hits and misses
Σκέψεις προερχόμενες από μια χθεσινή μεταμεσονύχτια περιπολία, κατά την οποία ο οδηγός στην παραίνεση «βάλε ρε μαλάκα λίγο ράδιο να ακούμε τίποτα να περάσει η ώρα», επέλεξε ως καλύτερη λύση το Love Radio οδηγώντας με σε χειρονομίες απελπισίας. Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε να το πάει και αρκετά χειρότερα αφού τουλάχιστον τις γλυκανάλατες, πονεμένες μπαλαντούλες που μιλάνε για χαμένους έρωτες και σοκολατένια αρκουδάκια μπορείς να τις αγνοήσεις. Πότε πότε έπαιζε και κανα ωραίο τραγούδι μάλιστα.
Σε κάποια φάση η επιλογή του παραγωγού να παίξει το «Dust In The Wind» μου θύμισε ότι και αυτό το τραγούδι δυστυχώς ανήκει σε εκείνη την κατηγορία hits «μεγάλων» συγκροτημάτων που τα ξέρει και η θεία μου η Μαρίκα (ακόμα και αν στην περίπτωση του «Dust In The Wind» ίσως να δυσκολευτεί να κατονομάσει τους Kansas ως δημιουργούς), μαζί με άλλα όπως το «Stairway To Heaven», το «Paranoid» (αρχίζετε να πιάνετε την εικόνα), κομμάτια που παρά το μέγεθος των δημιουργών τους έχουν αναχθεί σε μοναδικούς αντιπροσώπους της μουσικής τους ακριβώς γιατί τα αναγνωρίζουν όλοι. Έτσι μια μερίδα του κόσμου τα έχει αποκυρρήξει (πάλι αυτό, βαρεθήκαμε να το ακούμε), σε ένα βαθμό γιατί και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ή τα club ή οι συλλογές του Compact Disc Club δεν βοηθάνε και πολύ την κατάσταση, βομβαρδίζοντάς με δαύτα πιο συχνά και από όσο βρέχει στο Λονδίνο. Έτσι η αξία τους χάνεται επειδή εγκλωβίζονται μέσα σε ένα γενικότερο concept επανάληψης και συχνά παρερμήνευσης.
Χτες, ίσως για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, ίσως γιατί δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω από το να συγκεντρωθώ στη μουσική, συνειδητοποίησα ότι άκουγα το «Dust In The Wind» χωρίς να έχω στο μυαλό μου το τραγούδι μέσα στο context της χιλιοπαιγμένης μπαλάντας για ραγισμένες έφηβες καρδιές ή σαραντάρηδες γιάπηδες με ροκ ανησυχίες. Και κάπως έτσι, ακούς ένα τραγούδι απίστευτα όμορφο, με την επαναλαμβανόμενη μελωδία στην κιθάρα, με τα περάσματα του βιολιού ακόμα και με τους στίχους που μπορεί να έγιναν «κοινοί» λόγω της κατάχρησης, αλλά ξέρετε κάτι; Μια χαρά τα λένε οι Kansas στο «Dust In The Wind». Απλά αλλά ωραία. Και, ναι, ξέρω ότι το «Point Of Know Return» δεν πρόκειται να γίνει ποτέ «Masque», ούτε «Song For America», ούτε «Leftoverture». Και ότι η θεία μου η Μαρίκα δεν πρόκειται ποτέ να ακούσει το «Icarus – Born On Wings Of Steel», όπως δεν πρόκειται να ακούσει και το «Communication Breakdown», ούτε θα μάθει την σημασία των Kansas για το progressive rock των 70s. Και ότι θα συνεχίζει να παίζει στο Love Radio για να σπαρταράνε προβλέψιμες καρδιές και ας μην μιλάει για ερωτευμένα παιδάκια. Αυτό όμως δεν το κάνει λιγότερο όμορφο, ούτε λιγότερο καλό. Και ας είναι κουρασμένο hit-άκι. Όπως δεν κάνει λιγότερο καλό το «Stairway To Heaven» (η ομορφότερη σκηνή του «Almost Famous» οφείλεται ακριβώς στη σιωπή που καλείται να γεμίσει αυτό το τραγούδι), ούτε τα μυριάδες ανάλογα τραγούδια που έχουν την ίδια μοίρα.
Στην ίδια περιπολία, κάποια στιγμή αργότερα έπαιξε και το «So Sad» της Marianne Faithful. Και παρά το γεγονός ότι η σχέση μου με το έργο της Marianne είναι ακριβώς ίδια με αυτή της θείας μου της Μαρίκας, αυτό το κομμάτι πάντα μου άρεσε. Και χθες μου έφερε πολύ έντονα στο μυαλό εικόνες από παλιότερες εποχές (αρκετά πιο απλές ομολογουμένως) που το άκουγα πολύ συχνά στο ράδιο και αυτό οδήγησε σε αρκετά (νυσταγμένα βέβαια) χαμόγελα. Αστείο πράγμα το οτι μεγαλώνουμε, αλλά δεν ξέρω ποιος το λέει αυτό το ανέκδοτο και, κυρίως, ποιοι γελάνε.
Μου φαίνεται πρέπει να βρούμε κανένα bar που να παίζει 70s hits (βγαλμένα από την playlist του Radio Gold) για να ξαναθυμηθούμε την σχέση μας μαζί τους. Ίσως να ακούσουμε και το «Lady In Black»..
sonic death monkey 