sonic death monkey

Ας ήμεθα ειλικρινείς. Με το θέμα συνέπεια έχουμε κόψει ακόμα και την καλημέρα, κάτι που δεν προβλέπεται να βελτιωθεί και πολύ μια που εντός των ημερών και δεύτερο μέλος του μπλογκ θα πάει να φυλάξει τα σύνορα για να νιώθει η υπόλοιπη μουσική κοινότητα της χώρας πιο άνετα. Από την άλλη πλευρά η άνοιξη ερχεται και ένα spring cleaning το χρειαζόμαστε. Κάπως έτσι λοιπόν αποφασίζουμε να κλέψουμε λίγο και να επανέλθουμε με μια ακόμα συλλογή (την δεύτερη σε τουτο το blog μετά από μπόλικο καιρό). Report και φωτογραφίες από το ευτυχές γεγονός που αναφερόταν στο προηγούμενο post δεν υπάρχουν. Φήμες θέλουν οποιοδήποτε ηλεκτρονικό εξοπλισμό να κάηκε μετά το εναρκτήριο σετ του φίλου & συναδέλφου Εμμανουήλ του Κιβικνορ! Έχει πιο πολλή πλάκα έτσι όμως.

Τι έχουμε λοιπόν;

Ας δούμε συνοπτικά και τι έχουμε βάλει εδώ πέρα:

Τον ξέρουμε, τον αγαπάμε, τα χουμε ξαναπεί και εδώ. Από την τελευταία του κυκλοφορία, μια ασύλληπτη διασκευή το «I’ve seen it all» της Bjork από το «Dancer In The Dark». Θα μου επιτραπεί να πω οτι το προτιμώ σαφως από το πρωτότυπο της αγαπημένης Ισλανδής. Επίσης για πρώτη φορά συνειδητοποίησα τι ακριβώς λέει αυτό το τραγούδι και εκεί που το άκουγα σε τυχαίο αεροδρόμιο είχε σηκωθεί η τρίχα κάγκελο. » You’ve never been to Niagara Falls?/I have seen water, its water, that’s all…/The Eiffel Tower, the Empire State?/My pulse was as high on my very first date!»

O Steve Jansen (αρχικά γνωστός ως drummer των Japan) και αδερφός του David Sylvian, μετά την συνεργασία τους στο «Snow Borne Sorrow» των Nine Horses, πέρισυ έβγαλε ένα πολύ όμορφο προσωπικό album (βέβαια με διάφορες συμμετοχές). Το «Ballad Of Deadman» έχει ένα άκρως γοητευτικό bluesy τέμπο αλλά και αρκετή americana, ενώ το ντουέτο στα φωνητικά του Sylvian με την Joan Wasser (Joan As Police Woman) είναι υπέροχο.

Το καινούριο Black Mountain. Το. Καινούριο. Black Mountain. Τ-ο κ-α-ι-ν-ο-ύ-ρ-ι-ο B-l-a-c-k M-o-u-n-t-a-i-n. Και εκείνο το hammond στο «Queens Will Play». Και εκείνα τα φωνητικά. Και. Και. Και. Παραμιλητό και και ανοιχτά στόματα. Και μετά σκέφτεσαι το θάψιμο που χαν φάει από το Sonic (αν δεν κάνω λάθος) και χαμογελάς ειρωνικά.

Αυτό δεν μπορώ να το θεωρήσω ακριβώς δικό μου κομμάτι, η αλήθεια είναι ότι το άκουσα μετά από πολλές προτροπές ενός φίλου. Δεν έχω κατανοήσει ακόμα ακριβώς το προπέρσινο album της Haines (θέλει και άλλες πολλές ακροάσεις) αλλά αυτό εδω, πέρα από τον υπέρoχο τίτλο και την μελωδία του πιάνου του, έχει από τα πιο εκφραστικά φωνητικά που μπορεί να συναντήσει κάποιος.

Μια Καναδή δεσποινιδούλα που ανακαλύψαμε ψιλοτυχαία πριν λίγο καιρό. Ξεκίνησε από punk μπάντες για να καταλήξει στο (psych?) folk με αρκετά εντυπωσιακά αποτελέσματα. Δίσκος από αυτούς που δεν είναι βαρύγδουποι και φορτωμένοι, αλλά δουλεμένοι μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Το τραγούδι έχει μια σχεδόν a cappela χροιά που το κάνει να σε αγγίζει αμέσως.

Ε έπρεπε να έχουμε και κάτι obscure για να διατηρήσουμε το μυστηριώδες image μας. Το τραγούδι αυτό προέρχεται από ένα 7» που κυκλοφόρησε λόγω της περιοδείας των τριών που αναφέρονται. Τους Rivulets τους αγαπάμε, την Bailiff όλο λέμε ότι θα την ακούσουμε, ενώ για τους Drekka δεν γνωρίζουμε τίποτα, αλλά που θα πάει θα μάθουμε. Το τραγούδι το ίδιο, άυλο αλλά μαγευτικό, όπως και ο τίτλος του. Εξίσου ανατριχιαστικό με κάποιες στιγμές των A Silver Mt. Zion ή με εκείνο το χορωδιακό των Crippled Black Phoenix.

Οι Αμερικάνοι με το ποντιακό όνομα έβγαλαν έναν ακόμα δίσκο που διατηρεί εξαίσια τις ισορροπίες ανάμεσα στο αφηρημένο και στο άμεσο. Μας πάνε μια ακόμα βόλτα από τους νεκρούς μετά τον Jansen και τα φωνητικά της Carter μοιάζουν φτιαγμένα για να τραγουδάνε τέτοια πράγματα. Laying this body down…

Μια συμπαθέστατη γιαπωνέζα που της αρέσουν οι ψυχεδέλειες και κάνει παρέα με την Wata των Boris, διασκευάζει King Crimson. Πόσο πιο ωραίο μπορεί να γίνει. Το «Islands» είναι έτσι και αλλιώς τεράστιο τραγούδι και η Ai Aso του φαίρεται ευλαβικά και τρυφερά βγάζοντας όλα αυτά που χρειάζεται. Να τσεκάρετε και το «Chamomile Pool» album της.

Δεν ξέρω αν τα anime είναι αρκετά κουλ χώρος επιρροής για τους νεο-ψαγμένους χώρους αλλά η αλήθεια είναι ότι η σκηνή του Samurai Champloo που συνοδεύει αυτό το κομμάτι είναι σχεδόν (ή ίσως και όχι σχεδόν) για δάκρυα. Δεύτερη γιαπωνέζα στη σειρά, αυτή τη φορά μεγαλύτερης ηλικίας με ένα από τα πιο θλιμμένα τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ. Στίχοι και σκηνή. Χαρτομάντηλα θα πρέπει να προμηθευτείτε μόνοι σας. Και δεν μπόρεσε παρά να μου θυμίσει Mari Boine.

Δεύτερη διασκευή σε κομμάτι Bjork, αυτή τη φορά από τον Ιταλό Paolo Angeli. Instrumental και εξωπραγματικά έντονη εμπειρία από πλευράς ήχου με το τι κάνει με την κιθάρα του. Πόσο όμορφο είναι σε ήδη εκπληκτικά κομμάτια, άλλοι μουσικοί να ξεδιπλώνουν και άλλες πτυχές, κάνοντάς τα ακόμα πιο μαγικά.

Απλά διαβάστε τι λέει κάτω κάτω στο οπισθόφυλλο.

Η Susanna αποδεικνύεται με μεγάλες δόσεις μαγείας ακόμα και χωρίς την μαγική ορχήστρα της. Εξάλλου με τέτοια φωνή δεν χρειάζεται και πολλά πράγματα παραπάνω. Δεν ξέρω αν της αρέσει να χορεύει αλλά λέει πολύ ωραίες ιστορίες, για μια ακόμα φορά με ιδιαιτέρως minimal μουσική υπόκρουση. Έτσι για να φαίνεται ακόμα περισσότερο η φωνή της.

Δεν ξέρω ποιος ακριβώς ήταν ο Century Paul αλλά η μπαλάντα του μοιάζει να είναι ό,τι καλύτερο για το closure μιας ενότητας. Και οι Songs Of Green Pheasant έκαναν μια από τις καλύτερες εκπλήξεις με την ομορφιά του τελευταίου τους album. Post rock όπως θα έπρεπε να είναι και με κάτι φωνές που μοιάζουν με πουλιών να ακούγονται στο βάθος. «Echoes» φωνάζει κάποιος από μέσα. Σίγουρα όχι σε τόσο δυσθεώρητα επίπεδα, αλλά ως ανεξάρτητη οντότητα, σου κλείνει την συλλογή με ένα μικρό χαμόγελο.

Αυτά από εμάς, έχει προχωρήσει και η νύχτα αρκετά. Καλό ήταν που το θυμηθήκαμε σήμερα.