(New) music for the people
Δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει μόνο σε μένα, αλλά υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα κάθε μήνα που με πιάνει τρελή όρεξη να βρω να ακούσω νέα πράγματα. Μπορεί τις προηγούμενες μέρες να ακούω συνέχεια τα ίδια και τα ίδια και ξαφνικά σε μια στιγμή να λες «τώρα θα διαβάσω ό,τι περιοδικό και zine παρακολουθώ για να βρω νεα μουσική να ακούσω» και σε μια πιάνει μια σχεδόν φρενίτιδα να ανακαλύψεις νέους ήχους (ή μπορεί και νέους ήχους παλιών συμπαθειών). Σίγουρα πλέον έχεις φτάσει σε μια φάση που κατανοείς απολύτως ότι αποκλειεται ποτέ να ακούσεις ότι ενδιαφέρον κυκλοφορεί τριγύρω σου, όσο και να προσπαθήσεις. Αλλά αυτό πλέον δεν σε πολυαγχώνει, έστω και αν δεν ξέρεις ένα όνομα που παίζει σε venue χιλίων ατόμων. Αυτή τη στιγμή κωλοχαίρεσαι για το ένα καινούριο συγκρότημα που άκουσες από σπόντα και σ’ αρεσε και προχωράς και παραπέρα, γιατί σχεδόν νιώθεις σωματικά την ανάγκη για νέα ακούσματα και εμπειρίες. Και μπορεί στην αρχή να σου ξεφεύγουν πράγματα, αλλά σιγά σιγά θα τα ακούς ξανά και ξανά και θα τα ανακαλύπτεις όλο και περισσότερο και θα τα αγαπάς μέχρι να φτάσουν να γίνουν και αυτά παλιοί φίλοι που ξεθάβεις κάθε τόσο ή που βγαίνεις για καφέ συνέχεια για να τα λέτε. Και υπάρχει πιθανότητα μέσα σ’ όλες αυτές τις ανακαλύψεις να βρεις και πράγματα που δεν σε ενθουσιάζουν, αλλά ακόμα και αυτά κρατάνε ζωντανή τη σχέση σου με αυτό που λέγεται μουσική.
Μια στο τόσο δε, βρίσκεις κάτι το τόσο εξαιρετικό που νιώθεις τυχερός που κατάφερες να το ακούσεις και καταλήγει να παίρνει μια θέση ανάμεσα στο κομμάτι εκείνο της μουσικής που νιώθεις κομμάτι σου. Όλα αυτές οι νέες γνωριμίες σε οδηγούν σε νέο ψάξιμο και νέα ακούσματα και νέους ήχους και νέα θέματα για συζήτηση. Η πιο όμορφη αίσθηση σε αυτό το παιχνίδι; Να γυρνάς βράδυ σπίτι μετά από όλο τον εκνευρισμό της μέρας και να τα ξεχνάς όλα όταν βάζεις να παίζει ένα album για το οποίο δεν είχες ξανακούσει τίποτα μέχρι χτες. Να κάθεσαι εκεί και να χαλαρώνεις, ξέροντας ότι αυτό το πράγμα δεν πρόκειται να σε απογοητεύσει ποτέ, ότι πάντα θα μπορείς να κάθεσαι στο γραφείο σου και να βάζεις ένα δίσκο να παίζει. Κάπως έτσι ξεχνάς πολλά πράγματα. Και όταν μετά θα μπορείς να μοιραστείς αυτά που άκουσες με όσους μετράνε, η όλη σχέση γίνεται ακόμα πιο πολύτιμη.
O μήνας λέει Ain’t no sunshine. Καινούριοι στην παρέα οι Woven Hand με μια 14λεπτη διασκευή. Και όλο υπάρχουν καινούριες.
sonic death monkey 
Το κομμάτι που αναφέρεις είναι στο Blush, ή στο πρώτο τους; Το Blush είναι απίστευτο, ειδικά αν το δεις ως score του αντίστοιχου έργου των Ultima Vez. Ας είναι καλά κάποιοι που μας μαθαίνουν και δυο πράματα.
δεν είναι στο Blush, είναι στο ομώνυμο που συνάμα νομίζω ότι είναι και το ντεμπούτο τους αλλά παίζει να κάμω και λάθος (και δεν προλαβαίνω να το ψάξω στο ιντερνέ να διασφαλίσω ότι δεν κάμω λάθος ώστε να μην απογοητευθούν οι θαυμάστριες =( ). Εμένα δε μου αρέσουν πάντως τόσο αυτοί (αν και Blush + Mosaic έχουν όντως μεγαλύτερο ενδιαφέρον) αλλά η διασκευή είναι ωραία. Φυσικά μιλάμε για ένα από τα 3-4 καλύτερα τραγούδια έβερ, αλλά.
Βασικά και τα δυο παιδάκια έχουν δίκιο. Οι Woven Hand έχουν κάνει μια διασκευή του στο ομώνυμο ντεμπούτο τους και μια πιο extended version (η 14λεπτη που αναφέρω) που υπάρχει στο Blush και έχει τίτλο Animalitos (Ain’t No Sunshine). Και η πρώτη είναι πολύ ωραία αλλά ειδικά η δεύτερη ειναι άλλο πράγμα. Αισίως η καταμέτρηση λέει 44 πάντως.
χαχαχ, κόπηκα
παναξαναβάλω το Blush τώρα, πως σκατά δεν το θυμόμουν =/
Σε αγαπάμε ετσι και αλλιως ομως!!
δείτε το blush δείτε το blush, αν σας αρέσει ο δίσκος αποκλείεται να είναι χαμένος χρόνος
νομίζω πως έχω να διαβάσω πολύ καιρό ένα τόσο ωραίο post για την μουσική, να σαι καλά, μόλις μου έφτιαξες τη μέρα!