when is this new age gonna end?
Λίγους όρους στην μουσική σιχαίνομαι τόσο όσο το συνοθύλευμα που χαρακτηρίζεται «new age music» (ναι, ακόμα και το death metal βρίσκεται πιο ψηλά). Από τα τέλη των 70s όταν διάφοροι αποτυχημένοι μετα-χίππιδες πήραν οτιδήποτε θετικό είχε ποτέ αυτό το κίνημα, το μπαστάρδεψαν με επιδερμικές τσόντες από ανατολικές φιλοσοφίες (o Vishnu θα στριφογύριζε σε τυχαίο τάφο του) και άρχισαν να δημιουργούν μια τέρμα γιάπικη στάση ζωής που μόλυνε την μουσική με την κιτσαρία της, ο όρος αυτός έχει φτάσει να αντιπροσωπεύει διάφορα εμετικά «έργα τέχνης». Τι σκατά όμως είναι αυτό το new age ρε φίλος;
Επειδή δεν αξίζει να κάτσουμε να σκεφτούμε μόνοι μας, ανατρέχουμε στο αγαπητο γουικιπιντια που μας λέει: «New Age music is peaceful music of various styles that is intended to create relaxation and positive feelings. Some but not all new age music is associated with New Age beliefs. New Age music is typically relaxing and inspiring, and is often used by listeners for such activities as yoga, massage, meditation, reading, as a method of stress management or to create a peaceful atmosphere in their home or other environments»
*παιρνειφορακαικοπαναεικεφαλιστοντοιχο*
Το μεγαλύτερο κακό που έχει κάνει αυτό είναι βέβαια το γεγονός ότι τσουβαλιάζονται σε αυτήν την κατηγορία πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση πέρα από μικρές μουσικές ομοιότητες. Έτσι βλέπεις τους Tangerine Dream και τον Schulze δίπλα στους Secret Garden, και τον Ryuichi Sakamoto δίπλα στον Yanni (moy to mantili soy). Κορυφαία στιγμή όταν σε new age section δισκοπωλείου είδα το τελευταίο album του Johann Johannsson. Χωρίς τραύματα δεν πέρασαν ούτε μουσικά κινήματα όπως το kraut ή το ambient, το πρώτο λόγω τρόπου ζωής των μουσικών και early ηλεκτρονικών πειραματισμών, και το δεύτερο ως ελαφρως συγγενικό από πλευράς ύφους αλλά και σχέσης πολλών αντιπροσώπων του με την μουσική της Ασίας (και κυρίως της Ινδίας).
Το συγκεκριμένο θέμα είναι από τα λίγα που πιστεύω ότι ο ελιτισμός είναι καλό πράγμα. Σταματήστε τους γιάπηδες δικηγόρους που εκστασιάζονται με Mike Oldfield πριν πάνε στην yoga. Κάνουν κακό στην αισθητική μας (και στη λογική μας).
Και επειδή αγαπάμε τα 70s, αυτή τη στιγμή κάνουμε παρέα με το τελευταίο Siena Root που συνεχίζει στην πορεία των εξαιρετικών προκατόχων του. Όταν δεν βαριόμαστε μπορεί να εξετάσουμε και το τι ακριβώς πίνουν αυτοί οι Σουηδοί που νομίζουν ότι ζουν 40 χρόνια πριν.
sonic death monkey 
πραγματικά είμαι αρνητικά προκατειλημένος με το new age. σε σημείο να θεωρώ πως όταν η μουσική κάποιου καλλιτέχνη χαρακτηριστεί new age, τον πήρε η κάτω βόλτα χωρίς επιστροφή. απ’αυτό τον κανόνα βέβαια δεν εξαιρούνται αγαπημένοι καλλιτέχες όπως οι tangerine dream ή ο oldfield που αναφέρθηκαν, ή ακόμη ακόμη και ο vangelis που έβγαλε κατά καιρούς μερικούς καλούς δίσκους. προς θεού όμως μακριά από το new age δίσκοι όπως το «zeit» ή το «ommadawn» (τι λέω, εδώ θεωρούνται τα early ’70s του moondog new age!!)