no title
Κακό πράγμα ο Σεπτέμβρης έλεγα, αλλά δεν με ακούγατε. Μάλλον θα έπρεπε να κρατήσω το στόμα μου κλειστό. Το παρόν post θα είναι σύντομο αλλά περιέκτικο. Πολλά πράγματα έρχονται και φεύγουν στην playlist αυτές τις μέρες (που δεν είναι καλές, καθόλου καλές), αλλά ουσιαστικά μόνο ένα υπάρχει και όλα τ’ αλλα απλά φροντίζουν να γεμίζουν κάποια κενά διαστήματα. Πριν 2 χρόνια βγήκε μια ταινία, πολύ ωραία, να πάτε να τη δείτε, «Farval Falkenberg» λεγόταν. Όχι και πολύ επαγγελματική, λίγο μπερδεμένη, αλλά από εκείνες που μέλλουν να σε κάνουν να ανατριχιάζεις με μοναδικό τρόπο. Από τότε που την είδαμε στο σινεμά, δεν είχαμε κάτσει να την σκεφτούμε και πολύ τελευταία.
Πριν 5-6 μέρες, σε μια παλιά συλλογή του αφεντικού, βρήκα ένα τραγούδι κάποιου κύριου Erik Enocksson, με τίτλο «The Joy Of D.H. Lawrence» που δεν μου θύμιζε πολλά πράγματα, αλλά που με έκανε να σκεφτώ ότι ο δημιουργός του το είχε πιάσει το νόημα. Και έκατσα να δω τι έχει κάνει αυτός ο Σουηδός. Και είδα ότι το συγκεκριμένο τραγούδι είναι αυτό που ανοίγει το διάρκειας 36 λεπτών soundtrack του «Farval Falkenberg». Και κατέβασα όλο το soundtrack. Και άκουσα και τα υπόλοιπα κομμάτια και κυρίως εκείνο που λέγεται «The State The Sea Left Me In». Και συνέβησαν και άλλα πράγματα, καθόλου καλά (κάποια λιγότερο σημαντικά, κάποια απείρως περισσότερο) και ξαφνικά καταφέραμε να πείσουμε το album να σταματήσει να είναι το soundtrack μιας ταινίας και να γίνει το soundtrack αυτών των ημερών μας. Γιατί όπως είπαμε αυτό ο Σουηδός κύριος έχει πιάσει το νόημα. Και γιατί ακούγοντας τα τελευταία λεπτά του album και το «The Lingering Procession» δεν μπορείς να μη συνεχίσεις με ένα κάποιο χαμόγελο. Όχι πολύ έντονο, αλλά ίσως αρκετό για τώρα. Πρέπει να τα χτίζεις σιγά σιγά αυτά τα πράγματα. Και όλα τα υπόλοιπα είναι σε ίσες ποσότητες μελαγχολικά και ελπιδοφόρα.
Θα πρέπει να ζητήσω συγγνώμη από την ταινία για την κλοπή του soundtrack της, αλλά πλέον δεν μπορεί να γίνει τίποτα γι’ αυτό. Το «Farval Falkenberg» δεν ανήκει στην ταινία. Ανήκει σε δυο βδομάδες μας, έναν Σεπτέμβρη που μόλις άρχισε να βάζει κρύο. Ελπίζω να μη μας κρατήσει κακία, αλλά αυτά τα πράγματα συμβαίνουν. Και ξανασφυρίζουμε παρέα με τη χαρά του κυρίου Lawrence.
sonic death monkey 