sonic death monkey

Οι Darkthrone είναι οι Aura Noir του μέλλοντος. Όσο γελοίο και αν ακούγεται αυτό, υπάρχει λόγος που λέγεται, και η εξήγηση είναι στο λεγόμενο «κάτι παραπάνω». Αν έχεις κυκλοφορήσει το «The Cult is Alive», ενώ από το ’96 και μετά (αν και συνεχώς σε blackmetal μοτίβο) μαζεύεις κράξιμο από τους εκάστοτε «το black metal πέθανε όταν το αποφάσισα εγώ», εμένα μου λες αρκετά πράγματα, πέραν της back to the roots φρίκης σου. Δεν θέλεις μόνο να ξεφορτωθείς το black metal που σε όρισε, θέλεις να ξεφορτωθείς και τους οπαδούς σου, που όσο να ναι το κούρασαν πολύ περισσότερο από όσο ισχυρίζονται πως εσύ έκανες. Τους κέρασες ένα «Fuck off and Die» και προχώρησες ένα βήμα στις ακτές του real metal που τόσα χρόνια ήταν ο υπόλοιπος εαυτός σου, πράγμα που μας λένε και οι δηλώσεις σου περί διαφορετικών γηπέδων με nightside eclipses. Ουδείς σοβαρός αμφισβητεί την ειλικρίνειά σου, και στο ρυθμό του «F.O.A.D» προσωπικά χορεύω συχνά. Πάνω από όλα όμως, τα νέα τραγούδια, τα οποία ηχογραφήθηκαν πάνω κάτω ίδια περίοδο, και ακόμα και ο πιο αισιόδοξος αναφωνεί «μία από τα ίδια θα ‘ναι», χωρίς καν να σκεφτεί να ακούσει τα κομμάτια. Όχι πως μπορεί, αλλά κάπου πρέπει να πατήσω και γω, άλλωστε δεν υπήρξα και έτη φωτός μακριά από δεύτερες σκέψεις που προηγούνται της πρώτης ακρόασης. Αστείο δεν είναι; Είναι.

Το «Dark Thrones and Black Flags» αιτιολογεί πλήρως γιατί οι Darkthrone δε σταμάτησαν λεπτό να είναι τεράστια μπάντα, επειδή ακόμα και στην πεπατημένη, κάνουν το κάτι παραπάνω. Αυτό φαίνεται σε δέκα τέλεια κομμάτια, με κάποια από τα καλύτερα σημεία της στροφής των Darkthrone σε άλλους ήχους. Η φωνές είναι όσο πιο καλές θα μπορούσαν να είναι ποτέ. Τα κομμάτια είναι ένας Θρίαμβος της άλλοτε heavy metal και άλλοτε punk υφής των Darkthrone. To «The Cult is Alive» ήταν ξεκάθαρα σε punk χωράφια, το «F.O.A.D» σε heavy metal, ενώ τούτο τα ξεπερνάει, παίζοντας στη δική του πλέον στέγη με δικούς του κανόνες, και ένα ωκεανό γενικών rock ερεθισμάτων, σε διάφορες μορφές αυτού που λέγεται rock. To «Dark Thrones and Black Flags» κάνει το κάτι παραπάνω, επειδή καταφέρνει να σε ενθουσιάσει περισσότερο ακόμα από τον θηριώδη προκάτοχό του. Επειδή ο Fenriz ΝΙΩΘΕΙ ως το έπακρο τους Darkthrone τις μέρες αυτές, επειδή έχει όρεξη, είναι ευδιάθετος και αυτό το περνάει στη μουσική με τον πλέον Fenriz τρόπο : Γουστάρει. Και πραγματικά, δεν είναι απίστευτα δύσκολο να νιώσει κανείς πόσο γουστάρουν τα albums που ακολούθησαν την επιστροφή τους στην Peaceville, εν αντιθέσει με τις «Hate Them» πχ διαθέσεις τους. Κανείς δεν ονόμασε χαρούμενους τους Darkthrone, απλά εδώ δεν υπάρχει black metal ψυχαναγκασμός, ούτε φυσικά εκείνη η «Plaguewielder» αρνητικότητα (από τα πιο δύσκολα albums που έχω ακούσει) που γοήτευε τόσο. Οι Darkthrone παραμένουν γοητευτικότατοι μεν, με άλλες προοπτικές όμως.

Ο τίτλος είναι «Grizzly Trade», η αρχή του είναι ΤΟΣΟ ΨΑΡΩΤΙΚΑ black metal, που οι στίχοι «…The grizzly trade thrives» έρχονται να συμπληρώσουν την τελειότητα και φυσικά να ντροπιάσουν «τη μαύρη φαιά ουσία και το απροσπέλαστο σκοτάδι της αβύσσου των σκοτεινών βασιλιάδων του black metal, των Darkthrone». Εδώ έχουμε χαβαλέ στη μούρη οποιουδήποτε θεώρησε πως οι δικοί του Darkthrone έπρεπε να έχουν σταματήσει τότε, να έχουν κάνει το ένα, το άλλο, κλπ.

Ιδού :

I laugh at your distorted accusations
You’re not worthy
See the blazing truth in these eyes:
You’ll be judged by me on the other side

Το riff είναι του «The Winds They Called the Dungeon Shaker». Με εμπόδισε πολλές φορές να ακούσω το υπόλοιπο album. Θα το κάνει πολλές φορές στο μέλλον.

Οι Darkthrone έχουν 14 albums. Κάθε ένα από αυτά, είναι και ένα shock. Δεν ξέρω άλλη μπάντα με 14 albums που κάθε ένα από αυτά να είναι και ένα shock.

Οι Darkthrone είναι οι Aura Noir του μέλλοντος.

Οι Aura Noir κυκλοφόρησαν φέτος τον διάδοχο του «The Merciless». Θεωρώ πως το «The Merciless» είναι δυσθεώρητα μεγάλο album για τα metal δεδομένα, και όπως δεν έκανα για τους Darkthrone, έτσι δεν θα κάνω και για τους Aura Noir ιστορική αναδρομή για τα παλιά τους albums. Μένω στο «The Merciless», ένα τεράστιο album, και στα γεγονότα που οδήγησαν στο «Hades Rise», τη δυσάρεστη αυτή περίοδο των Aura Noir. Ο Carl Michael δεν θα ξαναπαίξει τύμπανα όπως φαίνεται, και αυτό φυσικά είναι κάτι που ακούγεται στο album, και είναι ίσως το μοναδικό ουσιαστικό του μειονέκτημα. Το «Hades Rise» είναι ένα φανταστικό album, των πολλών repeats, ένα album που περιέχει το «Shadows of Death» και η κουβέντα τελειώνει εδώ. Το νέο album των Aura Noir είναι -όπως τα βλέπω- το πιο αδύναμο (και μάλλον το πιο αχρείαστο) Aura Noir album. Αυτό γιατί, εν αντιθέσει με κάθε άλλη δουλειά τους, το «Hades Rise» δεν κάνει το κάτι παραπάνω. Ο Carl Michael έχει αφοσιωθεί στην κιθάρα και στα θεϊκά φωνητικά του, ενώ ο Apollyon κοπανάει τα τύμπανα με τον τρόπο εκείνο που δεν σε εξιτάρει και τόσο.

Πραγματικό γεγονός : Άκουγα μια μέρα το Merciless στο στερεοφωνικό, και φυσικά ξαναβάζω το «Upon the Dark Throne» ξανά και ξανά (και ξανά). Τυχαίνοντας να απομακρυνθώ από το δωμάτιο της ακρόασης, και κατά τη διάρκεια της απομάκρυνσης αυτής, τα τύμπανα του Carl Michael ήταν αυστηρά το μόνο πράγματα που συνέχιζε ακάθεκτο να ακούγεται, και δεν αναφέρομαι σε κάποιο θέμα μίξης. Αυτό ήταν που με κέρδισε στο προηγούμενο album των δύο αγαπημένων μου μουσικών : Μια απίστευτα δομημένη ξεραΐλα στον ήχο, που έκανε τα -τέλεια, ομολογουμένως- τραγούδια να ακούγονται δέκα φορές πιο καταπληκτικά. Σε 27 λεπτά είχε χωρέσει το «Upon the Dark Throne», το «Black Metal Jaw» και το «Sordid». Αυτό έχει σημασία.

Στο «Hades Rise» οι Aura Noir παίζουν θεϊκο thrash, το καλύτερο μακράν thrash εκεί έξω, αλλά αυτό είναι όλο. Όσο και αν το «The Stalker» στο τέλος πάει να σε πείσει για το αντίθετο, η αλήθεια είναι πως όσο και αν αγαπήσεις το «Hades Rise» (προφανώς πολύ), αν έρθεις στο σημείο να το ακούσεις μετά από ένα Merciless ή -χειρότερα- από ένα «Necrosis» των Cadaver, θα δεις πως όσο απροσδόκητα ανακοινώθηκε πως υπάρχει νέo Aura Noir υλικό έτοιμο, όσο πολύ ενθουσιάστηκες για αυτο, τόσο και περισσότερο θα βρεις τον εαυτό σου να απορεί για την έλλειψη φαντασίας που ρετσίνιασε τη νέα προσπάθεια των Aura Noir.

Από την άλλη μπορείς να το ακούς χωρίς να σκέφτεσαι. Εγώ κάπως έτσι έχω καταφέρει να το μάθω απέξω.

~ από kiwiknorr στο 25 Οκτωβρίου, 2008.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized