two things for today
άλφα. Το «Detrimentalist» του Venetian Snares είναι η νέα του ολοκληρωμένη δουλειά. Αφήνει πίσω τα κλασικά μέρη των «Rossz csillag alatt született» και «My Downfall», τη breakcore rave (δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι τέτοιο) του «Pink + Green» , και εκεί που περίμενα να ξαναβαρέσει κάτι του στυλ «Hospitality» ή «Cavalcade of Gleee and Dadaist Happy Pom Poms» (τίτλος όμως!), ο Aaron Funk το γυρνάει κάπως πιο πίσω, κάνοντας τα δικά του «raggas and sagas» να ηχούν μεν τόσο Venetian Snares όσο ποτέ, χρησιμοποιώντας πολλές drum’n’bass πατέντες δε. Σίγουρα δεν είναι από τις πιο χορευτικές δουλειές του, αλλά στα αλήθεια ποιόν απασχόλησε ποτέ κάτι τέτοιο; Ο λόγος αναφοράς είναι επειδή το εν λόγω «Detrimentalist» παίζει να το έχω ακούσει ήδη περισσότερο από όλα τα παραπάνω albums μαζί. Τεράστος δίσκος, μπορεί ο Funk να έχει πολύ πολύ συχνά κάποια νέα δουλειά έτοιμη, αλλά κάθε μία από αυτές κατέχει την ισχυρή ιδιότητα της ύπαρξης νοήματος. Μαζί με τον «Turning Dragon» IDM όλεθρο του Chris Clark, το νέο LP του VSnares φέρνει τον πόλεμο, κάνει το sex στη βίαιη πλευρά των beats του 2008.
no man should never watch my business
«Sajtban» και αυτοβιογραφικό «Eurocore MVP», για επιληπτικά ξεσπάσματα στο σπίτι, στη δουλειά, σε δημόσιους χώρους, όπου σας κάνει κέφι.
βήτα. Πριν ένα χρόνο κυκλοφόρησε το «‘Triune Impurity Rites’ or: The Grand 9 Cultmysteries of the Templum Necromantorum» των βερολινέζων Necros Christos. Ένα χρόνο μετά, το shock παραμένει το ίδιο, το hype βέβαια λίγο μεγαλύτερο (βλέπε προηγούμενα posts), αλλά το shock ίδιο, ξηγημένα πράγματα. Χτες έπεσε στα χέρια μου η διπλή βινυλιακή του έκδοση και πέραν του γεγονότος πως τη χαζεύω σαν χαζός όλη μέρα (κλασική περίπτωση ενός κιλού συσκευασίας, παρότι οι δίσκοι δεν ειναι 180gr), μπήκα στη διαδικασία να το ξανακούσω. Λοιπόν, τέτοια albums δε βγαίνουν κάθε μέρα, δε βγαίνουν σχεδόν ποτέ εδώ που τα λέμε, όχι μόνο στο death metal, γενικότερα. Το ritualistic part της υπόθεσης είναι φανερά πολύ μελετημένο, η ατμόσφαιρά του ικανή να ψυχράνει ακόμα και Αθήνα των 40 Κελσίου που τηγανίζεται αδιακρίτως, ενώ οι συνθέσεις του, ομοιόμορφες αλλά όχι όμοιες, ακολουθούν το γενικό σχεδιασμό της προσανατολισμένης ψυχικής παγωμάρας. No Plan B. Οι Necros Christos, παρότι «ύποπτοι» αρχικώς, κατέχουν την απαραίτητη αισθητική που πλέον λείπει σε μεγάλη μερίδα καλλιτεχνών. Επειδή σας βλέπω εκεί, να διαβάζετε το «βήτα» μου και να απορείτε, σας βλέπω έτοιμους να κάνετε το λάθος να κολλήσετε στο χαριτωμένο όνομα και να χάσετε την ουσία του πράγματος, πράγμα που γενικώς δεν είναι και η καλύτερη αντιμετώπιση που ένα album τέτοιου επιπέδου θα έπρεπε να έχει, να δώσετε τη σημασία που πρέπει, αυτή τη στιγμή προπαγανδίζω όσο περισσότερο μου επιτρέπει ο -φυσικά- εκλεπτυσμένος χαρακτήρας μου (!). Αυτά για τους Γερμανούς φίλους μας, επόμενη αναφορά σε αυτούς θα γίνει όταν θα έχει έρθει η ώρα να τους δούμε ζωντανά.
νεκρό flyer, θέμα :«καλοκαίρι στο νησί»
γάμα.όλα.τα.παραπάνω.
sonic death monkey 