Needle in a haystack
Και καθώς πλέον είμαστε και επίσημα, μετά από ενδελεχείς αναλύσεις καταρτισμένων ειδικών η-γενιά-των-MP3, μπορούμε με βάση αυτό να κάνουμε διαφορες παρατηρήσεις για την σχέση μας με την μουσική. Όχι, μην ανησυχήσει κανένας δεν πρόκειται να φιλοσοφήσουμε περί της μουσικής βιομηχανίας, της αλλοτρίωσής μας και της μεταμοντέρνας αισθητικής που χαρακτηρίζει το downloading. Εμείς θα μείνουμε σε πιο απλά πράγματα.
Έστω λοιπόν ότι έχουμε ένα μικρό (και αθώο) μουσικόφιλο που έχει κατεβάσει ενα (σεβαστό) Χ αριθμό album, που απαρτίζουν και το ψηφιακό μέρος της δισκοθήκης του. Κακά τα ψέμματα, πολλές φορές μας πιάνει η μανία ότι θέλουμε να κατεβάσουμε όλο τον ιντερνέ (c) και κάπως έτσι ακούμε τα μισά από ό,τι κατεβάσαμε και αυτά στα πεταχτά για να πάρουμε μια ιδέα. Δυστυχώς μπορεί να συμβεί σε όλους μας (ναι! και σε σένα εκεί κάτω. μην κάνεις τον αδιάφορο!). Έρχεται λοιπόν μια ωραία μέρα που ο μικρός μουσικόφιλος της αρχής κάθεται σπίτι του, βαριέται και του ρχεται η όρεξη να κάτσει λίγο κάτω να ακούσει μουσική. Μην έχοντας κάποια συγκεκριμένη ιδέα για το τι ακριβώς θέλει να ακούσει και ώντας υπερβολικά βαριεστημένος για να ψάξει τα cd ή τα βινύλιά του, κάθεται και χαζεύει το σκληρό του δίσκο. Βλέπει λοιπόν κάποια (σχετικά λίγα ευτυχώς) ονόματα που δεν του λένε και πολλά πράγμα, για τα οποία δεν μπορεί να συνδέσει το album με μια μουσική ή έστω και με μια αίσθηση ενδιαφέροντος/αδιαφορίας. Κάπου εκεί αποφασίζει να πειραματιστεί και όταν ξεκινάει το album, αναρωτιέται πραγματικά γιατί δεν είχε κάτσει να το ακούσει πιο προσεκτικά, πιο πριν.
Η αφορμή για όλη αυτή την περιγραφή ήταν σήμερα το «The King Of Everything» των A Swarm For The Sun και η ακρόασή του κάτι παραπάνω από ιδιαιτέρως απολαυστική. Δεν είναι και ο δίσκος που θα αλλάξει το ρου της μουσικής ιστορίας αλλά είναι από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που χω ακούσει στο χώρο του post-κάτι τον τελευταίο καιρό και σίγουρα δεν του πολυάξιζε να πιάνει (ψηφιακή) σκόνη. Μετά από τις σημερινές ακροάσεις λοιπόν έχει λάβει την δικιά του υποσημείωση στον μουσικό εγκέφαλό μας, ώστε από εδώ και πέρα να ξέρουμε τι είναι δαύτο. Το δεύτερο album που εμπίπτει κατά κάποιον τρόπο σε αυτή την κατηγορία (αν και σαφώς ενσυνείδητη επιλογή) είναι το «Mourner» των Caina, για το οποίο διάβαζα πάλι τις προάλλες αποθεωτικά σχόλια. Ομολογώ ότι δεν του χα δώσει την δέουσα προσοχή όταν το είχα πρωτοακούσει, αλλά η αδικία ήταν μεγάλη. Τώρα είναι η ώρα να αφοσιωθούμε περισσότερο σε αυτόν τον συμπαθή (post?) μπλακμεταλλά, αλλά και να θυμηθούμε ένα ακόμα κομμάτι από τις ρίζες μας. Τελικά οι μπλακμεταλλάδες δημιουργούν τα πραγματικά εκπληκτικά δημιουργήματα όταν απομακρύνονται λίγο από το άθλημα. Αναρωτιέμαι αν θα εξηγηθεί ποτέ αυτό.
Αρκετή φλυαρία όμως. Η νύχτα είναι νέα και η μουσική έχει μέλλον ακόμα. Προς το παρόν σειρά έχει το «The Sleep Of Reason».
sonic death monkey 