hammers, genetics and metal voices
Την από πάνω κυρία την πρωτογνωρίσαμε και αγαπήσαμε όταν έμοιαζε κάπως έτσι
και είχε κυκλοφορήσει εκείνο το πανέμορφο ep με τους Thorr’s Hammer αφού είχε γνωρίσει προηγουμένως από κοντά την black metal σκηνή της Νορβηγίας. Μετά από αυτό χάθηκαν εντελώς τα ίχνη της αφού αποφάσισε να μετακομίσει μόνιμα στην Αμερική για να ξεμπερδέψει με το διδακτορικό της (το κορίτσι μας είναι και λαμπρή επιστήμονας) αφήνοντας πίσω την μουσική πλευρά της. Αρκετά χρόνια μετά έκανε ένα σύντομο πέρασμα από τον καλύτερο δίσκο των Sunn O))) (δεν θέλω αντιρρήσεις), αλλά και πάλι φαινόταν ότι οι βιοτεχνολογίες είχαν περισσότερο χρόνο στο μυαλό της από ό,τι η μουσική. Σχέσεις με Νορβηγούς μεταλλοτζαζίστες ακόμα μάλλον δεν ήταν αρκετές για να μας ξαναχαρίσουν την φωνούλα της (ή και την φωνάρα της).
Αρχικά μερικές φήμες και τελικά σίγουρα νέα για την συνεργασία της με τον James Plotkin υπό το όνομα Khlyst έκαναν τα σάλια μας να τρέχουν. Τελικά το album κυκλοφόρησε, η απογοήτευσή μας χτύπησε ταβάνι και το album χάθηκε στην νεο-ψαγμένη πειραματική μετριότητα του μοντέρνου ακραίου χώρου. Αυτό βέβαια δεν ήταν αρκετό να καταστρέψει τις ελπίδες μας και έτσι όταν διαβάσαμε ότι φέτος κυκλοφορεί ένα προσωπικό album («Amplicon») χαρήκαμε επειδή διαβάσαμε ότι η φωνή της είναι από τους πρωταγωνιστές για μια ακόμα φορά (έστω και αν η υπόλοιπη περιγραφή μας δημιουργησε μερικές επιφυλάξεις). Τελικά το ακούσαμε και πραγματικά ανατριχιάσαμε από την ιδιαιτέρως pretentious κολλαζοειδή νοοτροπία που το χαρακτηρίζει μια που προσπαθεί ματαίως να ανακατέψει ξεκάρφωτα μουσικά κομμάτια (από ντουμεταλλίζοντα drones και κραυγές μέχρι ακουστικά κομμάτια, καθαρά φωνητικά και field recordings) δημιουργώντας τελικά έναν avant garde wannabe αχταρμά. Και η σπουδή πάνω στο collage έγινε απείρως καλύτερα αρκετά χρόνια πριν από έναν επίσης νορβηγό κύριο ονόματι Lars Pedersen που αφού προχώρησε πολύ από τότε έβγαλε ένα ακόμα εκπληκτικό album φέτος που συνεχίζει να μας αποδεικνύει ότι κάποια άτομα δεν μας απογοητεύουν.
Όσο για την δεσποσύνη στην οποία αφιερώσαμε αυτό το post μπορούμε πλέον να πούμε ότι μάλλον καλύτερο θα είναι να επικεντρωθεί στην έρευνά της ή έστω να το γυρίσει σε πιο straight μουσικά μονοπάτια (εκεί που τα πήγαινε πολύ καλύτερα) ή έστω να βρει καναν νορβηγό τζαζίστα να γράψει μουσική πάνω στην εκπληκτική φωνή της και να αφήσει τους πειραματισμούς για άλλες μουσικές προσωπικότητες.
Αλλά το θετικό της σημερινής μέρας έρχεται από το νέο Deadbeat album στο οποίο ο καναδός φίλος μας ξανάρχεται και μας κάνει να ερωτευτούμε την dub του και να χορέψουμε παρέα με τους ρυθμούς του.
sonic death monkey 