time and burying things
Το Νοέμβριο του 2007, 5 μήνες πριν δηλαδή για όσους δεν ειναι καλοί στα μαθηματικά (μη νομίζετε και εγώ στα δάχτυλα τους μέτρησα), είδαμε την ευτυχή εκείνη ημέρα που κυκλοφόρησε του δεύτερο, υπερ-ουλτρα-πολυαναμενόμενο album του κυρίου Burial. Το πρώτο είχε κάνει πάταγο και άρα το hype όριζε ότι το δεύτερο θα το άκουγαν μέχρι και οι πέτρες. Με την κυκλοφορία του, όλοι (και εμείς εδώ φυσικά) μιλούσαν για αριστούργημα και προσωπικά το θεώρησα καλύτερο και από το πρώτο. Σε συζητήσεις εκείνη την εποχή με κάποιους πιο δύσπιστους, αναρωτιόνταν κατά πόσο το dubstep και η γενικότερη επιτυχία του Burial δεν ήταν ένα ακόμα φαινόμενο που θα ξεφούσκωνε μετά από κάποιο καιρό.
Το «Untrue» ήταν ένας κατεξοχήν φθινοπωρινός/χειμωνιάτικος δίσκος, είχε κλεισμένη όλη τη μουντάδα του Λονδίνου, όλες εκείνες τις γκρίζες βροχερές μέρες που νομίζεις ότι το χρώμα έχει φύγει από την πόλη. Είχε και πολλά άλλα. Δεν ήταν ένας πολύ χαρούμενος δίσκος, αλλά από την άλλη ποτέ δεν ψάχναμε με ιδιαίτερη προσοχή τους πολύ χαρούμενους δίσκους.
Παρένθεση: (dark angel, fall from the heavens above send me an angel to heal my heart from being in love and after all of the love [for you] in my life but it wasn’t good enough for you I can’t take no more tears from my eyes but it wasn’t good enough for you then I can be an angel, but it wasn’t good enough for you)
Σήμερα το ημερολόγιο γράφει 8 Απριλίου, η άνοιξη παλεύει να μπει για τα καλά, αφού οι βροχερές μέρες δεν το αποφασίζουν να φύγουν. Σήμερα δεν είναι μια από αυτές, το αντίθετο μάλιστα. Λιακάδα και ζέστη αρχίζουν τις προειδοποιήσεις ότι το τέλος του κόσμου (πες με και καλοκαίρι) πλησιάζει και δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα για να το αποτρέψουμε. Σήμερα κάτω από αυτές τις αντίξοες συνθήκες νιώσαμε μια επιθυμία να ξανακούσουμε το «Untrue» που είχαμε αρκετό καιρό να το τιμήσουμε. Μόνο σε κάτι βραδινές διαδρομές μας έκανε παρέα, για να μας θυμίσει ότι υπάρχουν ομοιότητες ακόμα και ανάμεσα στο Λονδίνο και στην Αθήνα. Και ξέρετε κάτι; Παραμένει το ίδιο, αν όχι περισσότερο όμορφο με τότε. Βοηθάει και η διάθεση βέβαια, αλλά το «Untrue» είναι ένα αριστούργημα που δεν γίνεται να μην σε κερδίσει.
Δεν ξέρω αν υπάρχει hype, αν υπάρχει διαφήμηση, αν το dubstep θα (ή έχει ήδη) ξεφουσκώσει, αν ο Burial δεν υπάρχει, αν <insert random comment here>. Με νοιάζει μόνο ότι αυτά εδώ τα τραγούδια είναι δικά μου. Είναι κομμάτι του soundtrack για το Championship Vinyl μας. Είναι ο δίσκος που θα προτείνουμε στους φίλους μας. Είναι ο δίσκος που θα ακούμε και το καλοκαίρι τα βράδια με την παρέα που θέλουμε να έχουμε δίπλα μας. Και αυτό δεν είναι μικρό πράγμα.
sonic death monkey 