season 2009, episode 1
Με θυμάμαι σε κουβέντες να υποστηρίζω πως οι Cult of Luna είναι η πιο βαρετή μπάντα στον κόσμο που ζούμε. Και με θυμάμαι καθαρά, όχι αμυδρά. Μου φαίνονταν πάντα μια παρέα ανθρώπων κοντά στα μεγάλα γεγονότα της εποχής τους, αλλά ποτέ μέσα τους. Διότι, όπως και να το δεις, άμα είναι 2001-2003 (ας πούμε λιγάαακι πιο μετά στα μέρη μας), και στις νέες κυκλοφορίες υπάρχει το “Oceanic” των Isis, το “Australasia” των Pelican και το “Christmas” των Old Man Gloom, είναι ας πούμε κάπως δύσκολο να βρεις όχι ενδιαφέρον, αλλά ταυτότητα έστω στις πρώτες δουλειές των Cult of Luna. Προσπάθειες υπήρξαν, αλλά πάνω που δημιουργούσαν μια ωραία ατμόσφαιρα χαλάρωσης, ξαφνικά έβγαζαν μια τόσο ατσούμπαλη ξεσπασματική ένταση, που κατευθείαν άρπαζες το “Oceanic”, που ΉΞΕΡΕ πώς να το κάνει αυτό με τον τρόπο που ήξερες και εσύ πως θα το εμπιστεύεσαι για την υπόλοιπη ζωή σου σε τέτοια φάση. Οι Cult of Luna στις αρχές τους είχαν τις απαραίτητες επιρροές, είχαν τα σωστά ερεθίσματα, αλλά είναι σαφές το σημείο στο οποίο το έχαναν.
Είναι δέκα Ιανουαρίου του 2009, και είμαι για έξω. Κάπου έξω, αλλά όχι random bar, ούτε σπίτι γνωστών, ενώ το έξω έξω απορρίπτεται, έχει κρύο τόσο, που δεν. Σήμερα στο Fuzz παίζουν οι Cult of Luna, με ένα ακριβό εισιτήριο, σε ένα χώρο που δεν μου αρέσει καθόλου, και θυμίζω πως μέχρι σήμερα είναι και μια μπάντα που δε μ’αρέσει και ιδιαίτερα. Ποτέ δεν είχα αγοράσει album της, και ήμουν βέβαιος πως ποτέ δε θα αγόραζα. Ξαφνικά όμως, κατά το απόγευμα, φαντάζει το τέλειο μέρος. Μαζευόμαστε, φίλοι, γνωστοί, κάποιοι μένουν πίσω (“που κατάντησες, Cult of Luna”), το μισό blog είναι φαντάρος, το άλλο μισό είναι στο Λονδίνο, το άλλο μισό με ρωτάει που κατάντησα (βλέπε προηγούμενη παρένθεση), και το τελευταίο από τα τέσσερα μισά κατευθύνομαι στο Fuzz, πρώην club 22, δίπλα στο dirty club, επί της βουλιαγμένης, κρύο, λίγη κίνηση, και πρέπει να πάμε και νωρίς να προλάβουμε τα “φτηνά” εισιτήρια που φυσικά δεν εξαντλήθηκαν στην προπώληση.
Στον χώρο επικρατεί ένα κομφούζιο : είναι άδειος. Διότι η αφίσα σωστά έγραφε ώρα έναρξης 20:30, αλλά το εισιτήριο νόμιζε πως μια ώρα μετά, και έτσι τις δύο πρώτες μπάντες τις είδαμε λίγος κόσμος. Και πραγματικά απορώ, πως είναι δυνατόν να σκέφτεται κανείς να χάσει τους National Pornografik και τους Sun of Nothing.
Τους National Pornografik τους αγάπησα τόσο πολύ σε εκείνο το festival του Electric Requiem, που ήξερα πως κάθε live τους θα αποτελεί κυρίαρχο ενδεχόμενο προορισμό. Δεν κατεβαίνουν συχνά στην Αθήνα, αλλά όταν, εμείς είμαστε στον χώρο που παίζουν. Μια ξεχωριστή βραδιά για τη μπάντα, καθώς μετά από εννιά χρόνια ύπαρξης, κυκλοφορούν το πρώτο τους album, πράγμα που γενικώς είναι ευχάριστο. Ευχάριστο, διότι εκπληρώνονται κάποιες από τις μικροευχές μου, του τύπου “κυκλοφορήστε κάτι, ό,τι να ναι, live cd, live dvd, album, κάτι”. Η αγορά του υπήρξε ακαριαία, πριν καν εισέλθω στα ενδότερα του απαίσιου Fuzz Club. Όταν τελικώς συμβαίνει αυτό, οι δύο οθόνες αντιδιαμετρικά της σκηνής δίνουν το καθόλου απαραίτητο στίγμα των χορηγών, ενώ αφαιρούν κάθε οικειότητα με τα συγκροτήματα, και συγκροτήματα όπως τους National και τους Sun of Nothing τους θέλω στο ένα μέτρο, όχι σε κυκλική υπερυψωμένη σκηνή. Οι National τελικώς αρχίζουν, και το πρόσωπό τους είναι παραμορφωμένο σε σχέση με τον πηγαίο αυθορμητισμό του παρελθόντος. Εδώ έχουμε album, έχουμε τραγούδια του album, και επίσης έχουμε συγκεκριμένες βλέψεις περί στησίματος και απόδοσης. Η μπάντα κυμαίνεται σε ένα αργό avant garde, με την αντισυμβατικότητα να έχει αντικαταστήσει την party διάθεση, και με το performance να έχει τον κύριο ρόλο. Η Χρύσα παραμένει τεράστια τραγουδίστρια, αλλά αυτή τη φορά οι βάσεις είναι άλλες : η μπάντα πλέον το παίρνει εντελώς στα σοβαρά. Θα το δεχτώ, και μόλις ακούσω το album αρκετές φορές ώστε να το νιώσω στο έπακρο, θα επανέλθω. Μισή ώρα εμφάνισης, και το τελευταίο τραγούδι έχει αφήσει νότες στο κεφάλι μου, στο στόμα μου να επαναλαμβάνω, παντού. Η Venerate Industries μου αποδεικνύει πως κάθε κυκλοφορία της έχει ιδιαίτερη σημασία. Οι Dresden Dolls, οι The Gathering, οι Shellac, ακόμα και ολίγο από εκείνο το “The Sporting Life”, όλα αυτά βρίσκουν εκφραστές τους National Pornografik στη σκηνή του Fuzz. Απόμακροι, πιο μελαγχολικοί και εμφανώς πιο σκοτεινά πειραματικοί. Το απολαμβάνω δεόντως, και ειδικά το τελευταίο τραγούδι. Θέλω και άλλο.
Οι Sun of Nothing ανεβαίνουν ακαριαία. Από πότε έχω να τους δω; Από την κυκλοφορία του album; Να ήταν τότε στους Kehlvin; Δε θυμάμαι αν είχα πάει σε εκείνη τη συναυλία. Έχω καιρό να δω τους Sun of Nothing, και μου έχουν λείψει. Να πω την αλήθεια, το γεγονός πως παίζουν σήμερα, μάλλον είναι ο λόγος που βρίσκομαι εκεί. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Έχει σημασία; Δεν έχει. Σημασία έχει πως ξεκινούν με μια απιστευτότατη εισαγωγή που μου σπάει το κεφάλι, που μου δίνει κινητικότητα στο σώμα, που με κάνει να χαίρομαι που βρίσκομαι εκεί, και που τέλος την κόβουν απότομα για να παίξουν το “dead hands and stupid hearts”. Αν εξαιρέσω αυτό, και μια ακόμα μικρή medley “in the weak and the wounded” τζούρα, όλο το υπόλοιπο set βασίζεται σε νέα κομμάτια, τα οποία είναι το ίδιο εντυπωσιακά. Μου θυμίζει ένα βράδυ που είχα δει τους Sun of Nothing σε ένα μαγαζί στην Καλλιθέα, όταν έπαιζαν για πρώτη φορά το “as you laugh I envy you”, και θυμόμουν το ρυθμό για τα επόμενα δύο χρόνια, όταν και το έβαλαν στο δεύτερο album. Ταυτίζω τις καταστάσεις. Κοιτάζω στη σκηνή. Ο Ηλίας είναι πολύ ταιριαστά κινητικός. Οι υπόλοιποι στα όργανα φτιάχνουν το show με τον τρόπο τους. Καραγουστάρω που βλέπω Sun of Nothing, και πλέον ξέρω πως αυτό θα μου συμβαίνει για πάντα. Και ένα από τα ευχάριστα εκεί έξω, είναι πως τόσο εκείνοι, όσο και οι End, έχουν σχεδόν έτοιμα νέα albums. Ξανακοιτάζω στη σκηνή. Παίζουν ακόμα λίγο, τελευταίο κομμάτι, φεύγουν. Μάλλον τα χρονοδιαγράμματα στο μαγαζί είναι αυστηρά. Σίγουρα τα ποτά είναι πανάκριβα πάντως, τι χαρά που είμαι νηφάλιος! Μαζεύουν μπροστά στα μάτια μου και ένα παλικαράκι που μόλις έβγαλε ένα περίεργο σακουλάκι, και το οδηγούν προς κάπου. Δεν ξανάκουσα να μιλάνε για αυτό. Το μυστικό είναι πως τώρα, αν θέλω να κομματιαστώ, πρέπει να παραδοθώ στο bar. Αρνούμαι.
Έχω άλλωστε αποφασίσει να φύγω μετά το πρώτο κομμάτι Cult of Luna, κάτι άλλο θα βρεθεί εκεί έξω για συνέχεια. Τους δίνω την απαραίτητη ευκαιρία. Ποτέ δεν αφήνω συναυλία πριν παίξει κάποια μπάντα. Οι εφτά Cult of Luna ανεβαίνουν στην ευρύχωρη σκηνή, ενώ το Fuzz παραείναι ευρύχωρο για τον κόσμο. Όλη η παρέα θα χωρούσε στο An, με τη μπάντα μόνο να στριμώχνεται κάπως. Κάθομαι δεξιά, σε κάτι σκαλοπάτια, ανάβω το τσιγάρο της πρώτης επαφής με το συγκρότημα. Έχω μπει δε σε συναυλιακό mood, και καταριέμαι λίγο που δεν βρίσκονται ας πούμε οι Neurosis εκεί πάνω. Ή έστω ξανά οι Isis. Δεν ξέρω μόνο αυτούς τους δύο, αλλά αυτούς σκέφτομαι τώρα. Θέλω να ακούσω το “Lost” ή το “The Other”. Τελικά με πληροφορούν πως ακούω το πρώτο κομμάτι του νέου album των Cult of Luna. Οι Cult of Luna είναι στην Earache, γαμώ το κέρατο. Ο δίσκος λέγεται “The Eternal Kingdom”. Τι καλό μπορεί να βγει από όλο αυτό; Είμαι πεπεισμένος πως τίποτα. Οι Cult of Luna είναι μια μέτρια μπάντα, που ακόμα και στις αρχές της (στο peak, όπως συνηθίζεται στο αμέρικα) δεν κατάφερε να με συναρπάσει. Όσο το τσιγάρο σιγοκαίει σαν τα χρόνια που περνάνε όμως [/νίκος ξανθόπουλος], οι Cult of Luna έρχονται να τα πάρουν όλα πίσω. Όλα. Οποιαδήποτε κακή λέξη έχω πει για αυτούς. Οποιαδήποτε στραβή γκριμάτσα έχω χαρίσει σε πιθανή αναφορά του ονόματός τους πάνω στη κουβέντα. Έρχονται, μου παίρνουν το τσιγάρο, μου το σβήνουν στο δεξί μάτι, και μου λένε “κάτσε εκεί στη γωνιά, και άκου”. Κάθομαι εκεί στη γωνιά και ακούω. Ακούω μια μπάντα τρομερά δεμένη, με φοβερές ιδέες στο παίξιμο, τρομερό live στήσιμο, χαριτωμένη laptop υποβοήθεια, και την τρομπέτα στο τέλος να με κάνει να μαγεύομαι ακόμα παραπάνω για τη μουσική που αναπαράγεται μπροστά μου. Μια ώρα και σαρανταπέντε λεπτά μετά, υπνωτισμένος, αφοσιωμένος, δοσμένος, βρίσκομαι στη θέση να χειροκροτώ δυνατά τους εφτά ανθρώπους. Σχεδόν δύο ώρες, και στα αλήθεια να χρειάζομαι και άλλη από τη μουσική τους. Να είναι το βράδυ; Να είναι οι Cult of Luna ΤΟΣΟ καλοί; Δεν έχω ιδέα. Το “Eternal Kingdom” αγοράστηκε, και ακούγεται ως τώρα φανταστικό, αλλά σίγουρα λιγότερο εντυπωσιακό από αυτό που είδα ζωντανά. Αυτό δεν είναι περίεργο. Και το album των Crippled Black Phoenix χάνει συγκριτικά με την εμφάνιση τους. Τέλος πάντων, αυτή ήταν η πρώτη συναυλία του 2009. Ήταν απροσδόκητο να βρεθώ εκεί, αλλά αυτή ήταν ακόμα πιο απροσδόκητα καλή. Ωδή εις το απροσδόκητο. Καλή χρονιά να έχουμε.
sonic death monkey 