sonic death monkey

Γενικά δεν είμαι πολύ των συλλογών, τουλάχιστον ως ακροατής. Απολαμβάνω πολύ περισσότερο τη διαδικασία δημιουργίας μιας συλλογής (με όλους τους κανόνες ή μη, που έλεγε και ο Rob), από ό,τι την ακρόαση της. Ειδικά όταν μιλάμε για έτοιμες, «εμπορικές» συλλογές, πολύ δύσκολα θα με τραβήξει κάτι. Πάντα προτιμούσα να αντιμετωπίζω τα εκάστοτε album στην ολότητά τους, πάντοτε με γέμιζε περισσότερο αυτού του είδους η σχέση με τη μουσική.

Υπάρχουν όμως μερικές στιγμές που δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις την ακρόαση ενός ολόκληρου album. Εκεί απλά θες κάποια συγκεκριμένα, ξεχωριστά κομμάτια, τα οποία θα περιγράφουν ακριβώς την διάθεσή σου και αυτά που σκέφτεσαι. Κάπως έτσι, με ελαφρώς περίεργη διάθεση και την ώρα να κοντεύει 2, σήμερα βρεθήκαμε να ακούμε μια συλλογή με τίτλο «Bourbon Str.» που χε φτιάξει πριν πολύ καιρό ένας φίλος με τον οποίο έχουμε ακόμα πιο πολύ καιρό να τα πούμε. Και είναι γεμάτη από «one of those songs» ( =) ). Εδώ θα παίξει το «Masters of the universe», εδώ θα παίξει το «Hurt», το «Planet Caravan», το «Bloodflower», το «One Way Street», το «Deadend Mind» και μπόλικα άλλα. Και έρχεται το «Indifference» και το «Voice» και το «Solitude». Κοιτώντας τους καλλιτέχνες, δύσκολα θα έβρισκες πιο ετερόκλητη μάζωξη. Όμως όλοι λένε σχεδόν το ίδιο πράγμα, και όλοι έχουν την διάθεση να το πουν σε σένα και να σου κάνουν παρέα. Πιθανότατα θα ακολουθήσουν και άλλες συλλογές, γιατί τώρα η μουσική πρέπει να κάνει ένα συναισθηματικό statement, και ο καλύτερος τρόπος να το κάνει είναι να αφήσει να μιλήσουν τα κομμάτια της που έχουμε λιώσει και έχουμε κάνει κομμάτι του εαυτού μας. Τα κομμάτια που μιλάνε για μας, επίτρεποντάς μας να έχουμε την πολυτέλεια της σιωπής.

Τι περισσότερο να ζητήσει κανείς;

~ από KsDms στο 8 Φεβρουαρίου, 2008.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized