sonic death monkey

Ένα από τα πλέον αγαπημένα μου σημεία στο Λονδίνο (αν και ίσως «σημείο» δεν είναι η κατάλληλη λέξη) είναι η αλυσίδα καταστημάτων Music & Video Exchange (και διάφορα άλλα …Exchange) που υπάρχουν σε αρκετές περιοχές του (από το Camden μέχρι και το Notting Hill). Στα εν λόγω καταστήματα πωλούνται μεταχειρισμένα (αλλά και πολύ συχνά ολοκαίνουρια) βινύλια και cd σε ψιλοεξεφτελιστικές τιμές (δύσκολα θα βρείτε κάτι πάνω από 8 λίρες) και είναι ίσως η καλύτερη απόδειξη για το ο,τι δεν είναι αναγκαίο να σου πιάσει τον κώλο κανείς για να βρεις κάτι που έψαχνες καιρό (π.χ. το «Mantra Of Love» των Acid Mothers Temple σε τιμή 7 λιρών ή και μεταχειρισμένα – πλην σε άριστη κατάσταση – βινύλια των Pink Floyd ακόμα φθηνότερα). Το γεγονός ότι οι υπάλληλοι είναι εξυπηρετικότατοι και μοιάζουν να ξέρουν που τους παν τα τέσσερα είναι ένα πρόσθετο πλεονέκτημα.

Δεν θα μιλήσω όμως γενικά για το πόσο γαμάτα μαγαζιά είναι, αλλά για μια (ίσως όχι και τόσο) περίεργη παράδοση που έχουν. Αυτό είναι ότι μαζεύουν ομάδες των δέκα σιντί, τα τυλίγουν σε μια άσπρη σακούλα έτσι ώστε να μην φαίνονται σχεδόν καθόλου τα περιεχόμενα και τα πουλάνε για την απίστευτη τιμή της μιας λίρας. Προφανώς τα cd είναι τέτοια που δεν θα πουλιόντουσαν υπό κανονικές συνθήκες στο μαγαζί για οποιαδήποτε τιμή, αλλά πέρα από την (παιδική) αίσθηση της περιπέτειας που νιώθεις κάθε φορά που παίρνεις ένα τέτοιο πακετάκι και αναρωτιέσαι τι θα βρεις μέσα, αυτή η μορφή της μουσικής ανακύκλωσης είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Πολλά από αυτά που περιέχονται είναι βλακειούλες, αλλά από το άγνωστο μπορεί να βρει κάποιος ωραία πράγματα που απλά για κάποιο λόγο (κυρίως γιατί δεν γίνανε ποτέ γνωστά) κατέληξαν στα αζήτητα ενός δισκάδικου. Από την άλλη, μερικές φορές είσαι αρκετά τυχερός για να βρεις και κάτι που θα ήθελες να είχες αλλά ποτέ δεν αποφάσιζες να αγοράσεις (την τελευταία φορά με μια λίρα βρήκαμε το «Hotel California» των Eagles – καλή απόσβεση ομολογουμένως – και εννιά ακόμα σιντί!!!).

Αφιερώνοντας ένα απόγευμα για την ακρόαση τους, ανακάλυψα (ανάμεσα σε κάτι singles παντελώς αγνώστων boybands και αδιαφόρων rock συγκροτημάτων) συμπαθέστατη electronica από αγγλοτούρκους (Black Star Liner), αγαπησιάρηδες ουαλούς folk rockers (9 Bach), λευκούς αντιπροσώπους της αγγλικής reggae (Βοbby Kray) και μια ωραιότατη διασκευή στο «Call Me» των Blondie από την Skye των Morcheeba (μέρος ενός album διασκευών σε τραγούδια από γνωστές ταινίες – «Eye Of The Tiger», «Flashdance» κλπ – ιθύνων νους για την δημιουργία του οποίου είναι ο άνθρωπος πίσω από τους Nouvelle Vague, o Marc Collin). Καταλαβαίνει κανείς ότι τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν η ανακάλυψη του μήνα, ούτε μας άλλαξε τη ζωή, αλλά συνδυασμένο με το μυστήριο της ανακάλυψης, σίγουρα χάρισε μερικές απολαυστικότατες ώρες ακρόασης μουσικής. Και τελικά και μόνο το «Hotel California» να υπήρχε, η μια λίρα δεν πήγε χαμένη.

Έχω αποφασίσει από την πρώτη φορά που μπήκα σε ένα τέτοιο μαγαζί, ότι κάθε φορά που θα επισκέπτομαι κάποιο, θα παίρνω σίγουρα ένα τέτοιο πακετάκι. Και ας υπάρχουν πολλά αδιάφορα cd. Η απόλαυση της πρώτης ακρόασης και της προσμονής αξίζει τον χαμένο χώρο. Και είμαι πεπεισμένος ότι κάποια στιγμή θα βρεις εκεί μέσα έναν δίσκο άξιο να τον ερωτευτείς και η στιγμή της πρώτης τους ακρόασης, ξέροντας ότι μόνο η τύχη τον έφερε στα χέρια σου, θα είναι παραπάνω από αρκετή ανταμοιβή για όλα τα αδιάφορα που έχεις πετύχει κατα καιρούς μπροστά σου. Οπότε αν βρεθεί κανείς σε ένα Music Exchange, ας πάρει ένα πακετάκι (την τελευταία φορά είδαμε και κούτες των 120 cd για 10 λίρες κάτι που μας έβαλε σε πολλές σκέψεις για την επόμενη). Ποτέ δεν ξέρετε τι μπορεί να εμφανιστεί μπροστά σας.

~ από KsDms στο 19 Δεκεμβρίου, 2008.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized