sonic death monkey

Δεν ξέρω σε πόσους συμβαίνει αυτό, αλλά προσπαθώντας να σκεφτώ τι θυμάμαι από τα προηγούμενα 26 χρόνια ζωής διαπιστώνω ότι πραγματικά η μνήμη μου στα περισσότερα θέματα είναι σε ελαφρώς άθλια κατάσταση. Προχωρόντας προς τα πίσω, ολόκληρα χρόνια από το πανεπιστήμιο είναι χαμένα στην ομίχλη (και στην μετάφραση), το λύκειο παραδόξως το θυμάμαι αρκετά καλά, το γυμνάσιο είναι σαν να μην υπήρξε, ενώ για δημοτικό και πιο πριν ας μην μιλήσουμε καλύτερα. Αυτό αφορά τους περισσότερους τομείς της ζωής, από φίλους, διακοπές, βόλτες, γκόμενες μέχρι και το τι έφαγα πριν μια βδομάδα. Και όλα αυτά στα 26, οπότε μάλλον στα 60 τα τυχόν εγγόνια που θα περιμένουν να τους διηγηθώ τι έκανα στα νιάτα μου μάλλον θα απογοητευτούν οικτρά. Δεν πειράζει όμως, γιατί κάπως έτσι θα μάθουν ότι αυτός ο κόσμος δεν είναι χνουδωτός και μυρωδάτος, αλλά παγωμένος, άκαρδος και άδικος.

Μοναδική εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα (σε γενικά πλαίσια – προφανώς υπάρχουν στιγμές και πρόσωπα που δεν ξεχνιούνται) είναι ό,τι έχει να κάνει με την μουσική. Ναι, το ξέρω, ότι εδώ μάλλον πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε και να μιλάμε για μονομανίες, αλλά δεν πρόκειται να το κάνω, όσο υπερβολικό και αν είναι το κόλλημα. Αυτός είμαι και υποθέτω ότι θα μπορούσα να μαι κολλημένος με αρκετά χειρότερα (ή πιο αδιάφορα πράγματα). Θυμάμαι σαν χτες μια κασέτα κάπου στα 5-6 με συλλογή τυχαίας χρονιάς να περιέχει το «Wild Boys» των Duran Duran, το «2 Minutes To Midnight» των Iron Maiden, το theme song των Ghostbusters (ναρκωτικούλια αυτός που την έφτιαξε) να παίζει στο αμάξι και εγώ να χαζεύω από το παράθυρο. Θυμάμαι τις πρώτες κασέτες πριν ακόμα να αρχίσω να ασχολούμαι ενσυνείδητα με το σπορ εκεί κάπου στα 7-8 (επίσης συλλογές με επίσης φρικαλεότητες της εποχής τύπου New Kids On The Block, αλλά και το «The Night Belongs To Lovers»). Θυμάμαι 2-3 χρόνια μετά σε κάτι καλοκαιρινές διακοπές, ο μεγαλύτερος ξάδερφος που λόγω ηλικίας μόλις είχε αρχίσει να ασχολείται με το metal να μου δίνει το «Metallica» (μαζί με κάτι άλλα τραγούδια) και το «A Real Live One» και εγώ να κολλάω και να φλυαρώ για ώρες με αυτούς τους περίεργους (την δεύτερη κασέτα κάπου εδώ πρέπει να την έχω ακόμα). Θυμάμαι το ακατάπαυστο tape trading στο σχολείο με τους υπόλοιπους του αθλήματος αλλά και τα πρώτα cd (το «A Real Dead One», μια συλλογή των Deep Purple, μια συλλογή των Lynyrd Skynyrd) και η αρχή του κολλήματος με την μουσική (για να είμαστε ειλικρινείς τότε με το metal αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ). Θυμάμαι καθαρότατα τις πρώτες συζητήσεις και τους πρώτους τσακωμούς για την μουσική, τις πρώτες μπλούζες, κάτι διαγωνίσματα στο φροντιστήριο των αγγλικών με εμένα να σφυρίζω τυχαίες επιτυχίες και να εκνευρίζω τους μπροστινούς μου (γράφαμε καλά όμως). Μεγαλώνοντας οι κασέτες αυξάνονταν οι κασέτες με αρκετά γρήγορους ρυθμούς (τις περισσότερες τις έχω ακόμα) και μαζεύαμε και λεφτά για σαββατιάτικες εξορμήσεις στα δισκάδικα πρώτα της Ηλιούπολης και μετά του κέντρου (δυο από τις πιο έντονες αναμνήσεις είναι η αγορά του «Draconian Times» – special edition παρακαλώ – από ένα τοπικό δισκοπωλείο και οι πρώτες νότες του «Enchantment» στο σαλόνι μας και το κόλλημα των επόμενων ημερών και ένα σαββατιάτικο πρωινό στο αποπνικτικά καπνισμένο Rock City – τότε που ταν υπόγειο – να αγοράζω το «Eternity», το «Bleeding» και το «Tears Laid In Earth» και μετά να έρχομαι σπίτι να ξαπλώνω και να τ’ ακούω). Θυμάμαι τους πρώτους τσακωμούς στο σπίτι για τις συναυλίες και τις πρώτες συναυλίες και το ξύλο στις περισσότερες από αυτές και το άγχος αν θα βρούμε ταξί μετά να γυρίσουμε. Την αγορά του πρώτου Metal Hammer και την συνέχιση της αγοράς του για παραπάνω από μια δεκαετία μέχρι την τελική ξενέρα πριν 2-3 χρόνια. Τον σύντομο έρωτα με το Terrorizer και την τελευταία αγάπη με το Wire. Πολλή καινούρια μουσική που έμαθα από τις κριτικές των περιοδικών και zines. Η αγορά του «Kveldssanger» και η αναμονή για την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του «Perdition City». Οι αλλαγές στα γούστα και στις διαθέσεις και στην αντιμετώπιση της μουσικής. Οι πρώτες παραγγελίες δίσκων από το internet και η αναμονή για τα δέματα. Οι Godspeed You Black Emperor στο Gagarin, οι Jethro Tull στο Ηρώδειο, το ταξίδι στη Θεσσαλονίκη για τους Arcturus και μετέπειτα στο Λονδίνο γι’ αυτούς και τους Enslaved (τρέξιμο, χαλασμένα μετρό, άγχος και βροχή και McVitties). Τα μουσικά fora (το UltimateMetal, το MetalBB, το ElectricRequiem, το forum της Jester Records). Γνωριμίες με πολύ κόσμο που για μια φορά είχε κοινά ενδιαφέροντα. Φίλοι και εκνευριστικά άτομα. Κάψιμο μέχρι πρωίας και συζήτησεις γεμάτες από υπερθετικούς βαθμούς για κυκλοφορίες. Εισροή χρημάτων λόγω δουλειάς και αύξηση του αριθμού cd που αγοράζαμε και φτιάξιμο της δισκοθήκης σιγά σιγά που ονειρευόμασταν μικροί. Internet και mp3 και απορρόφηση πολύ περισσότερης μουσικής από ό,τι πιστεύαμε ποτέ. Ταξίδια σε καράβια με κασετόφωνο στη διαπασών και σε αεροπλάνα με mp3player ή discman και βιβλίο (από τα πιο ωραία πράγμα να συνδέεις βιβλία με δίσκους). Πολλά πολλά ακόμα, τόσα που δεν θα τελειώσουμε ούτε μέχρι αύριο.

Και όλα αυτά χωρίς πολλή σκέψη. Υποθέτω ότι όλοι έχουν κάποιο κομμάτι τους αντίστοιχο (θες ταινίες, θες ποδόσφαιρο, θες αυτοκίνητα) αλλά, αν από τη μια είναι πολύ όμορφο να τα σκέφτεσαι όλα αυτά, είναι και λίγο τρομακτικό το πόσο επικεντρωμένη σε κάτι είναι η ζωή μου μέχρι τώρα. Βέβαια δεν θα άλλαζα απολύτως τίποτα, έστω και αν όλο αυτό το πράγμα έχει δημιουργήσει και προβλήματα κάποιες φορές. Ελπίζω τα εγγόνια (η_γενιά_του_mp(logn^3)) να έχουν όρεξη για τέτοιες φλυαρίες γιατί ακόμα μαζεύονται πράγματα. Και από τα άλλα δεν θα έχουμε πάρα πολλά να πούμε.

Σε άσχετα νέα, σήμερα το Sonic Death Monkey (ή τουλάχιστον ο ομιλών) εντυπωσιάζεται από το soundtrack για το «Yogoto No Yume» των ελλήνων Your Hand In Mine. Αρκετά λεπτεπίλεπτο κατασκεύασμα, με πολλή ακουστική κιθάρα, πιάνο και πλήκτρα αλλά ακόμα περισσότερη έμπνευση και ομορφιά. Δεν ξέρω τι λέει η ταινία, αλλά στο album οι δυο θεσσαλονικείς έχουν κάνει τρομερή δουλειά. Επίσης ακούω το τελευταίο των Madrugada και αναρωτιέμαι γιατί το θάβουν όλοι. Εμένανε μ’ αρέσει πολύ (και εγώ ξέρω καλύτερα από όλους), έχει πολλές κομματάρες και εδώ που τα λέμε και μόνο το «Look Away Lucifer» να είχε θα άξιζε να το κυκλοφορήσουν. Φανμποης θα πείτε; Σε αρκετές περιπτώσεις μπορεί να συμφωνούσα αλλά εδώ θα έλεγα ότι έχετε άδικο. Τέλος ακροάσεις του προηγούμενου album των (του;) Procer Veneficus κατέληξε σε συμπάθεια αλλά όχι και εξάρσεις ενθουσιασμού.

Ακόμα περιμένουμε να βρέξει.

~ από KsDms στο 15 Σεπτεμβρίου, 2008.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized