sonic death monkey

Το προηγούμενο post περί υπερβολών, οριών, εκμετάλλευσης και μαζοχιστικής επιμονής να αφήνουμε τους εαυτούς μας να γίνονται λίγο θύματα ήρθε να συμπέσει με ένα πρόσφατο άρθρο στο Sonik (το οποίο αγόρασα μετά από πάρα πολύ καιρό – είναι λίγο καλύτερο από ό,τι το θυμόμουν αλλά διατηρεί μπόλικα κολλήματα/βλαμμένα σημεία) που ασχολιόταν με ένα θέμα το οποίο είναι από τα αγαπημένα των μουσικόφιλων τα τελευταία χρόνια. Κυρίως έχει να κάνει με το μέλλον της δισκογραφικής βιομηχανίας, το δωρεάν status της μουσικής και το πως αντιμετωπίζουν οι νέοι ακροατές την μουσική. Ένα κομμάτι μάλιστα μου έκανε μεγάλη εντύπωση καθώς μιλούσε για τη σχέση των νεότερων γενιών με τα mp3 και την δημιουργία της άποψης ότι πλέον αυτό είναι το normal format για την μουσική, ότι πλέον τα cd και οι δίσκοι θεωρούνται ξεπερασμένοι και δεν μπορούν να κατανοήσουν την ενασχόληση με αυτά τα πράγματα, ενώ το πιο αγαπημένο τους πράγμα που έχει να κάνει με την μουσική είναι το ipod τους. Όντας παιδί των 90s και άρα της μεγάλης άνθησης του cd, η αγάπη μου για την μουσική φυσικά μεταφράστηκε στην όρεξη για απόκτηση περισσότερων φυσικών μέσων αποθήκευσής της. Καθώς το βινύλιο άρχιζε να ξανακερδίζει έδαφος, έγινε και αυτό ένας ιδιαίτερα ελκυστικός στόχος συλλογής και αγοράς. Νομίζω ότι οι 20-somethings του σήμερα είναι και από τις τελευταίες γενιές που έχει τόσο στενή σχέση με την συλλογή δίσκων ή cd.

Αυτό που πάντα σκεφτόμουν όταν διάβαζα κάτι σχετικό με το θέμα είναι το ερώτημα αν αυτή η νέα προσέγγιση είναι πιο σωστή (καθώς το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η μουσική και όχι το πακέτο) ή έχει χάσει κάποιο από το ρομαντισμό της (μια που ένα σημαντικό μέρος της μαγείας του θέματος μουσική είχε να κάνει και με το όλο τελετουργικό της απόκτησης ενός νέου cd ή ενός νέου δίσκου, το artwork, το να μυρίσεις το βιβλιαράκι κλπ.). Και, ναι, πιθανότατα αυτό είναι ένα δείγμα φετιχισμού αλλά για να πω και την αλήθεια δεν έχω και μεγάλες τύψεις, ούτε μετανιώνω ακόμα και για τις στιγμές που συνειδητά το έχω παρακάνει. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι πιστεύω ότι οι πιο νέοι (λες και γεράσαμε εμείε) το χουν καταλάβει λάθος το όλο πράγμα. Έτσι και αλλιώς παρόλη τη γενική τάση υπάρχουν κάποιες μειονότητες που λες και θέλουν να αντισταθμήσουν το ατέλειωτο downloading και χαλάνε ακόμα περισσότερο χρόνο και χρήμα για να αποκτήσουν και το τελευταίο χρωματιστό βινύλιο περιορισμένο στα 123.62 αντίτυπα από το τυχαίο νεο-ψαγμένο συγκρότημα που έχει αποκτήσει μια underground φήμη. Αλλά και αυτοί περνάνε καλά οπότε ποιος είμαι εγώ να τους κατηγορήσω.

Πάντως μάλλον όλη αυτή η στροφή προς τα mp3 θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη και όσο και αν εκτιμώ και ευχαριστώ την ύπαρξή τους γιατί μου έμαθαν και μου έδωσαν την ικανότητα να μάθω πολλή καινούρια μουσική, η οποία μάλλον με έκανε λίγο καλύτερο άνθρωπο, θα λυπηθώ πολύ αν χάσουμε και τα πιο παραδοσιακά αντικείμενα στα οποία λατρεύουμε να ξοδεύουμε τα λεφτά μας. Και τώρα που το συζητάμε είδα εκείνο το 9πλό box set του Albert Ayler μόνο 30 λίρες και άρχισαν να τρέχουν τα σάλια μου.

Σε άλλα νέα, το «Cries A Girl» με έκανε να ξεθάψω το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας του Buck 65 και να ακούσω προσεκτικότερα album στα οποία δεν είχα αφιερώσει πολύ χρόνο, ενώ τα πραγματικά shocking news είναι κάτσαμε να ακούσουμε καινούριο τραγούδι Metallica, ότι μας άρεσε (oh dear god!!!) και ότι μάλλον είναι ό,τι καλύτερο έχουν γράψει από το «Load» και μετά. Ρε λες;

~ από KsDms στο 23 Αυγούστου, 2008.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized