sonic death monkey

Λοιπόν με τους Nouvelle Vague ποτέ δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα, έστω και αν το όνομά τους το συναντούσα αρκετά συχνά τριγύρω μου. Σήμερα λοιπόν εκεί που σκεφτόμουν τον πρωινό καφέ μου και το τι θα ακολουθήσει σήμερα και προσπαθούσα να αποφασίσω τι θα είναι αυτό που θα συνοδεύσει μουσικά αυτές τις διαδικασίες, έπεσε το μάτι μου πάνω σε ένα folder με το όνομα Nouvelle Vague. Why not? Και κάπως έτσι εδώ και αρκετή ώρα ο καφές συνοδεύεται από τις χαλαρές bossa nova διασκευές των Γάλλων φίλων μας.

Και αν και δεν είναι η μουσική που θα αλλάξει τον ρου του κόσμου, όσο χαζό και αν ακουστεί, είναι ότι πρέπει για αυτή τη στιγμή που ο καφές απαιτεί την προσοχή μου και η διάθεση είναι κάπως περίεργη. Και όχι, όλες οι διασκευές τους δεν είναι εκπληκτικά πετυχημένες (οι Flunk π.χ. έχουν κάνει απείρως καλύτερη δουλειά σε μια laid back διασκευή του «Blue Monday»). Από την άλλη όμως να ακούς τραγούδια με τις δυναμικές ενός «Love Will Tears Us Apart» ή ενός «This Is Not A Love Song» ή ενός «Don’t Go» να τραγουδιούνται από μια γαλλιδούλα που την φαντάζεσαι στην σκηνή ενός μπαρ με συνοδεία ορχήστρας και να σε χαλαρώνουν, είναι κάτι αρκετά πολύτιμο, ειδικά για την ώρα αυτή.

Και, ναι, ξέρω ότι πιθανότατα θα κάνω μήνες να ξανακούσω νέα τους και μπορεί να μην ξανακούσω καθόλου από αυτές (Γαλλίδες, τι να πεις!) αλλά για το σημερινό πρωινό οφείλω να τους δώσω μια μικρή ευχαριστία. Και καθώς το «The Girl From Ipanema» φτάνει στο τέλος του και ο καφές έχει μέλλον ακόμα, θα συνεχίσουμε την αναζήτηση της ωραίας πρωινής μουσικής και ελπίζουμε ότι ο επόμενος σταθμός θα μας κάνει την ίδια καλή παρέα με τους Nouvell Vague.

Cheers..

~ από KsDms στο 10 Αυγούστου, 2007.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized