pedalling through the dark currents
Η αρχή του «Pagan Poetry» είναι προφητική. Το «Pagan Poetry» είναι ίσως ό,τι πιο όμορφο έγραψε ποτέ. Αρχικά θα γίνει μια μικρή καταγραφή γεγονότων, για να καταλάβουμε για τι μιλάμε. Το αγαπημένο μου album της Björk είναι το «Medulla». Δεν έχω αμφιβολία πλέον, δεν θα μπορούσε να είναι κάποιο άλλο για μένα, αν η Ισλανδή είναι μια υπέρβαση από μόνη της, τα κομμάτια εδώ είναι η υπέρβαση της υπέρβασης, είναι ο θρίαμβος της δημιουργού, είναι η καλλιτεχνική θέωση της Björk. Τόσα χρόνια τώρα, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια λεπτομέρεια που «χάνει» κάπου, κάποιο ψεγάδι που αμαυρώνει κάπως τη ροή των γεγονότων που προηγήθηκαν και ακολούθησαν και γενικώς αφορούσαν στον πέμπτο της δίσκο.
Γυρνώντας στο «Vespertine», για το οποίο θα μπορούσα να πω ανάλογα λόγια, παρατηρούμε πως ο ζητούμενος λυρισμός εκφράζεται στο έπακρο, βλέπουμε στα μάτια την Björk στον προσωπικότερό της δίσκο ίσως, κοιτάζουμε την αλήθεια κατάματα, πως αν στο «Medulla» ξέφυγε, στο «Vespertine» έπαιρνε φόρα. Και δε με νοιάζει αν και πόσο βοήθησαν οι Matmos σε κάτι τέτοιο. Όλα έδειχναν να αλλάζουν από το «Homogenic» (αυτός είναι ο προσωπικότερος δίσκος της, πλάκα σας έκανα πριν), να τελειοποιούνται στο «Vespertine», να εκτοξεύονται σε νέα άπειρα μετά.
Τα «Debut» και «Post» είναι εξαιρετικοί δίσκοι, είναι μνημεία της 90’s pop πραγματικότητας, έχουν προσωπικότητα και χαρακτήρα, έχουν και κακές στιγμές όμως. Όχι μουσικά. Αισθητικά. Δεν είναι τυχαίο που το «Post» έχει μπει στις διάφορες λίστες με τα 100 καλύτερα albums ever και άλλες τέτοιες μαλακίες. Ο κόσμος εδώ αγάπησε τη Björk. Στo «Violently Happy», στο «Army of Me», στο «Human Behaviour». Και εγώ την αγαπώ. Αλλά όχι για το videoclip του «It’s Oh So Quiet», όχι για εκείνο του «Army of Me», ούτε καν για εκείνο του «Bachelorette». Όχι από το MTV, όχι για την υπερπροβολή, όχι για την εκκεντρικότητα (εντάξει, λίγο μόνο), όχι από τις συνεργασίες της, όχι για την κατασκευασμένη media τρελοτρέλα της. Ναι, για την κανονική. Ναι, για το «Anchor Song».
Γιατί τα λέω όλα αυτά. Σε λίγες μέρες κλείνουμε ένα χρόνο από την κυκλοφορία του «Volta». Η εν λόγω δουλειά πιάνει το «ασύλληπτο» με τη σειρά της, δεν θα το άφηνε, πλέον υπάρχει συνείδηση, υπάρχει όραμα, υπάρχει η Björk, ξέρει με ποιόν συνεργάζεται και γιατί, και πόσο και που και πότε. Ξέρει πως αν δεν φωνάξει τον Antony (χωρίς τους Johnsons), το «Dull Flame of Desire» θα χάσει τη μισή του μεγαλοπρέπεια, ξέρει επίσης όμως πως αν δεν φωνάξει τον ..Timbaland, τα μαγαζιά δεν θα παίζουν το «Innocence» και το «Earth Intruders». Απλά τα πράγματα. Εδώ το πλάνο έχει ως εξής, την ένωση των άκρων της καριέρας της Björk. Από τις πρώτες μέρες των Sugarcubes, μέχρι το Live στο Canal να ερμηνεύει εξωπραγματικά το «Who is it». Γιατί με ενοχλούν αυτά. Γιατί είδα τα videoclip των «Earth Intruders» και «Wanderlust». Γιατί έπρεπε να πληρώσω γύρω στις 100 λίρες για να αποκτήσω τα combo singles που έχουν βγει ως τώρα για το «Volta». Γιατί δεν ανέχομαι τον λόγο που γράφτηκε το «Innocence» και το «Hope», ενώ μπορώ άνετα να αγαπήσω τα ίδια τα τραγούδια. Γιατί δεν καταλαβαίνω πως από τα πέντε videos του «Medulla», γυρίσαμε στις τηλεοράσεις. Πως γυρίσαμε στα beats, στο mainstream, στα media, ενώ τα αφήσαμε πίσω μας με τον καλύτερο τρόπο. Πως η Björk επανέφερε αβίαστα (κάποιες από) τις ενοχλητικές στιγμές της καριέρας της, σε ένα τόσο κομβικό σημείο. Το χειρότερο είναι πως ο δίσκος είναι απλά υπέροχος, υπηρετώντας την ουσία της, σε μερικές από τις καλύτερες στιγμές της. Στο «Pneumonia». Στο «Wanderlust». Στο «Dull Flame of Desire». Σε μουσικές που κατάφεραν να χωρέσουν από Timbaland μέχρι Carsten Nicolai. To «Volta» είναι για μένα ένα διττό album, είναι album που με προβληματίζει, είναι album που δεν έχει νέα πράγματα να δώσει, αλλά δεν γίνεται να φύγεις, δεν μπορείς, δεν σου είναι δυνατόν, εσένα δεν ξέρω, εμένα δεν μου είναι πάντως.
Υπάρχουν μουσικοί που συμπαθούμε, αγαπάμε, θαυμάζουμε, και λατρεύουμε. Με τους τελευταίους τα πράγματα είναι κάπως δύσκολα, όταν μπορούμε να δούμε λίγο πιο μέσα. Καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί η λατρεμένη μου καλλιτέχνιδα κυκλοφόρησε το «Volta», ήξερε καλά πως ο κόσμος θα την δεχόταν πανηγυρικά πίσω, γνώριζε στο έπακρο πως δεν θα έχανε τους πικραμένους γράφοντες οπαδούς του «Medulla», και πόσοι πια είναι αυτοί συγκριτικά; Ήξερε πότε έπρεπε να επιστρέψει, και το έκανε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, εκπλήρωσε τον current σκοπό της, σιγά μην δεν το έκανε.
Έτσι είναι αυτά.
Δεν ξέρω πως να κλείσω αυτή τη δημοσίευση. Με ευχές; Με αγωνίες; Με παρακλήσεις; Δεν ξέρω αν θέλω να τη δω ζωντανά σε τέτοιες συνθήκες, αν και όσοι την είδαν πρόσφατα, με διαβεβαίωσαν για το αντιθετότατο. Θέλω να την δω σε τέτοιες.
Σε «carry my joy on the left, carry my pain on the right», εκεί. Το κάπως ανησυχητικό βέβαια, είναι πως ακόμα και στο «Volta», βρισκόμαστε σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση.
Τέλος, τα υπόλοιπα άλλη ώρα.
sonic death monkey 