Walk the city streets with me and cross a thousand lives
Είναι αργά το βράδυ, ή νωρίς το απόγευμα, πάντως έχει σκοτεινιάσει πολύ, έχει κρύο, φυσάει και βρέχει. Το πιο τρομακτικό είναι ο μεταλλικός ήχος των γιγαντοπινακίδων (;) όταν εναλλάσουν τα διαφημιστικά τους σποτ «με τέτοιο μενού, κάνω και εγώ δίαιτα!», «ο τάδε βλάκας και ο δείνα βλάκας, όπως δεν τους έχετε ξανακούσει!» (πιο βλάκες;), «με το […] γιατί να αντισταθείς/περιμένεις;». Μόνο με επίθεση γύπα στην έρημο μπορεί να συγκριθεί. Τα τραίνα έχουν σταματήσει να σφυρίζουν, καταλαβαίνεις οπτικά την άφιξή τους μόνο, αν και δε γίνεται να μη συγκινηθείς από το τρίξιμο στις ράγες κατά το φρενάρισμα. Ο δυνατός αέρας, οι κόρνες των οχημάτων, τα ειδικά «τικ τακ» φανάρια ήχου για όσους τυχαίνει να είναι πολύ άτυχοι, οι τσακωμοί, ακόμα και ο ήχος του σβησίματος ενός τσιγάρου στα ειδικά διαμορφωμένα και πλημμυρισμένα πεζοδρόμια, όλα αυτά συντελούν στο party του field recorder. Και μετά σου λένε πως η μουσική μπορεί να είναι πραγματικά ακραία! Εδώ είναι όλα, και η ιδέα της χρησιμοποίησής τους για ντύσιμο σε αυτό που -ως μουσικός- έχεις στο κεφάλι σου, αποτελεί μια στα αλήθεια ωραία ιδέα, ιδέα του να βάζεις τις ιδέες σου στην καθημερινότητα, και όχι την καθημερινότητα στις ιδέες σου. Σε κάποιο άλλο post, θα κάνουμε μια πιο ολοκληρωμένη αναφορά στα field recordings, στην ευρεία χρήση τους στις μουσικές που αγαπάμε και μας αγαπάνε, και ίσως συμβεί και κάποια συλλογή με τους αγαπημένους μας «συλλέκτες ήχων». Επειδή όμως για την ώρα συνεχίζει να είναι σκοτεινά, να έχει κρύο, να φυσάει και να βρέχει, επιστρέφω στην καθαρά μουσική επιλογή των ημερών. Είναι το «Timelord» του Momus. Επειδή μπορώ να καταλάβω την απάνθρωπη δυσκολία του να γράψεις τέτοιες μουσικές όντας σε τόσο περίεργη κατάσταση. Επειδή θαυμάζω το γεγονός πως από μια τέτοια κατάσταση προέκυψε το «Platinum». Αν το συνεχές πάτημα του «repeat» δε, μπορούσε να θεωρηθεί ενδιαφέροντας ήχος, καλώ όποιον την βρίσκει με field recordings να τον ηχογραφήσει, να βάλω και εγώ τις ιδέες μου στην καθημερινότητα λίγο!