sonic death monkey

Και αφού ο συνάδελφος παρακάτω μας μίλησε για την πρώτη συναυλιακή στιγμή της χρονίας που μπήκε, ας δούμε και μεις πώς ξεκίνησε το ευτυχισμένο νέο έτος σε δισκογραφικό επίπεδο. Σιγά σιγά αυτό το μισό μήνα πρόλαβαν να αρχίσουν να έρχονται οι πρώτες κυκλοφορίες του 2009, είτε σε κανονική μορφή είτε σε advance και μπορώ να πω ότι ξεκίνησε ωραία αυτή η χρονιά.

Οι αγαπητοί Crippled Black Phoenix νομίζω ότι θα καταναλώσουν τεράστιες ποσότητες από τον χρόνο μας με τα Resurrectionists/Night Raiders, αφού έβγαλαν δυο δίσκους που από τις πρώτες ακροάσεις μοιάζουν εξαιρετικοί αλλά και δύσκολοι στο να τους απορροφήσεις. Έχουμε όμως μια χρονιά να τους λατρέψουμε. Πιθανότατα θα επανέλθουμε με πολλά περισσότερα σχόλια. To καινούριο album από τους Dalek επίσης δικαίωσε τις προσδοκίες μας και ήταν και ακόμα πιο σκοτεινό από τα προηγούμενα (αν και το αγαπημένο μου παραμένει το προηγούμενο). Οι Telefon Tel Aviv, οι οποίοι δεν είχα ιδέα ότι έβγαζαν album, ήταν η πρώτη ηλεκτρονικοπερίεργη φετινή κυκλοφορία που εντυπωσίασε. Από γνωστά ονόματα και το καινούριο (soundtrack) των Cinematic Orchestra ήταν πολύ όμορφο.

Το πρώτο μεγάλο shock όμως τις χρονιάς ήρθε από δυο δίσκους, παρόμοιους σε στυλ, το «Vacilando Territory Blues» του J. Tillman (drummer των Fleet Foxes) και το ομώνυμο των Timber Timbre (του Taylor Kirk ουσιαστικά δηλαδή), δυο album που μέσα από το folk περίβλημά του κρύβουν πανέμορφες blues ανησυχίες και είναι οι δυο πρώτοι οδηγοί για τα ταξίδια μας φέτος. Πραγματικά εκπληκτικά albums (χωρίς να έχω ακούσει και πολλές φορές το περσινό των Fleet Foxes νομίζω ότι εδώ ο Tillman το ξεπερνάει άνετα), από εκεί που δεν το περίμενα με τίποτα. Και πραγματικά είχα καιρό να ακούσω τέτοια διασκευή των blues και συνειδητοποιώ ότι είναι από τις μουσικές που λατρεύω να ακούω. Ερωτευτήκαμε πάλι.

Υπάρχουν και άλλοι δίσκοι που ζητούν την προσοχή μας και περιμένουν να τους δοθεί ο χρόνος που τους αξίζει. Υπάρχει η electronica των The London Apartments και των Pixel (της Raster-Noton), τα ηλεκτρονικοακουστικά (με γιαπωνέζικες προεκτάσεις) των Asobi Seksu και Susumu Υοkota, ο Aidan Moffat και οι Best Ofs και η ψυχεδέλεια των Psychic Ills. Υπάρχουν και άλλα μπόλικα και ο χρόνος είναι ακόμα νέος.

Μαζί με αυτά, αυτές τις μέρες ήρθαν και εκείνα που θα μπορούσαν να είναι στις λίστες μας αλλά δεν πρόλαβαν (όπως ξαναείπαμε και πριν κάποιες ημέρες). Οι Περουβιανοί Serpentina Satelite και οι ColourHaze-ικές (με μια τζούρα Pink Floyd) καταβολές τους, η Lisa Hannigan (που ακούσαμε και αγαπήσαμε πρώτη φορά στο «O» του Damien Rice) που τα καταφέρνει άψογα και ως αυτόνομη singer/songwriter, το δεύτερο των Eleanoora Rosenholm που δεν πήραμε χαμπάρι, οι Decemberists-ικοί Fire On Fire, οι απίστευτοι electronica-δες Renfro (και τους συγχωρούμε το «Mathematics» στον τίτλο και για τις πιο heavy metal ανησυχίες το υπερ-απίστευτο διπλό τελευταίο album των Hammers Of Misfortune.

Δεν έχουμε παράπονο, μπορεί στους περισσότερους τομείς η χρονιά να αιωρείται στο κενό αλλά από μουσική καλά πάμε. Πολύ καλά.

Χτες μετά από πάρα πάρα πολύ καιρό (πρέπει να χε περάσει και χρόνος) έβαλα και ξανάκουσα το «Themes From William Blake’s The Marriage Of Heaven And Hell» και ξαναθυμήθηκα γιατί είναι ο καλύτερος δίσκος όλων των εποχών. Αναρωτιέμαι αν σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις οι μουσικοί συνειδητοποιούν τις διαστάσεις αυτού που δημιουργούν. Δεν νομίζω ότι κάτι τόσο μεγαλεπήβολο θα μπορούσε να αγγίξει με τόση ευκολία την τελειότητα και όχι μόνο να την αγγίξει αλλά να την ρίξει το κρεβάτι και να περάσει πολλές νύχτες μαζί της. Είμαι πεπεισμένος ότι όταν παίχτηκαν οι πρώτες νότες του album ένιωσα το σύμπαν να ανατριχιάζει.

Let the priests of the raven of dawn, no longer
in deadly black with hoarse note curse the sons of joy.
Nor his accepted brethren, whom, tyrant,
he calls free: lay the bound or build the roof.
Nor pale religious letchery call the virginity that wishes but acts not!
For every thing that lives is holy

~ από KsDms στο 15 Ιανουαρίου, 2009.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized