sonic death monkey

Το πρώτο μου άρθρο σε αυτό το τιμημένο και αξιοσέβαστο μπλογκ με βρίσκει σε κατάσταση μετακόμισης. Η συγκεκριμένη κατάσταση είναι και αυτή μία από πολλές που διαλέγω να ντύσω με κατάλληλη μουσική. Η μετακόμιση του 2007 με βρήκε να ακούω δισκογραφία Madrugada πράγμα το οποίο σήμαινε πως καθώς μάζευα για ακόμα μια φορά τα πράγματά μου, έκανα ψιλοτσατισμένες κινήσεις και σχετικά γρήγορες. Αυτή τη φορά όμως την μεγάλη πλάκα την έπαθα με τους Fleet Foxes οι οποίοι είναι από το σχεδόν πάντα υποσχόμενο Seattle και παίζουν…τί παίζουν. Το μοναδικό πράγμα που έχω καταφέρει να σκεφτώ για αυτούς μέχρι τώρα είναι πως αν οι Beach Boys ξεκινούσαν τώρα, ο ήχος τους θα ήταν αυτός ακριβώς. Και αν ήταν από το Seattle. Και αν δεν σας αρέσουν οι Beach Boys, από ποιό πλανήτη είστε;

Έχω πραγματικά πολύ καιρό να ακούσω τέτοιες συνθέσεις, τέτοιες μελωδίες. Ομολογώ πως με έχουν συνεπάρει όπως σπάνια συμβαίνει. Βέβαια με μια πρώτη ακρόαση όλα μοιάζουν σαν να έρχονται από τον πλανήτη του βαθιά θρησκευόμενου και γνωστού σε όλους μας, Φλώρου αλλά πόσο δεν με νοιάζει. Μια πορεία ενός ΕΡ και ενός πολύ πρόσφατου πρώτου δίσκου μου ξαναθυμίζουν πόσο καταπληκτικό πράγμα είναι η ποπ μουσική και πόσο σημαντική μπορεί να γίνει για κάτι τέτοιες στιγμές που το μόνο πράγμα που θέλεις είναι ένας λόγος για να σηκωθείς και να αρχίσεις να πακετάρεις για 9η φορά, στιγμές που όλα σου φαίνονται βουνό και που στο ποδόσφαιρο πάμε σκατά. Το πλήγμα, ανυπόφορο!

Το καλοκαίρι συνεχίζει να φαίνεται πολύ εντάξει στην χώρα Ποπ αφού η καινούρια vocalist που μόλις έκανε την εμφάνισή της με φρέσκο δισκάκι, ακούει στο όνομα Beth Rowley και αυτό το δισκάκι λέγεται Little Dreamer. Η εισαγωγή είναι το Nobody’s fault but mine, το γνωστό πονεμένο blues εκτελεσμένο με αφοπλιστική τελειότητα. Έχει μπόλικες πολύ καλές στιγμές ο δίσκος, τελειότητα δεν τον λες – εξαρτάται και ποιόν ρωτάς βέβαια, γιατί πάντα είχα μια τάση να κρίνω αυστηρά τις γυναίκες vocalists, μόνο και μόνο γιατί πιστεύω πως έχουν στην διάθεσή τους πολλά μέσα για να μεταφέρουν τα μηνύματά τους και θα έπρεπε να τα εκμεταλλεύονται σωστά και να παρουσιάζουν φρέσκες ιδέες – και μερικές επόμενες στάσεις στο πρωί του Σαββάτου μου είναι και το reissue του δίσκου του Al Green, Lay it Down, το καινούριο Bonnie «Prince» Billy που φαίνεται πιο φωτεινό από τα προηγούμενα (εγώ λέω γυναίκα είναι η αιτία!) και φυσικά το Tribute to Bobby, δίσκος με τον οποίο ο τραγουδιστής των Simply Red, Mick Hucknall (gasp, σας ακούω να κάνετε, αλλά δεν έχετε δίκιο) τιμά το «Λιοντάρι των Blues» Bobby «Blue» Bland. Εγώ λέω, μπράβο του γιατί θα μπορούσε να μην έχει τη φωνή και να βγει ένα αποτυχημένο tribute και τι χειρότερο από αυτό.

Οπότε αυτό που βασικά χρειάζεσαι σε μια μετακόμιση είναι υπομονή και υπομονή. Και το Feelin’ Good της Nina Simone για να φωτίσει το δρόμο και τον πήχη. Καλώς σας βρήκα.

~ από errorflynn στο 14 Ιουνίου, 2008.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized