δεν παραμένει μόνο σε mellow καταστάσεις αλλά ξέρει να δίνει ενέργεια στην μουσική του, ενώ η φωνή αυτή καθαυτή του Lee Moses είναι από τις πιο ωραίες που έχω ακούσει εδώ και καιρό. Βραχνή και γρετζαρισμένη και με πάθος, αλλά και χαμηλόφωνα μελωδική εκεί που χρειάζεται. Ακούγοντας ξανά και ξανά τον δίσκο, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ ως αναλογία (και ας με κράζει ο Μάνος) είναι ο Solomon Burke και όσο ιερόσυλο να ακούγεται εδώ νομίζω ότι έχουμε ένα δίσκο αντάξιο των δημιουργημάτων του Burke.

Σίγουρα δεν είμαι ο μεγάλος γνώστης αυτής της μουσικής, αφου περιστασιακά μόνο επισκέπτομαι τα χωρικά της ύδατα, αλλά νομίζω ότι εδώ έχουμε να κάνουμε πραγματικά (έρχεται κλισέ!!!) με ένα από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά της soul. Για του λόγου το αληθές δείτε παρακάτω.

~ από KsDms στο 19 Ιανουαρίου, 2009.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized