blog updated! pah pah paah
Ο αντικειμενικός σκοπός ύπαρξης ενός νέου post σε ένα blog, είναι να έχει κάτι να πει. Υποθέτω πως για αυτό το Sonic Death Monkey ανανεώνεται σχετικά όποτε να ‘ναι. Δεν γράφουμε ασάφειες, αναγνώστες! Δεν γράφουμε για τη μουσική για να γράψουμε για τη μουσική. Δεν εκβιάζουμε υπουργούς! Απλά καμιά φορά βαριόμαστε κάπως, αυτό είναι. Αν προσθέσει κανείς και το γεγονός πως αυτή τη στιγμή όλοι πλην του γράφοντος είναι φαντάροι, αυτό κάνει την κατάσταση ακόμα πιο δύσκολη ως προς τη συγγραφή κειμένων με αξιοπρεπή περιοεχόμενο. Φανταστείτε να συζητούν για τις σκοπιές τους ή να μουσικομιλούν για καμιά Ατζελίνα Ζήλεια που είδαν live στη random ταβέρνα – μοναδική δυνατή επιλογή βραδινής εξόδου κάποιου τιμημένου ελληνικού νησιού. Αυτό δίνει σε εμένα τον βαρύ σταυρό, το προαιώνιο Χρέος που κυλά στις φλέβες μου, έχοντας ήδη γράψει παραπάνω λέξεις από όσες χρειάζονται, να ανανεώσω τον πνευματικό μας οίστρο, μετουσιώνοντας την βαθιά ουσία του σε νέες λέξεις του αγαπημένου μας ιστοχώρου.
Η αλήθεια, φίλοι και φίλες, είναι πως τα πράγματα δεν βρίσκονται και στο καλύτερο σημείο, όσον αφορά στα μουσικά δρώμενα. Λίγοι δίσκοι για τους δύο πρώτους μήνες του 2008, ενώ οι συναυλίες είναι πολλές, ως επί το πλείστον βαρετές και -όλες- ακριβές. Οι The Meteros, οι Fields of the Nephilim και οι Silver Mount Zion (με την αφίσα GY!BE) θα κάνουν μερικά βράδια μας πιο όμορφα, αλλά όταν η ζέστη θα έχει πιάσει για τα καλά, τα ανακοινωθέντα ονόματα που θα μας κρατήσουν συντροφιά είναι τουλάχιστον η απογοήτευση η ίδια. Και τέτοιος σνομπισμός στα ελληνικά lives! Είδαμε το Σάββατο τους Universe217 στο ωδείο Φακανά στο Φάληρο, και πραγματικά προσπαθώ πολύ να μην ακούγομαι υπερβολικός για το πόσο μεγάλη μπάντα είναι. Και ήταν δεν ήταν 100 άτομα το κοινό. Δεν πειράζει, τα ερεθίσματά μας τα πήραμε. Εκτός από τον εξαιρετικό δίσκο τους στην Duplicate Records, γυρίσαμε σπίτι γεμάτοι vibes. Και την επόμενη ξεθάψαμε τους Thorr’s Hammer, τους Lamented Souls, τους Madder Mortem, τους Storm, τους Thergothon, τους Dream Death και καταλήξαμε στα αγαπημένα μονοπάτια του «Monotheist» των Celtic Frost, οπότε και σταματήσαμε. Να πως ένα live πρέπει να κάνει τη δουλειά του : Να το σκέφτεσαι ακόμα, ενώ έχει τελειώσει και το επόμενο. Να σε γεμίζει μουσική, ακόμα και τις υπόλοιπες μέρες που ακολουθούν.
Να δούμε και ο Μακόης πόσο θα μας μαυρίσει. Ήδη έχω ξεκινήσει τις προκαταρκτικές ακροάσεις, με «Mourning Sun» να συνεχίσει να με πείθει, δύο χρόνια μετά.
ΥΓ : ωραίο το παιχνιδάκι με τα βιβλία, αλλά το κοντινότερο εδώ υπήρξε «Το Δίκαιον της Πυγμής» του Ε. Παπανούτσου, οπότε και επέλεξα συνειδητά να μην συμμετάσχω, κλέβοντας και περνώντας αμέσως σε κάτι ενδιαφέρον.
sonic death monkey 