sonic death monkey

Τα δυο τραγούδια με τα οποία κόλλησα σήμερα τα γνωρίζετε πολύ καλά. Ίσως όχι σε όλες τις εκτελέσεις που θα αναφερθούν αλλά κάποια στιγμή της ζωής σας πιστεύω ότι μάλλον τα τραγουδήσατε (ή έστω κουνήσατε το κεφάλι σας με το ρυθμό).

Για τον κύριο Sting μπορούν να ειπωθούν πολλά και όχι όλα καλά. Γενικά δεν είναι και από τους πλέον συμπαθείς σε μένα καλλιτέχνες αλλά ό,τι και να χε κάνει οφείλω να σκύψω το κεφάλι μου σε ένδειξη σεβασμού μόνο και μόνο για την σύνθεση που φέρει τον τίτλο «Englishman in New York». Ναι, ξέρετε εκείνο το τραγούδι με το «αιμ εν ελιεν, αιμ ε λιγκαλ ελιεν». Τεραστιότατη σύνθεση και ακόμα πιο τεράστιοι στίχοι («If, «Manners maketh man» as someone said/Then he’s the hero of the day/It takes a man to suffer ignorance and smile/Be yourself no matter what they say», «Modesty, propriety can lead to notoriety/You could end up as the only one/Gentleness, sobriety are rare in this society/At night a candle’s brighter than the sun») και παρά την χαλαρότητα του ρυθμού του πάντα μου φαινόταν άκρως καυστικό, όπως θα ταίριαζε και στον χαρακτήρα που περιγράφει εξάλλου. Και μια που τον τελευταίο καιρό η βλακεία επιτίθεται από παντού, νομίζω ότι ταιριάζει με την εποχή. Όχι ότι οι εν λόγω ηλίθιοι πρόκειται να το καταλάβουν ποτέ. Και από εκτελέσεις; Από jazz και latin μέχρι τούρκικα τσιφτετέλια και μοιάζει από εκείνα τα κομμάτια που είναι καταδικασμένα να ακούγονται όμορφα.

Το δεύτερο τραγούδι που θα μας απασχολήσει, δεν θα το τιμήσουμε στην original εκτέλεση του. Οι περισσότεροι twentysomethings μάλλον έχουν συνδέσει κάποια φάση των παιδικών τους χρόνων με αυτό. Ένας ξανθός καναδός κάτι σαν rocker/κάτι σαν ποπ είδωλο (λέγε με Bryan Adams) έγραψε κάποτε ένα τραγούδι που το ονόμασε «Heaven». Ελάτε τώρα που δεν θυμάστε ότι όταν ήσασταν μικροί (ή μικρές) δεν προσπαθούσατε να παρασύρετε την Αννούλα (ή τον Γιαννάκη) σε ένα χορό ύπο τον ήχο του. Είδατε που κοκκινήσατε; Ψιλοαφελείς στίχοι και απλές μελωδίες που όμως πιθανότατα ακόμα και τώρα θα σας κάνουν να σκάσετε ένα χαμόγελο. Μπόλικα χρόνια μετά ένας ελαφρώς καμμένος Αυστραλός (ίσως όχι και τόσο ελαφρώς), χρησιμοποιώντας το όνομα Rank Sinatra βγάζει το «Chairman Of The Bored». Μέσα (μεταξύ άλλων διασκευών γνωστών χιτς) περιέχεται ένα τραγούδι με τον τίτλο «Nevaeh» και όπως καταλάβατε πρόκειται για μια σπουδή πάνω στην μπαλάντα του κυρίου Adams. Η αναδόμηση είναι ολοκληρωτική και αυτό που ίσως ξεκίνησε σαν αστείο, αφού εδώ τις midi μελωδίες συνοδεύουν noise παραμορφώσεις στα φωνητικά, παράσιτα και άλλα τέτοια ρομαντικά, καταλήγει να δημιουργεί ένα συγκλονιστικά συγκινητικό κομμάτι. Δεν ξέρω αν αυτός ήταν ο στόχος του φίλου Rank, αλλά οι ανατριχίλες που δημιουργεί είναι πραγματικές. Humour και συναίσθημα; Γι’ αυτό τον αγαπήσαμε από τις πρώτες ακροάσεις.

Παρέα με αυτά τα δυο κομμάτια, παίρνουμε βαθειά ανάσα και ετοιμαζόμαστε να ξαναβουτήξουμε στα σκατά. Και βγάζουμε επιδεικτικά τη γλώσσα στους βλάκες που δεν πρόκειται να κατανοήσουν ούτε την ειρωνία ενός Άγγλου στη Νέα Υόρκη, ούτε την μαγεία ενός noise παράδεισου.

~ από KsDms στο 1 Ιουλίου, 2008.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized