city sounds
Σήμερα η μέρα ήταν για κάποιο απροσδιόριστο λόγο αφιερωμένη σε παλιότερα album. Πολλή καινούρια μουσική ακούσαμε τις τελευταίες μέρες και μάλλον χρειάστηκε να γίνει ένας επαναπροσδιορισμός της σχέσης μας με πράγματα που είχαμε πολύ καιρό να ακούσουμε. Όπως το «Double Figure» των Plaid που μου φάνηκε καλύτερο από ό,τι θυμόμουν, το «Du Ciment Sous Les Plaines» των Noir Desir που έφερε διάφορα χαμόγελα και το «Speak For Yourself» της Imogen Heap που μας θύμησε πρωινές αναμονές ξημερώματα χειμερινών ημερών σε στάσεις λεωφορείου για να πάρουμε το δρόμο για τη δουλειά.
Το πιο ωραίο πράγμα συντροφιά με μουσική πάντως σήμερα ήταν ένας σύντομος περίπατος εδώ γύρω το βραδάκι, μόλις είχε πέσει ο ήλιος. Αυτή είναι ίσως και η πιο ωραία ώρα τους καλοκαιρινούς μήνες, αφού ουσιαστικά τότε ξεκινάει η δυνατότητα να ξεμυτίσεις με κάποιες πιθανότητες επιβίωσης. Μαζί με αυτή τη βόλτα ήρθε για μια ακόμα φορά μια συνειδητοποίηση που έχει έρθει αρκετές φορές εδώ και κάποιο καιρό. Ότι ένα αποτέλεσμα της ενασχόλησης με κάποιες μουσικές που ξεφεύγουν κάπως από τις αναμενόμενες νόρμες, μερικές φορές σε κάνει να πιάνεις τον εαυτό σου να αντιμετωπίζει τα πάντα γύρω του υπό το πρίσμα της μουσικής.
Για να πω την μαύρη αλήθεια ποτέ δεν έκατσα να ασχοληθώ ευρέως με τα field recordings, ούτε τα λίγα που έχω ακούσει μου χουν τραβήξει σε μεγάλο βαθμό το ενδιαφέρον, αλλά προχωρώντας σε μια πόλη με μυριάδες ήχους να σε περιτριγυρίζουν ή ακόμα και καθισμένος στο δωμάτιό σου πολλά πράγματα συνδυάζονται στ’ αυτιά σου και δημιουργούν την δικιά τους μουσική. Είτε αυτά είναι οι ομιλίες των γύρω σου, οι τυχαίοι ήχοι από το παράθυρο, τα αυτοκίνητα που περνάνε, τα κομμάτια μουσικής που έρχονται από διάφορα μέρη τριγύρω σου. Μια από τις πιο όμορφες στιγμές της χθεσινής μέρας ήταν όταν αναμίχθηκε κατά τύχη το album των Sun Kill Moon με το Nasa TV που έπαιζε στο background. Υπήρχαν στιγμές που οι ομιλίες και οι ήχοι του δεύτερου έδεναν τόσο τέλεια με την μουσική του πρώτου που ανακάλυπτες μικρές στιγμές τελειότητας.
Κάτι τέτοιες στιγμές καταλαβαίνω απολύτως όλους αυτούς τους καλλιτέχνες που γυρίζουν τον κόσμο με ένα μικρόφωνο κυνηγώντας ήχους. Έστω και αν πολλές φορές η διαδικασία συλλογής και η ρομαντική θεωρία είναι πιο ενδιαφέρουσα από το τελικό αποτέλεσμα. Αυτή η σύνθεση ήχων στο μυαλό μας είναι ίσως και το πιο κοντινό πράγμα στην δημιουργία μουσικής που θα φτάσουμε όσοι δεν έχουμε ασχοληθεί ενεργά με αυτό. Και αυτή η εμπειρία είναι μια πολύτιμη ομορφιά για τον τόπο που ζούμε.
Παρασκευή βράδυ και Στέρεο Νόβα μοιάζει καλός συνδυασμός για τώρα. Au revoir.
sonic death monkey 