sonic death monkey

Ένα θέμα που έχει σίγουρα απασχολήσει μερικούς από εμάς, είναι έλλειψη καλλιτεχνικού οράματος στην παγκόσμια black metal πραγματικότητα. Δεν μιλάω αποκλειστικά για το γιατί δεν υπάρχουν πολλοί Ulver ή Fleurety ή Ved Buens Ende πιά, δεν κατέχω την απαραίτητη αισιοδοξία για να πιστέψω πως κάτι ανάλογο μπορεί να γίνει σήμερα, και αν οι Deathspell Omega ή οι Leviathan ή οι Weakling κατάφεραν και έφτασαν την κατάσταση σε τέτοιο σημείο, είναι απλά τρεις μπάντες, μέσα σε κάποιον ωκεανό συγκροτημάτων, κλικών, κλπ.. Δεν έχει σημασία, δεν μου αρέσει άλλωστε να «συζητάω» την εξέλιξη του black metal, μου φαίνεται κάπως βαρετό θέμα, προτιμώ ξεκάθαρα να ακούω black metal τον ίδιο χρόνο. Ένα μικρό παράπονο έλλειψης προσωπικότητος δεν μπορώ να το κρύψω καλά πάντως.

Πριν κάνα χρόνο, πάνω σε μια περιήγηση στο myspace, πετυχαίνω μια ελληνική μπάντα, τους This is Past. Ακούγοντας τα τραγούδια τους, παθαίνω κάτι που σπάνια συμβαίνει στην πρώτη ακρόαση. Κολλάω, τα θυμάμαι, τα ψιθυρίζω και σε άλλες φάσεις, μ’αρέσουν, και μ’αρέσουν πολύ. Η αισθητική με τρελαίνει, με παραποιημένο «Alice in Wonderland» concept και «follow the rabbit» προορισμό. Τα τραγούδια είναι ψυχωτικά, είναι λυτρωτικά, έχοντας δε ανακαλύψει τους This is Past ταυτόχρονα με την κυρία Nora Keyes και το «Songs to cry by for the golden age of nothing» cd της, ταυτίζω τις ακροάσεις μου, και το «Still she haunts me» παίζει αμέσως πριν ή μετά το «Small Apart», και το obscure gathering των ήχων με κάνει μέχρι και χαρούμενο, με έναν παράξενο τρόπο, για όσα συμβαίνουν στις πιό απόμακρες γωνιές της μουσικής.

Μην ανησυχείτε, οι δύο παράγραφοι δένουν νοηματικά, εδώ, στην τρίτη, όπου το «Alice in Uglyland» των This is Past έχει κυκλοφορήσει, και η μουσική του έχει εδώ και κάποιο καιρό γίνει μέρος της καθημερινότητάς μου. Αυτό το album είναι ό,τι πιο εμπνευσμένο έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό. Οι στίχοι του αποπνέουν έναν αέρα έντονης αρνητικότητος, σε επίπεδα δυσφορίας, σε σημείο που πολλές φορές ένιωθα άβολα ακούγοντας το album. Αυτό αργότερα μετατράπηκε σε περιγραφική δύναμη, όπου φανταζόμουν και μια ιστορία για κάθε νότα ή στίχο του κάθε τραγουδιού. Ένιωθα περίπου σαν να παρακολουθούσα επεισόδια του «Carnivale» ή σαν να διάβαζα το «The Scarlet Letter» του Nathaniel Hawthorne. Ταυτόχρονα. Η μουσική, αποτελεί ένα μικρό θαύμα στη black metal πραγματικότητα των ημερών. Δύσκολα θα φανταζόμουν κάπως μια μουσική που καταφέρνει να εκφράσει το όραμα των «Hvis Lysset tar Oss» Burzum, την υπερβατικότητα ορισμένων Resident albums, την avant Fleurety ψυχοπαθική, την «Devil Doll» Τέχνη και όλα αυτά με τόσο χαρακτήρα και προσωπικότητα. Το album είναι μια καθαρά ατομική ενέργεια, αυτό φαίνεται σε κάθε λεπτομέρεια, ανήκει στον χώρο του black metal, πλάκα κάνω, πουθενά δεν ανήκει, δεν μπορείς να το τοποθετήσεις κάπου, αν και πολλά μέρη θα σου φανούν φευγαλέα γνώριμα, φευγαλέα μόνο, το «Alice in Uglyland» θέλει ψυχική αφοσίωση για να γίνεις κομμάτι του, για να γίνει και αυτό κομμάτι σου, μέχρι ένα σημείο πάντα, τα όρια θα μπουν εκεί που το κάθε τραγούδι πια έχει την αληθινή του σημασία, εκεί που γίνεται πια προσωπικό βίωμα, και όχι δικό σου, όχι τωρινό, τα πράγματα είναι όπως ονομάζονται, this is past.

Το ντεμπούτο των This is Past θα το αγαπήσεις όσο μπορείς να αγαπήσεις ένα παλιό album φωτογραφιών, ένα άγνωστο παλιό album φωτογραφιών, χωρίς να ξέρεις ποιά είναι τα πρόσωπα που βλέπεις. Είναι θέμα δικό σου αν θα νιώσεις βολικά πιά εκεί μέσα. Δεν θα φλυαρήσω περισσότερο όμως.

Το αlbum το λατρεύω.

~ από kiwiknorr στο 2 Ιουλίου, 2008.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized