days go by, music stays
Αδιάφορες μέρες, κούραση, λίγος ύπνος, φίλοι που δεν βλέπουμε πολύ και άλλα τέτοια όμορφα περιστατικά. Τουλάχιστον η μουσική φροντίζει να γεμίζει με κάτι ενδιαφέρον τις λίγες ώρες που διατηρούμε τα μάτια μας ανοιχτά (εναλλακτικά διαβάζουμε και κάνα βιβλίο).
Για κάποιο λόγο τον τελευταίο καιρό έχω ακούσει πάρα πολλά συμπαθέστατα album αλλά σχεδόν ελάχιστα που να μου έχουν κάνει μεγάλη εντύπωση.
Το πρώτο στην λίστα θα έλεγα ότι είναι το «The Island Moves In The Storm» του Matt Bauer. Το είδος αρκετά familiar, ακολουθώντας τις ακουστικές folk/americana οδούς των περισσοτέρων singer/songwriters που προέρχονται από την Αμερική, αλλά εδώ η διαφορά είναι στο songwriting μέρος του Bauer. Εξαιρετικά όμορφες συνθέσεις που σε κάνουν να χάνεσαι και παρόλο που η ακουστική κιθάρα είναι ο πρωταγωνιστής, τα υπόλοιπα όργανα υπάρχουν σε αρκετές πινελιές εδώ και εκεί ώστε να το κάνουν ιδιαιτέρως ενδιαφέρον ως δεμένο σύνολο. Το αγαπήσαμε ως Sonic Death Monkey.
Επίσης καταφέραμε επιτέλους να ακούσαμε το 5πλο νορβηγικό tribute στον Prince («Shockadelica») και το βρήκαμε πολύ καλό. Αυτή ήταν από τις φορές που μπορείς να είσαι πραγματικά ευγνώμων για τη ύπαρξη των Mp3. Αν δεν υπήρχαν αυτά, ο κύριος Prince με την μήνυσή του και την αγωγή για καταστροφή των αντιτύπων της συλλογής, θα έκανε την ακροάσή του πραγματικά δύσκολη (και μόνο εφικτή ξοδεύοντας πολλά λεφτά στο ebay). Θα βρείτε πολλά γνωστά ονόματα εδώ πέρα, άλλα σε πολύ καλές διασκευές, άλλα σε όχι τόσο, αλλα κυριώς θα βρείτε και πολύ ενδιαφέροντα ονόματα που δεν έχετε ξανακούσει και που θα θέλετε πραγματικά να ψάξετε. Αναμένεται πολλή αναζήτηση στο άμεσο μέλλον ξεκινώντας από αυτή τη συλλογή.
Για το κλείσιμο αναφέρω 3 album μαζεμένα που επίσης με έκαναν να τα απολαύσω πάρα μα πάρα πολύ. Το dubstep του «Been Through» του Fenin, η απίστευτη ψυχεδέλεια της τρίτης (τουλάχιστον) κυκλοφορίας των Religious Knives («The Door») και το τελευταίο album των γλυκούλικων Bohren & Club De Gore («Dolores») που για μια ακόμα φορά δείχνει ότι μερικοί καμμένοι το έχουν ακόμα και όταν γράφουν μουσική που σε πηγαίνει σε jazz bar και όχι σε μεταλοσυναυλίες.
Σε λιγότερο εντυπωσιακά αποτελέσματα έχουμε και τη dance επιλογή του Martin Geist («Double Night Time») που ειναι αρκετά καλό αλλά δεν μας άλλαξε και τη ζωή, τα πιο post rock του Benoit Pioulard της Kranky («Temper») που δεν του έχω αφιερώσει όσο χρόνο θα ήθελα, ενώ μερικές (βιαστικές είναι η αλήθεια) ακροάσεις του καινούριου album των Streets μας έφεραν μια μικρή απογοήτευση. Σημειώνουμε τα black/noise/drone/ambient album των Heatdeath («Heatdeath») και Nordvargr («Pyrrhula» & «Helvete») για να τα ξανατιμήσουμε όταν είμαστε σε πιο καμμένη διάθεση ή έστω πολύ πιο κομμάτια.
Σε άλλα νέα ο καιρός αρνείται εκνευριστικά να μην κρύωσει.
sonic death monkey 