Are you still on the run?
Αν και τα σχέδια άλλαξαν πολλές φορές, τελικά από μια συγκυρία διαφόρων περιστατικών καταλήξαμε να πάμε και φέτος στο χριστουγεννοπρωτοχρονιάτικο live των Earthbound στο Αν. Τελικά, βέβαια πολύ καλά κάναμε και πήγαμε γιατί η ατμόσφαιρα μας είχε λείψει. Από τις λίγες εκείνες συναυλίες που παρά το γεγονός ότι μαζεύει αρκετό κόσμο για τα δεδομένα του Αν (όταν βγήκαν οι Earthbound ήταν σχεδόν γεμάτο), όλοι (γνωστοί και άγνωστοι) είχαν γίνει κατά κάποιον τρόπο μια παρέα, κάτι που κάθε φορά πετυχαίνει το συγκεκριμένο συγκρότημα. Ναι ακόμα και ο γραφικότατος κύριος δίπλα που δεν σταμάτησε να γκαρίζει καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας και να σκουντάει κόσμο με τους αγκώνες του. Εντάξει, προφανώς ήταν το μέλος της παρέας που μάλλον σε κάνει να αισθάνεσαι άβολα όταν τον βγάζεις βόλτα αλλά και αυτός ήταν κοντινός (και οι αγκώνες του!!!).
Δεν θα πω πολλά για την συναυλία. Οι Earthbound έχουν δείξει όσες φορές τους έχουμε δει ότι ξέρουν τι κάνουν και το κάνουν τέλεια. Το setlist ήταν επικεντρωμένο κατά κύριο λόγο στο δεύτερο και στο τρίτο album του (κρίμα κατά τη γνώμη μου που δεν τιμούν τόσο πολύ το ντεμπούτο), αλλά τα τραγούδια είναι έτσι και αλλιώς πανέμορφα και το γκρουπ κεφάτο και γεμάτο ενέργεια. Όπως και στο περσινό live, φαίνεται ότι πλέον οι Earthbound έχουν μια σαφώς πιο rock κατεύθυνση στα live του, κάτι που τους προσθέτει πολλή ενέργεια και κάνει τον κόσμο να χορεύει περισσότερο και να είναι πιο uplifted, αλλά αφαιρεί σίγουρα ένα κομμάτι από την παλιότερη ατμόσφαιρά τους, ένα κομμάτι που εμένα μου λείπει σε κάποιες στιγμές. Έπαιξαν και ψιλο-μπόλικες διασκευές, παλιότερων rock ‘n’ roll κομματιών, κυρίως για να δείξουν και περισσότερο τις απίστευτες δυνατότητες των δυο εκπληκτικών συνοδευτικών τραγουδιστριών του (φωνάρες και τρομέρα άνετες και στυλάτες πάνω στη σκηνή). Ήταν ΩΡΑΙΟ live από κάθε άποψη. Ωραια μουσική, ωραίος κόσμος, ωραίο συγκρότημα, ωραία τα είπε το συγκρότημα όπου έπρεπε, ακόμα και ο ήχος έβαλε τα δυνατά του να είναι ωραίος (αν και στο τέλος το ψιλο-χάλασε).
Αν και…
Could you hear the sound inside your hands?
Could you hear the voice?
It’s so loud
Could you hear it callin� through your head
Through the darkest night?
sonic death monkey 
Συνηγορώ πως τα δύο πρώτα κομμάτια έφερναν τα δάκρυα στα μάτια, το πρώτο όντας ένα εξαιρετικό άπιαστο ορχηστρικό, ενώ το δεύτερο με φωνές, με όλη τη μπάντα να τραγουδάει «love me to the end of the world» ή κάπως έτσι, αυτά είναι πράγματα για να συγκινείσαι. Για αυτά τα δύο τραγούδια, οι Earthound ήταν οι έλληνες Spiritualized. Μετά ήταν επίσης φανταστικοί, αλλά από ένα σημείο και μετά δεν την πάλεψα με τα ροκενρόλς, σε σημείο να βαρεθώ. Όμως τα δύο πρώτα κομμάτια ήταν άλλη φάση, ωραία φάση, ήταν η απόδειξη πως δύο τραγούδια μπορούν να σε σώσουν και καμιά φορά.
Πόσο θα ήθελα μεθαύριο να μην έπαιζαν οι Cult of Luna και να βλέπαμε μόνο Sun of Nothing με National Pornografik :(