Let there be shadows
Και εγένετω «Shadows Of The Sun». Δυο υπερβολικά ήσυχα, για τα δεδομένα των κυρίων από το Oslo, χρόνια πέρασαν από την κυκλοφορία του «Blood Inside». Κανείς δεν πολυήξερε τι ετοίμαζαν, μέχρι που λίγο καιρό πριν έσκασαν οι πρώτες ανακοινώσεις. «Low-key, dark, and tragic» είπαν. Και εμείς περιμέναμε. Σχετικά υπομονετικά. Εντάξει, η αλήθεια είναι όχι και τόσο.
Τελικά, μας ήρθε. Η πρώτη συγκρατημένη αντίδραση ήταν «Ω θεοί». Μετά αρχίσαμε να εκφραζόμαστε πιο ελεύθερα. Οι Ulver δεν νομίζω ότι έχουν την δυνατότητα να με απογοητεύσουν ποτέ (αν θέλετε να το αποδώσετε στο fanboy-ισμό, δικαίωμά σας). Από την άλλη το σοκ της πρώτης ακρόασης του «Shadows Of The Sun» δεν το περίμενα για κανένα λόγο. Αυτή τη στιγμή έχουνε περάσει πολλές μέρες συνεχών ακροάσεων. Πρωί και βράδυ. Υπό όλες τις δυνατές συνθήκες. Το σοκ παραμένει σχεδόν το ίδιο. Κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα album που είναι ένα σκαλί μόλις πιο κάτω από το αξεπέραστο «Themes…», εκεί δίπλα στο «Kveldssanger», ίσως λίγο ψηλότερα ακόμα και από το μεγαλείο του «Perdition City».
Πώς τα κατάφεραν όλα αυτά; Με απλό τρόπο. Όσο πιο απλό γίνεται. Μακριά από το Viva Megalomania του «Blood Inside», εδώ έχουμε ένα πιανάκι, λίγα έγχορδα, ένα μεγαλειώδες σαξόφωνο να περιφέρεται τριγύρω, μια δόση από το theremin της Pamelia Kurstin, ένα φιλικό πέρασμα από τα ηλεκτρονικά του Christian Fennesz και φυσικά μια φωνή. Γνώριμη, αλλά για μια ακόμα φορά εντυπωσιακά πρωτόγνωρη. Τι να πρωτοδιαλέξεις; Το «Shadows Of The Sun» έχει το καλύτερο «δεσιμο» σε album τους από την εποχή του «Kveldssanger». Από ένα σημείο και μετά, απλά χάνεις το που σταματάει το ένα τραγούδι και που ξεκινάει το άλλο. Απλά γιατί χάνεσαι και εσύ ο ίδιος. Όταν πιάνεις τους στίχους, όταν πιάνεις τις μελωδίες, όταν αντιλαμβάνεσαι τις λεπτομέρειες πάνω στις οποίες είναι χτισμένο. Κάπο εκεί έρχεται ένα «Solitude» που αρχίζεις να νομίζεις ότι γράφτηκε πριν 30 χρόνια και πήρε τη θέση του στο «Master Of Reality» μόνο και μόνο για να έρθουν φέτος οι Ulver και να το αφήσουν να πει όσα ήθελε να πει, δίπλα στα μικρά του αδερφάκια. Είναι κάπως τρομακτικά έντονο το πόσο πολύ ταιριάζει η διασκευή αυτή στο album. Χωρίς πολλές αλλαγές. Δεν χρειαζόταν έτσι και αλλιώς. Η τελειότητα του πρωτότυπου δεν σήκωνε πολλές παρεμβάσεις.
Είχε αρχίσει να γίνεται φανερό, ότι όσο και να είχαν τάσεις να ξεφεύγουν, οι Ulver εδώ και κάποια χρόνια είχαν αρχίσει να γίνονται πιο ανθρώπινοι, πιο προσωπικοί. Αυτό τους έκανε και γοητευτικούς με έναν πιο άμεσο τρόπο. Σήμερα έχουμε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που ο ακροατής νομίζει ότι το «Shadows Of The Sun» μιλάει μόνο σε αυτόν. Ότι είναι κάτι εντελώς δικό του. Και ίσως δεν μπορεί να φανταστεί κάποιος πόσο σημαντική είναι αυτή η αίσθηση όταν έχεις απέναντι σου την μουσική. Αυτό είναι ένα album για το οποίο από ένα σημείο και μετά δεν θα συζητάς με τους υπόλοιπους. Απλά θα το ζεις. Γιατί το album αντιμετωπίζει και τη μοναξιά όχι ως κάτι άσχημο, αλλά ως κάτι φυσιολογικό και ως κάτι έντονο. Και αν τελικά δεις ότι και άλλοι το κοιτάνε με το ίδιο βλέμμα, ίσως να συνειδητοποιήσεις την δύναμή του σε όλο της το εύρος.
Ποιος θα κάτσει να ασχοληθεί με το πιο κομμάτι ξεχωρίζει; Όχι εμείς σίγουρα. Εμείς απλά περιμένουμε να πάρουμε τους στίχους στα χέρια μας γιατί είμαστε σίγουροι ότι κάπου εκεί θα επέλθει η ολοκληρωτική κατάκτηση (ή παράδοση, πείτε το όπως θέλετε). Μέχρι τότε μην ξεχνάτε ότι μπορούν να περπατάνε και στο νερό!
sonic death monkey 