Big Welcome
Αναρωτιέμαι συχνά τι κάνει κάποιον να θεωρηθεί μεγάλος. Τι τον κάνει αθάνατο, να δείχνει πέντε μέτρα ψηλός, να κάνει όλους εμάς να νιώθουμε μικροί, κοινοί, αδιάφοροι; Είναι το έργο του; είναι η ζωή του; είναι η συνέπεια των δύο;
Μερικές φορές έχω την αίσθηση πως οι συγκλονιστικότερες εμπνεύσεις δεν ανήκουν σε αυτόν τον ένα, αλλά είναι δάνεια μιας υπέρτερης δύναμης. Βλέπω ανθρώπους -άλλους με τεράστιο έργο, άλλους απλώς με εκλάμψεις- που δεν μπορούν να στηρίξουν όσα έχουν κάνει με τις δηλώσεις ή τη ζωή τους. Νιώθω στην καλύτερη πως η δημιουργία ρούφηξε από αυτούς τα καλύτερα στοιχεία του εαυτού τους και πλέον δεν έχει μείνει κάτι αξιόλογο. Άλλοι προσποιούνται χαρακτήρες μήπως κερδίσουν (ή γλυτώσουν) μια θεοποίηση που νιώθουν ότι (δεν) αξίζουν. Είναι ένας δύσκολος κόσμος για να είσαι ο εαυτός σου και γίνεται ακόμα δυσκολότερος όταν έχεις παραπάνω από ένα (χμ;!).
Ναι αλλά κοίτα να δεις τι γίνεται: μπορείς να διαχωρήσεις την τέχνη από το δημιουργό της; Ξύνεις το κεφάλι σου και απλά δεν μπορείς να πιστέψεις πως ο ελεεινός τύπος της φώτο με την υπερφίαλη ατάκα για λεζάντα από κάτω είναι υπεύθυνος για κάτι που σχεδόν σου άλλαξε τη ζωή. Όμως, πολλές φορές, όχι μόνο δε χρειάζεται αλλά και «απαγορεύεται» να δεις ένα έργο ανεξάρτητα. Πως θα μπορούσες να κατανοήσεις το νόημα που δεν υπάρχει στο Ballad of a Thin Man αν δεν έχεις έρθει σε επαφή με βασικά στοιχεία της προσωπικότητας του Bobby;
ΥΓ. Η αλήθεια είναι ότι δε με συγκίνησε και πολύ η πρώτη παράγραφος του kiwiknorr, όμως αποτέλεσε αφορμή για να ξεβαρεθώ και να αρχίσω να συμμετέχω σε αυτό το ιστολόγιο (…). Πριν κράξετε εσείς οι συνάδελφοι, να σας προλάβω και να πω πως έχω σκοπό τα επόμενα ποστς μου να μην περιέχουν τόσες γενικότητες. Ακόμα να δηλώσω πως επίτηδες δεν υπήρξε καμία ποδοσφαιρική αναφορά παραπάνω, υπόσχομαι όμως πως δε θα επαναληφθεί.
ΥΓ2. Πούλα!
sonic death monkey 